De Limburgse student Jarne vertelt over zijn angst voor vrouwen en hoe die zijn liefdesleven heeft beïnvloed.
Jarne (21) lijdt aan gynofobie: ‘Pestende meisjes hebben mijn beeld over vrouwen totaal verpest’
Jarne (21) werd op de middelbare school jarenlang gepest door enkele meisjes uit z’n klas. Het zadelde de Limburgse student op met een fobie voor vrouwen waardoor hij naar eigen zeggen constant in angst leefde. Vandaag is hij van zijn gynofobie verlost, maar het was een werk van lange adem. ‘Als ik terugdenk aan die tijd, krimp ik nog een beetje in elkaar, maar nooit meer zo erg als toen.’
‘Mijn gynofobie of angst voor vrouwen ontstond tijdens mijn tienerjaren. In de lagere school verliep alles vrij normaal, maar op de middelbare school werd ik jarenlang gepest door meisjes. Ik denk dat het probleem enkel verergerde door het feit dat ik thuis ook niet op m’n gemak was. Mijn twee jongere zussen mogen dan wel geen pestkoppen zijn, het feit dat ze elkaar het leven zuur maakten, deed me altijd terugdenken aan mijn eigen situatie op school. Al die kleine dingen stapelden zich op in mijn hoofd, waardoor het probleem alleen maar groter werd. Ik schaamde me om het feit dat ik door meisjes werd gepest. Zo erg zelfs dat ik het aan niemand durfde te vertellen. Heel dom, maar op dat moment wist ik niet beter.’
Vallen en opstaan
‘2016 was het verschrikkelijkste jaar uit m’n leven. Ik maakte voor mezelf de keuze om niet meer naar school te gaan omdat ik de prikkels en emoties niet langer aankon. Ik was zo onzeker dat ik haast de deur niet uit durfde omdat ik last had van paniekaanvallen. Als kind stotterde ik. Dat was een van de dingen waar ik voornamelijk mee gepest werd. Als gevolg daarvan durfde ik amper nog te praten, en al helemaal niet meer tegen meisjes, hoe graag ik dat ook wilde. Ik kon er nu eenmaal niets aan veranderen. Wanneer ik op de bus stond te wachten, kreeg ik het al benauwd als meisjes aan de halte naar me keken. Het is meermaals voorgevallen dat ik gewoon onderuit zakte terwijl ik ergens rondhing met vrienden. Om mezelf dat soort situaties te besparen, bleef ik tijdens mijn sabbatjaar zo goed als de hele tijd binnen. Het klinkt misschien extreem, maar zo voelde ik me op mijn gemak. Ik had geen nood aan mensen rondom mij.’
Wanneer ik op de bus stond te wachten, kreeg ik het al benauwd als meisjes aan de halte naar me keken.
‘Nadat ik mezelf een jaar had afgezonderd, besloot ik om van school en studierichting te veranderen. Ik koos heel bewust voor Multimedia omdat ik wist dat deze opleiding niet zo populair is bij meisjes. Ik merkte onmiddellijk dat die nieuwe school en studierichting een betere omgeving voor mij was. Dat heeft volgens mij een belangrijke rol gespeeld in het overwinnen van mijn fobie. Je moet het mogelijk maken voor jezelf om die kracht op te bouwen, dus je moet er niet alleen mentaal klaar voor zijn. Er zijn ook factoren van buitenaf waar je rekening mee moet houden. Zoals je vrienden. Door van school te veranderen, ken ik een hele hoop mensen. Daardoor heb ik heel wat slechte herinneringen achter mij kunnen laten. Voor het eerst in jaren voelde het aan alsof het de juiste kant op ging met mij. Het was lang geleden dat ik nog zo gelukkig was. Want zelfs bij de therapeute waar ik ging, leerde ik enkel hoe ik negatieve gevoelens moest onderdrukken. Nochtans betekende dat niet dat ik me er plots beter door ging voelen.’
Homo of niet?
‘Ik heb het geluk gehad van in een goede klas terecht te komen. Er hing een bijzonder positieve sfeer en dat was echt de verandering die ik nodig had in mijn leven. Doordat er meer jongens dan meisjes in m’n klas zaten, voelde ik mij minder bedreigd door mijn vrouwelijke medestudenten. Vanaf toen kon ik terug met meisjes omgaan zoals in de lagere school. Contact hebben met meisjes zonder dat het een paniekaanval teweegbracht, was een heel vreemde gewaarwording.’
Contact hebben met meisjes zonder dat het een paniekaanval teweegbracht, was een vreemde gewaarwording.
‘Mijn vrienden en ik hebben ons allemaal afgevraagd of ik misschien homoseksueel was. Door mijn fobie wist ik het zelf niet goed, maar nu kan ik met zekerheid zeggen dat ik hetero ben. Ik moest gewoon een meisje vinden dat me de tijd gaf om even terug te wennen aan het hebben van contact met meisjes, zeker op fysiek vlak. Een jaar nadat ik van school veranderde, leerde ik een meisje kennen. Ze was de eerste die mijn fobie begreep. Ook al zijn we niet langer samen, toch ben ik haar enorm dankbaar dat ze mij liet inzien dat het ook anders kan. Zelfs met een verleden getekend door angst kan je uiteindelijk een partner vinden. Het is de vertrouwensband die telt. Dat en een partner vinden die je tijd en ruimte geeft. Ook al ben ik vandaag single, toch ben ik blij met wat ik tot nu toe heb bereikt. Ik kan nu terug naar mezelf kijken zonder twijfels, dat is voor mij veel belangrijker.’
Tekst: Giel Lehouck, student aan de Hogeschool PXL
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
