Het huwelijk van Judith (31) liep twee weken voor de eerste huwelijksverjaardag op de klippen

‘Otis en ik liepen elkaar tegen het lijf tijdens het uitgaan en het was liefde op het eerste gezicht. Ik was twintig en heel onzeker. Mijn puberteit was een serieuze beproeving geweest. En toen was er Otis. Een jonge man vol zelfvertrouwen en ambitie. Ik voelde me meteen veilig bij hem. Al zaten zijn mooie Griekse ogen er misschien ook wel voor iets tussen (lacht). Toen we zo’n anderhalf jaar samen waren, vroeg Otis me uit het niets ten huwelijk. We zaten op een vrijdagavond in de zetel en plots kreeg ik een ring rond m’n vinger geschoven. In de Griekse cultuur is een relatie pas serieus als je met iemand verloofd of getrouwd bent, dus stelde ik me er geen vragen bij. Ook mijn familie en vrienden waren enthousiast.’

Elke dag ruzie

‘Otis had een heel duidelijk idee van hoe zijn toekomst eruit moest zien. Eerst een bloeiende carrière, dan een appartement, trouwen, een huis en vervolgens kinderen. Dat hij zo goed wist wat hij wilde in het leven, vond ik eerst heel aantrekkelijk. Maar die karaktereigenschap had ook z’n keerzijde. Zo wilde hij pas gaan samenwonen als hij een bepaald bedrag op z’n bankrekening had staan. Uiteindelijk waren we al zeven jaar een koppel voor we besloten een appartement te huren. We woonden nog maar enkele weken samen of zijn kleine kantjes kwamen al naar boven. Op den duur eindigde zo goed als elke dag in ruzie. Bovendien was hij verschrikkelijk jaloers en bezitterig. Uitgaan met vriendinnen zag hij als een excuus om op de versiertoer te gaan, terwijl andere mannen mij totaal niet interesseerden. Het begon met psychologisch geweld – zo genoot hij ervan om me constant te kleineren – maar al snel werd het ook fysiek. Toen hij me voor het eerst sloeg, brak er iets in mij. Hij wist me op zo’n manier pijn te doen dat het niet opviel voor de buitenwereld. Jarenlang heb ik gezwegen. Ik schaamde me zo.

Toen we een jaar samenwoonden, opperde Otis dat we misschien toch eens een huwelijksdatum moesten prikken. Maar eigenlijk wist ik toen al dat dat een slecht plan was. Dus stelde ik voor om de bruiloft een jaar uit te stellen, maar daar wilde Otis niets van weten. We hadden onze familie en vrienden al ingelicht dat we zouden trouwen, het feest uitstellen was in zijn ogen gezichtsverlies. Hij was zo dominant dat ik er blindelings in meeging. Ik zag hem graag en was ervan overtuigd dat hij het beste met me voorhad. In juni 2017 vlogen we met al onze vrienden en familie naar Griekenland voor het trouwfeest. Nadat ik jaren van Otis had moeten horen dat ik te dik was, viel ik speciaal voor onze bruiloft dertig kilo af. Maar toen hij me ’s ochtends kwam halen op mijn hotelkamer, zei hij niet eens dat ik er goed uitzag. Dat deed zo’n pijn. Toen wist ik eigenlijk al: dit komt niet goed. Het feest zelf was leuk, maar ik was er met mijn hart niet bij. Ik had het gevoel dat we een show opvoerden voor onze gasten.’

Afspraak in het park

‘Toen we terug in België waren, werd het al snel heel kil tussen ons. Ik ging steeds vaker met tegenzin naar huis. Elk excuus was goed om niet thuis te hoeven zijn. En hoe minder ik thuis was, hoe kwader Otis werd. In december, exact een half jaar na ons jawoord, was ik op bezoek bij mijn ouders en stortte ik in. In die negen jaar had ik nooit een slecht woord over Otis gezegd. Dat mijn ouders in shock waren, is een understatement. Gelukkig waren ze heel begripvol. “Als je ongelukkig bent, kan je er maar beter mee kappen”, was mijn moeders advies. Toch heeft het nog tot maart geduurd voordat ik de moed bijeen wist te rapen om open kaart te spelen. Ik heb hem simpelweg gezegd: “Kijk, ik ben niet gelukkig en ik weet niet of ik ooit nog gelukkig zal worden met jou.” Hij had meteen door dat het menens was en dacht dat een inhaalmanoeuvre de ultieme oplossing zou zijn.

Opeens wilde hij allerlei leuke dingen doen samen, maar ik had in mijn hoofd al uitgemaakt dat ik hem zou verlaten. Onze relatie viel niet meer te lijmen. In mei ben ik bij mijn ouders gaan logeren om alles op een rijtje te kunnen zetten. Ik miste Otis geen seconde. Na twee weken besloten we om af te spreken. Ik koos voor het park, uit angst dat hij boos zou worden en me iets zou aandoen. Op een bankje vertelde ik hem dat ik niet meer zou terugkomen. Hij draaide zich om en liep woest weg. “Als je nu naar huis gaat, wil ik je nooit meer zien”, riep ik hem na. Otis keerde op z ’n stappen terug en we hebben nog een uur gebabbeld. Hij besefte dat onze relatie niet altijd rozengeur en maneschijn was, maar in zijn ogen lag dat toch vooral aan mij. Twee weken voor onze eerste huwelijksverjaardag heb ik mijn spullen gepakt en ben ik bij mijn ouders ingetrokken.’

Liefde op de werkvloer

‘Kort nadat ik was ingestort bij m’n ouders, werd ik verliefd op een collega. Hij deed me inzien dat ik wél de moeite waard ben om van te houden. Ik heb me lang schuldig gevoeld, want bedriegen ligt niet in mijn aard. Maar ik weet ook: als ik Otis graag had gezien, had ik die affaire nooit laten gebeuren. Hij weet tot vandaag niets van mijn relatie af. Dan zou hij onze scheiding op mijn affaire steken en mij de schuld geven, en dat gun ik hem niet. Na de breuk heeft het even geduurd voor ik de draad van m’n leven weer kon oppikken. Ik voelde me zo verloren. Hoewel ik nog steeds een wekelijkse afspraak heb bij de psycholoog om alles te kunnen verwerken, ben ik een dik jaar later voor het eerst sinds lange tijd weer gelukkig. En dat gevoel is onbetaalbaar.’

* Omwille van privacyredenen werden de namen veranderd.

 

Lees ook:

• Veerle (28) verliet haar man exact elf maanden en vijftien dagen na hun jawoord
• Lies (31) verloor alles in een verwoestende woningbrand: ‘Hoe dichter we kwamen, hoe zwarter die wolk werd’
• Ellen (32): ‘Ik probeer mijn aandacht te verdelen tussen de kinderen en LN Knits. Maar altijd heb ik het gevoel dat ik tekortschiet’