Sommige keuzes veranderen je leven, maar je moet durven te springen en te kiezen voor je eigen geluk. Laurien (27) deed het en beklaagde zich dat niet. Ze vertelt over de (extreme) beslissing die haar pas écht gelukkig maakte.
Als kind besefte ik niet dat mijn thuissituatie verre van normaal was. Voor de buitenwereld waren we het perfecte gezinnetje, en ik geef toe dat dat met momenten ook wel zo was. Ik heb het niet altijd ongezellig gehad, had een dak boven mijn hoofd, kreeg drie keer per dag eten en had voldoende kleren en speelgoed. In mijn basisbehoeftes werd voorzien, al was het lang niet altijd een warme thuis. Als mijn moeder een hysterische bui kreeg, was het oorlog.
Momster
‘Tijdens mijn kindertijd had ik constant het gevoel dat ik op mijn hoede moest zijn. Soms was mijn mama poeslief en deed ze geen vlieg kwaad, om een halve dag later in een of andere demon te veranderen, en dan moesten mijn papa en ik het bekopen. Het was niet alleen haar stem die me de stuipen op het lijf joeg, maar vooral de harde taal én hand die ze gebruikte. Die deden me beseffen wie het in ons huis voor het zeggen had. Als mijn mama zich op mij afreageerde, bevroor ik. Ik heb haar frustraties vaak letterlijk en figuurlijk opgevangen. Wanneer ze dat deed en mijn papa in de buurt was, kwam hij er telkens tussen, maar op mijn tiende was de maat voor hem vol en besliste hij te vertrekken.’
Toen ik bijna achttien was en voor de zoveelste keer werd geslagen, vluchtte ik en diende ik een officiële klacht in bij de politie.
‘Hoewel de relatie tussen mijn ouders niet goed was, kwam hun breuk toch als een schok. Enerzijds vond ik het moedig dat hij die stap zette, anderzijds nam ik het mijn vader kwalijk dat hij me achterliet bij mijn momster, want hij wist wat er thuis speelde. Bij mijn vader inwonen was geen optie, want na de breuk zat hij financieel aan de grond en moest hij noodgedwongen intrekken bij zijn ouders. Vanaf dat moment zag ik hem nog twee weekends per maand. De resterende tijd bleef ik bij mijn moeder, die me in haar macht had.’
Dag façade
‘Zodra ik op de middelbare school zat, ging het van kwaad naar erger. Momster werd nog verbaler én fysieker. Niet veel later heb ik voor de eerste keer aan de alarmbel getrokken, maar ik werd vaak niet geloofd. Als mijn moeder voor een gesprek werd uitgenodigd, zette ze haar beste beentje voor en was ze niet de ouder die me kleineerde en toetakelde. Zo is het jaren doorgegaan, wat mentaal enorm zwaar was om te dragen. Toen ik bijna achttien was en voor de zoveelste keer werd geslagen, vluchtte ik en diende ik een officiële klacht in bij de politie. Vervolgens ben ik ingetrokken bij mijn vader en heb ik maanden niets van haar vernomen, tot ze plots belde. Ze zei dat ze zou verhuizen en vroeg welke spullen ze aan de kant moest houden. Ze klonk zacht, dus ik dacht dat ze tot inzicht was gekomen. Ik besloot haar nog een kans te geven – de zoveelste al – omdat ik hoopte dat ze eindelijk de moeder zou worden naar wie ik altijd heb verlangd.’
Ik liet uitschijnen dat ik gelukkig was, vooral om te tonen dat ze me niet klein had gekregen, maar eigenlijk was dat een façade.
‘Maar tevergeefs: na verloop van tijd werd ze weer het monster dat ik al jaren kende. Toen ik mijn vriend ontmoette, begon ik te beseffen dat mijn moeder vergif was en dat ik nooit stabiliteit zou vinden zolang ze in mijn leven aanwezig zou zijn. Daarom besliste ik het contact met haar te verbreken. Ik heb van mijn hart een steen moeten maken, maar daar heb ik nooit spijt van gehad. Vanaf dat moment ging er een nieuwe wereld voor me open. Voorheen, toen er nog contact was, lag ik jaarlijks een keer of twee in de clinch met mezelf. Ik wilde altijd iemand zijn die ik uiteindelijk nooit was. Ik liet uitschijnen dat ik gelukkig was, vooral om te tonen dat ze me niet klein had gekregen, maar eigenlijk was dat een façade.’
‘Sinds we geen contact meer hebben, kreeg ik de kans om me te ontwikkelen en val ik niet langer twee keer per jaar in een zwart gat. Ik weet niet waarom mijn mama zo is, maar ik denk dat ze zichzelf niet graag ziet en bijgevolg niet in staat is om van anderen te houden. Jammer, maar ik leef in het nu. Ik heb een prachtig gezin waar ik heel gelukkig mee ben, en meer heb ik niet nodig.’
Lees ook:
