Jantien was negentien toen ze de diagnose van lymfeklierkanker kreeg.
Jantien (32): ‘Als je jong bent, besef je nog niet wat de gevolgen zullen zijn voor de rest van je leven’
Dat je nooit kanker krijgt, kan niemand je garanderen. Zelfs een gezonde levensstijl levert je geen immuniteit op. Jantien (32) was negentien toen ze de diagnose van lymfeklierkanker kreeg.
‘Als je achttien bent en je middelbaar diploma op zak hebt, ben je ervan overtuigd dat het leven écht kan beginnen. Dat was voor mij niet anders. Ik ging voor een bachelor toerisme en werkte tijdens het weekend en in elke vakantie als hostess op de grond. Voor het eerste academiejaar slaagde ik met mijn vingers in de neus, dus ik was klaar voor een zomer de handen uit de mouwen te steken op de luchthaven. Maar het werk was veel zwaarder dan ik gewoon was. De vermoeidheid kroop in mijn kleren, de verkoudheden stapelden zich op en een lelijke hoest stak regelmatig de kop op, maar ik stak het op de vroege uren die ik klopte en het feit dat ik in een omgeving was waar de airco non-stop draaide.
Onverwacht
Een aantal doktersbezoeken en antibioticakuren later was er nog altijd geen verbetering. Toen ik ook last kreeg van een piepende ademhaling en ongelofelijk veel slijmen had, verwees mijn huisarts me door om foto’s van mijn longen te laten maken. De professor die ik te zien kreeg, kwam lijkbleek de consultatieruimte binnen en zei dat ik verwacht werd in het UZ Gent. Ik vertrok daarheen, niet wetende wat me te wachten stond.
Daar lette ik niet op de afdeling waar ik terechtkwam en welke posters daar hingen. Er ging pas een alarmbel af toen er vier dokters aan mijn bed stonden en me meedeelden dat ik lymfeklierkanker had. Als negentienjarige werd ik verondersteld om in de fleur van mijn leven te zitten, en van het ene op het andere moment was ik kankerpatiënt. Dat kon toch niet?’
Voor én na
‘Een slecht lotje getrokken, karma of dikke pech… Wie zal het zeggen? Ik stelde me weleens de vraag waarom ik degene was die dit moest meemaken. Intussen weet ik dat het leven nu eenmaal zo loopt, maar als je negentien bent, denk je in eerste instantie vooral aan jezelf en aan alles wat je zal moeten missen. Een jaar lang stond mijn leven uitsluitend in het teken van kanker. Als je jong bent en met kanker wordt geconfronteerd, is die realiteit nog moeilijker om te plaatsen. Op dat moment besef je immers nog niet wat de gevolgen zullen zijn voor de rest van je leven.
Destijds wilde ik niemand tonen wat kanker écht met mij deed en deed ik me sterker voor dan ik was om mijn nabije omgeving te sparen. Ik ga nog steeds naar een psycholoog.
Hoewel we zoveel jaren verder zijn, laat het nog altijd zijn sporen na. Destijds wilde ik niemand tonen wat kanker écht met mij deed en deed ik me sterker voor dan ik was om mijn nabije omgeving te sparen. Ik ga nog steeds naar een psycholoog. Intussen strijdt een van mijn beste vriendinnen tegen borstkanker, en dat brengt heel wat nare herinneringen naar boven. De impact die haar strijd op mij heeft, deed me des te meer inzien dat ik mijn kankerverhaal nooit voor de volle honderd procent heb verwerkt. Er is een Jantien voor én een Jantien na de kankerdiagnose.
Hoewel je na vijf jaar zonder herval over remissie kan spreken, ga ik nog elk jaar op controle. Ik speel liever op veilig, want mocht de kanker terugkomen, zijn we er tenminste snel bij. Nu ik twee jonge kinderen heb, heb ik een extra reden om me te laten opvolgen. Kanker zal voorgoed een deel van het verleden zijn, maar ik leef vooral in het nu en grijp de tweede kans die ik kreeg met beide handen.’
Tekst: Marijke Clabots
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
