'Ik heb weleens schrik dat buitenstaanders denken dat we Ellis al vergeten zijn, terwijl zij van ons een mama en papa maakte en we haar voor altijd in ons hart zullen dragen.'
Jill (28) is mama van sterrenkindje Ellis en zwanger van een regenboogbaby
Kinderen die geboren worden nadat hun ouders eerder een tragische zwangerschap meemaakten, worden regenboogbaby’s genoemd. Jill (28) is zo’n trotse sterren- en – zeer binnenkort – regenboogmama. Na een zwangerschap van 23 weken moesten zij en haar vriend Wout afscheid nemen van hun dochter Ellis. Op dit ogenblik is Jill hoogzwanger van een regenboogbaby: een tweede meisje.
‘Toen Wout en ik besloten om aan kinderen te beginnen, was ik – tot mijn grote verbazing – snel zwanger. De eerste echo’s zagen er prima uit, en ook de NIPT (niet-invasieve prenatale test, red.) toonde geen afwijkingen. Dan denk je bijna automatisch dat alles de goede kant op gaat en dat je je kindje over een paar maanden in de armen kan sluiten, zelfs al had ik vanaf het begin van de zwangerschap een onbehaaglijk gevoel dat me bleef achtervolgen. Eind oktober 2020 gingen we – ik met een bang hartje, Wout met het volste vertrouwen – naar de gynaecoloog voor onze twintigwekenecho. Dat had een heuglijk moment moeten zijn, maar dat werd het niet. Ik zag aan de blik van onze gynaecoloog dat er iets aan de hand was. Vervolgens zei ze dat ze vermoedde dat onze dochter niet levensvatbaar was. Dat was nieuws dat mijn moedergevoel bevestigde en insloeg als een bom, nieuws waardoor onze wereld stopte met draaien. Voor de diagnose werden we doorverwezen naar UZ Leuven, waar we drie weken later vernamen dat onze ongeboren baby een chromosoomafwijking had: triploïdie, waarbij niet tweemaal 23 chromosomen aanwezig zijn, maar wel driemaal. Dat betekende dat Ellis nooit een kans zou krijgen. Ze zou hooguit een paar uur leven. Wout en ik stonden voor een hartverscheurende beslissing: of ik zette de zwangerschap verder, wetende dat we ons kindje sowieso zouden moeten afgeven, of we besloten om vroegtijdig afscheid te nemen. Met pijn in het hart kozen we voor de laatste optie. Op 17 november 2020 beviel ik na een zwangerschap van 23 weken en vier dagen van onze piepkleine maar bloedmooie dochter. Ik was zo trots dat er even geen plaats was voor verdriet.’
Zon na de storm
‘Omdat triploïdie als het ware een slecht lotje uit de loterij is en niet erfelijk is, kregen we groen licht om opnieuw zwanger te worden, maar in eerste instantie wilde ik niet meteen weer aan kinderen beginnen. Ons rouwproces was nog pril, al voelde het anderzijds ook heel tegenstrijdig, want dat moeder- en vadergevoel was er wel. Ik wist ook niet hoe lang mijn lichaam nodig zou hebben, waardoor we besloten om Moeder Natuur haar gang te laten gaan. Het nieuwe jaar was nog maar net begonnen toen we gezegend werden met een nieuwe zwangerschap. Ik ben zo blij dat die ons gegund is, maar zwanger zijn van een regenboogbaby brengt heel wat teweeg: nog meervragen, ongerustheid, rouwen en verwerking, van intens geluk naar hevig verdriet gaan… Die eerste twintig weken waren pittig. Ik ben regelmatig op de spoeddienst beland omdat ik niet in staat was om mezelf tot rust te brengen. Door wat we met Ellis hebben meegemaakt en de daaropvolgende tsunami van verdriet, is zwanger zijn voor mij geen pretje. Ik probeer niet te doemdenken, maar wat als het dit keer ook mis- loopt? Kunnen we zoiets een tweede keer aan? Zodra we de termijn van dertig weken hadden gehaald, viel er wel een last van mijn schouders.’
‘De liefde die we voor Ellis voelen, zullen we verder laten stromen in haar regenboogzusje.’
‘Ik ben me ervan bewust dat er tijdens de bevalling nog allerlei zaken kunnen gebeuren, maar we zijn toch al zo ver gekomen. Toch zorgt het ook voor een schuldgevoel, want aan Ellis’ zusje zal ik al mijn liefde en aandacht kunnen geven. Soms denk ik ook: gaat dit niet te snel? Ik heb weleens schrik dat buitenstaanders denken dat we Ellis al vergeten zijn, terwijl zij van ons een mama en papa maakte en we haar voor altijd in ons hart zullen dragen. Ik weet pas over een paar weken hoe het zal zijn om onze regenboogbaby te verwelkomen, maar ik ga van een positief verhaal uit. Regenboogkindjes staan symbool voor hoop, voor zon na de storm. Ik probeer vooral om dicht bij mezelf te blijven en me ervan bewust te zijn dat het oké is om weer gelukkig te zijn. Wat ik zeker weet, is dat Ellis niet zal worden doodgezwegen en dat we de liefde die we voor haar voelen, verder zullen laten stromen in haar zusje.’
Nog meer mama’s over het moederschap:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
