Laure (27) had een herseninfarct: ‘Ik riep naar mijn man dat ik doodging. Ik had nog nooit zoveel pijn gehad.’

Laure De Clercq (27) had in maart een herseninfarct als gevolg van een trombose. De mama van twee moest plots verplicht aan de noodrem trekken, en het rustiger aan doen. Ze is nog steeds bezig met haar revalidatie en schreef hierover een boek. ‘Ik kreeg een realitycheck dat ik echt maar één leven heb en dat het heel snel gedaan kan zijn. Ik wil meer tijd maken om te genieten, want dat vergat ik in het verleden weleens‘, aldus Laure.

‘Op een ochtend stond ik in mijn dressing wanneer ik plots een verschrikkelijke pijnscheut in m’n hoofd voelde’, vertelt Laure. ‘Ik viel onmiddellijk op de grond van de pijn en riep naar m’n man dat ik dood ging. Ik had nog nooit eerder zóveel pijn gehad. Ik probeerde recht te staan, maar de kamer begon te draaien, ik kreeg oorsuizingen en ik kon mijn linkerarm- en been niet meer gebruiken.’

Wanneer wist je: er is iets grondig mis?

‘Ik ben een echte plantrekker, dus in eerste instantie dacht ik: stel jezelf niet aan, het zal wel niks zijn. Ik was ook van plan om gewoon naar mijn werk te gaan. Maar mijn papa is vrijwillige brandweerman en hij zag de ernst van de situatie onmiddellijk in. Hij stond erop dat ik naar spoed ging. Op weg naar daar verloor ik plots ook mijn zicht links en kon ik niet meer babbelen. Toen besefte ik dat het iets ernstigs was.’

Wat was het verdict in het ziekenhuis?

‘Op een eerste scan was er niks te zien. Maar de MRI toonde twee plekjes in m’n kleine hersenen wat wijst op beroertes. De klontertjes zaten in mijn rechterhersenhelft wat ervoor zorgde dat de linkerkant van mijn lichaam “uitviel”.’

Hoe nam je dit nieuws op?

‘Ik besefte het eerlijk gezegd eerst niet. Ik zat in een ontkenningsfase. Ik wilde niet inzien dat ik iets serieus voorhad. Ik zei in het ziekenhuisbed tegen de dokter dat ik volgende week terug schellekes vlees zou snijden in m’n slagerij, terwijl ik iets verder mijn familie zag wenen. Het duurde een week voordat de ernst van de zaak binnensijpelde.’

Kon dit nog veel erger zijn afgelopen of zelfs fataal zijn, als je alleen was thuis geweest?

‘Ja. Die bloedklonters zorgen ervoor dat je hersenen zonder zuurstof zitten. Hoe langer dat duurt, hoe meer schade ze kunnen aanrichten. Vanaf het moment dat je in het ziekenhuis binnenkomt, krijg je bloedverdunners die ervoor zorgen dat die klonters oplossen. Je kan er dus zeker aan doodgaan.’

Is het uitzonderlijk dat je een trombose en bijgevolg herseninfarct krijgt op zo’n jonge leeftijd?

‘Ja. Ik had pech dat ik een aangeboren hartafwijking heb, waar ik geen weet van had. Bij de geboorte groeien je twee hartflappen normaal aan elkaar, maar bij mij gebeurde dat niet. Daardoor kon een bloedklonter door dat gaatje rechtstreeks naar mijn hersenen gaan. Ik ondervond daar nooit eerder last van. De cardioloog vroeg of ik snel moe ben. Maar ik werk zestien uur per dag, dus natuurlijk ben ik ‘s avonds op. Trouwens 1 op 4 Belgen heeft die afwijking, en je kan daar perfect honderd jaar mee worden, tenzij je zoals ik pech hebt natuurlijk.’

Hoelang heb je in het ziekenhuis gelegen?

‘Vijf dagen, wat eigenlijk heel kort is voor iemand die een trombose had. Ik heb geluk dat ik kan terugvallen op een heel goed netwerk thuis. Dat is bij een tachtigjarige vaak helaas anders...’

Wat was het gevolg van het herseninfarct op je lichaam?

‘Vlak na de trombose was ik het gevoel in mijn volledige linkerkant kwijt. Ik moest weer leren stappen en spreken. Dat is gelukkig allemaal terug in orde, alleen de fijne motoriek in m’n linkerhand is nog een probleem. Je kan het vergelijken met iemand die Parkinson heeft: mijn hand schudt voortdurend. Ik hoop dat dit nog zal verbeteren. Binnen de eerste zes maanden van je revalidatie zie je de beste vooruitgang. Alles wat daarna nog moeilijk gaat, zal waarschijnlijk ook heel traag of zelfs niet meer verbeteren. Ik zit bijna aan vijf maanden, dus ik geef de hoop niet op. Verder is mijn spraak nog wat trager, waardoor ik soms stotter en vergeet ik nog veel. Mijn kortetermijngeheugen is aangetast, dus ik moet veel opschrijven en plannen. Mijn hersenen hebben het tot slot moeilijk om prikkels te filteren. Als mensen door elkaar praten of wanneer ik lichtflitsen zie of luide muziek hoor, dan sla ik tilt. Ik hoop dat dit ook betert, want ik zou zo graag nog een keertje uitgaan (lacht)!‘

Wat houdt je revalidatie in?

‘Ik trek daar per week drie dagen voor uit: eentje voor de logopedist, eentje voor de ergotherapeut en eentje voor de kinesist. Daarnaast ga ik ook langs bij een psycholoog, want die trombose had naast een effect op m’n lichaam ook grote gevolgen voor mijn mentaal welzijn. Dat laatste vergeten mensen vaak. Psychologische hulp wordt vaak onderschat, zeker in mijn geval.’

Vertel.

‘Ik heb het op een bepaald moment heel lastig gehad. Ik zat hele dagen te huilen en lag volledig in de knoop met mezelf. Ik zat in een soort rouwproces om wie ik geweest was. Ik ben namelijk niet meer de Laure van voor 8 maart en ik zal die persoon ook nooit meer honderd procent worden. Maar ik word wel overal waar ik kom of in alles wat ik doe, geconfronteerd met die oude Laure en dat is zo zwaar. Het mentale aspect vind ik eigenlijk nog het moeilijkste van heel mijn revalidatie. Ik ben blij dat ik bij mijn psycholoog terechtkan. Maar heel wat, vaak iets oudere, mensen die in hetzelfde schuitje als ik zitten, durven die stap niet te zetten omdat mentale hulp helaas nog steeds in die taboesfeer zit. Ik kan niet meer op m’n beide handen tellen hoeveel mensen ik in elkaar zag storten bij de kinesist omdat zij die als vertrouwenspersoon beschouwen. Maar die mensen zijn daar natuurlijk niet voor opgeleid.’

Is het als zelfstandige vrouw soms moeilijk om hulp te vragen?

‘Sowieso! Ik mag zes maanden niet met de auto rijden en ik vind het verschrikkelijk om op anderen beroep te moeten doen om me overal naartoe te voeren. Ik voel me weer zestien jaar! Soms willen mensen ook dingen van me overnemen om me te helpen, maar eigenlijk helpen ze me op die manier net niet, want ik wil het weer zélf kunnen en dat kan alleen als ik veel oefen. Ik zal dus enorm sukkelen met het snijden van mijn biefstuk en het zal wat langer duren, maar uiteindelijk lukt het me wel.’

Zorgt dit ook soms voor frustraties bij jezelf?

‘Ja. Ik ben soms teleurgesteld in mezelf omdat ik de lat heel hoog leg. Ik wil dat ik alles zo snel mogelijk weer kan zoals vroeger, terwijl ik mezelf wat meer tijd moet gunnen.’

Hoe reageren je dochters op dit alles?

‘De jongste snapt het niet echt. Het ziekenhuis vond ze heel eng en ze was bang van alle draadjes en machines waaraan ik gekoppeld was. Als ik naar de revalidatie ga, zeg ik daarom dat ik ga turnen (lacht). De oudste begrijpt de situatie beter en bij haar liet het wel een blijvende indruk na. Als ze vragen heeft of me ziet huilen, babbelen we er samen over, want ik vind het belangrijk om heel open te zijn als gezin.‘

Zijn er nog dagen dat je de moed even laat zakken?

‘Ik probeer zo positief mogelijk te blijven, maar ik geef mezelf ook de ruimte om dit allemaal niet oké te vinden en eens goed te vloeken of te huilen dat dit mij is overkomen. Je moet jezelf die kans geven om te rouwen, dat is net een belangrijk onderdeel van het herstel.’

Kreeg je al te maken met negatieve reacties of onbegrip van mensen die je zien ‘sukkelen’, maar niet doorhebben wat er scheelt?

‘Mensen zien eigenlijk enkel het topje van de ijsberg. Als je mij ziet rondlopen op straat, zie je eigenlijk niet dat ik nog geen vijf maanden geleden een herseninfarct had. Maar als ik op restaurant een glas wil pakken met mijn linkerhand en ik met die beweging vijf andere glazen op de grond gooi omdat er een spasme inschiet, schieten mensen in de lach omdat het op zich wel grappig is. Maar ik moet op dat moment huilen omdat ik me zo machteloos voel.’

Ga je volledig terug de oude worden en alles weer kunnen zoals voorheen?

‘Goh, het is nog te vroeg om dat te kunnen zeggen... Ik zal pas na een jaar een eerste evaluatie kunnen maken. Ik ben me ervan bewust dat je bij elk hersenletsel sowieso met wat schade blijft zitten zoals oververmoeidheid, overprikkeling of concentratieverlies. Ik hoop vooral dat ik de fijne motoriek in m’n linkerhand terugkrijg en dat die draaiingen wegebben. Zo niet, dan zal ik ook daarmee leren leven.’

Heeft dit voorval je eigenlijk als persoon veranderd?

‘Ja. Voor mijn herseninfarct leefde ik aan een hels tempo van 300 km/u. Ik heb een eigen zaak en ik werkte zestien uur per dag. Nu kreeg ik wel een realitycheck dat ik echt maar één leven heb en dat het heel snel gedaan kan zijn. Ik heb verplicht aan die handrem moeten trekken en neem nu meer tijd voor mezelf en mijn gezin. Vanaf september mag ik weer vliegen en ik heb heel impulsief al een reisje naar Spanje geboekt. Pas op, mijn slagerij is m’n derde kindje! Maar het leven draait om meer dan werken alleen. Ik wil meer tijd maken om te genieten, want dat vergat ik in het verleden weleens.’

Hangt hier trouwens ook een zwaar kostenplaatje aan vast?

‘Ik heb een goede hospitalisatieverzekering, dus op dat vlak ben ik goed gedekt. Wat ik wel jammer vind, is dat je bezoek aan de psycholoog nog steeds niet voldoende wordt terugbetaald terwijl mentale hulp zo belangrijk is. Ik kan me daar zo kwaad in maken! Dat toont nogmaals hoe ondergeschikt mentale hulp aan fysieke hulp is. Verder heb je als zelfstandige als je ziek wordt, recht op twee keer niks en dat is ook heel frustrerend.’

Je schreef tijdens je revalidatie het boek ‘Toen ik wilde zijn wie ik was’.

‘Klopt. Ik wil mensen die hetzelfde meemaakten een hart onder de riem steken. Het boek gaat vooral over wat er zich in m’n hoofd afspeelde en niet zozeer over de gevolgen van die trombose aan de buitenkant. Je vindt veel info over herseninfarcten online en er is al veel over geschreven door allerhande dokters, maar die maakten het zelf niet mee. Er is echt nood aan menselijke ervaringen die je tonen dat je er niet alleen voor staat en dat je begrepen wordt.’

Ben je bang dat dit je nog eens kan overkomen?

‘Ze hebben het gaatje in m’n hart operatief dichtgemaakt, dus dat zorgt wel voor een zekere rust. Ik probeer er verder niet elke dag mee bezig te zijn, want ik wil niet de rest van m’n dagen voortdurend schrik hebben. Dat is ook geen leven, toch? Ik bracht wel alles in orde qua papieren zodat áls ik morgen doodval, alles in orde is voor mijn man en kinderen.’

Hoe zie je je toekomst?

‘Ik hoop dat ik snel terug in de slagerij kan staan, want dat mis ik enorm. Verder hoop ik dat mijn leven terug wat normaliseert. Dat ik terug Laure ben in plaats van Laure die herstelt van een herseninfarct. Het speelt nu zo’n grote rol in mijn leven en bepaalt alles wat ik doe, en dat is irritant!’

Heb je tot slot tips voor mensen die in hetzelfde schuitje zitten?

‘Zoek lotgenoten op. Je kan wel praten met je vrienden en familie, maar enkel mensen die het ook zelf meemaakten, begrijpen je écht en dat doet zo’n deugd. Laat zeker je hoofd niet hangen. Ik denk op sommige momenten als ik weer eens iets op de grond laat vallen: wat een sukkel ben ik geworden. Maar wees niet te streng voor jezelf en kijk vooruit naar de toekomst. En tot slot: durf psychologische hulp zoeken, ik kan het niet genoeg benadrukken.’

Je kan het boek ‘Toen ik wilde zijn wie ik was’ voor 16,99 euro via deze website bestellen.

Lees ook:

• Yannes (29) mama is bipolair: ‘Mama vindt het raar dat we geen band hebben, maar ze herinnert zich gewoon niet hoe gemeen ze is tegen mij’
• Lennert (30) en zijn vriendin werden zwanger ondanks een spiraaltje: ‘Een baby paste niet in mijn toekomstbeeld’
• Vluchten voor je leven: Larysa (31) en haar twee kinderen moesten halsoverkop vertrekken uit Oekraïne