'Nadat Vik was geboren, duurde het een hele tijd voor we ons echt realiseerden dat hij onze zoon was en we hem niet moesten afgeven…'
Jolien (23) is mama van sterrentweeling Finn en Lenne en regenboogbaby Vik
Kinderen die geboren worden nadat hun ouders eerder een tragische zwangerschap meemaakten, worden regenboogbaby’s genoemd. Jolien (23) is zo’n trotse sterren- en regenboogmama. Op 25 mei 2021 – ongeveer een jaar na het verlies van sterrentweeling Finn en Lenne – verwelkomden zij en haar vriend Gunther regenboogbaby Vik.
‘Na het behalen van mijn bachelordiploma en het krijgen van een vast contract waren Gunther – die sinds vijf jaar mijn partner is – en ik klaar om onze kinderwens te vervullen. Het geluk stond aan onze kant, want na drie maanden waren we zwanger. Iets in mij zei dat er twee baby’s in mijn buik zaten, een vermoeden dat tijdens de eerste echo door de gynaecoloog werd bevestigd. Sindsdien werd ik tweewekelijks opgevolgd. De zwangerschap verliep zoals het hoort: onze zoontjes groeiden goed en ik had geen last van kwaaltjes. Het was puur genieten, tenminste tot de 22ste week van de zwangerschap. Toen kreeg ik krampen die niet verdwenen. Gunther en ik dachten dat we in het ziekenhuis zouden vernemen dat het vals alarm was, maar na een onderzoek bleek dat ik een infectie én vier centimeter ontsluiting had. Toen drong nog niet door dat we onze jongens waarschijnlijk kwijt waren. Die keiharde realiteit sijpelde geleidelijk aan binnen zodra mijn gynaecoloog zei dat mijn infectiewaarden veel te hoog waren. Dat was risicovol, zeker als ik niet snel spontaan zou bevallen. Twee dagen van hoop en ongeloof werden op 19 mei 2020 gestopt door tien centimeter ontsluiting en de daaropvolgende bevalling. Anderhalf uur nadat Finn en Lenne ter wereld waren gekomen, overleden ze vredig in onze armen. We kregen een koesterkoffer van het Berrefonds, en een foto- graaf van Boven De Wolken kwam langs om prachtige foto’s te maken, beelden die we voor altijd zullen koesteren.’
Geen rozengeur en maneschijn
‘Nadat we onze tweeling waren verloren, groeiden Gunther en ik nog dichter naar elkaar toe en was onze kinderwens groter dan ooit. Hoewel we in ons rouwproces zaten, besloten we – na een confronterende curettage, wat in mijn beleving het laatste stukje van Finn en Lenne was – om opnieuw aan kinderen te beginnen. Een nieuwe zwangerschap bleef niet lang uit, maar verliep zeker niet zorgeloos. Zo had ik tijdens het eerste trimester vaak bloedingen en maakten we ons zorgen wanneer de baby bijvoorbeeld te veel of te weinig bewoog. Elke abnormaliteit was een gegronde reden om naar de spoedafdeling te gaan. Op die momenten beseften we dat we wel klaar waren voor een derde kind, maar niet voor een nieuwe zwangerschap. Om een lang verhaal kort te maken: onze angst bleek niet altijd ongegrond, want tijdens een controle op achttien weken zwangerschap stelde onze gynaecoloog vast dat ik net geen ontsluiting had. Daarom werd een noodcerclage geplaatst en moest ik tot het einde van de zwangerschap – maar liefst vijf maanden lang – platliggen. Op 25 mei 2021 werd Vik geboren, een moment van veel liefde én verdriet. Nadat hij was geboren, duurde het een hele tijd voor we ons echt realiseerden dat hij onze zoon was en we hem niet moesten afgeven…’
‘Ik geloof dat Vik werd uitgekozen door zijn broers. Hoe kan het anders dat we zo’n goedlachs, flink en knap ventje mochten verwelkomen?’
‘Die eerste momenten waren erg dubbel. Ik was constant met Vik bezig en deed mijn uiterste best om een topmama te zijn, maar als ik op het einde van de dag nog niet aan Finn en Lenne had gedacht, werd ik overmand door een gigantisch schuldgevoel. Ondanks het geluk dat ik met onze regenboogbaby ervaar, is het niet allemaal rozengeur en maneschijn. Nu besef ik des te meer wat ik verloren heb en hoe het had kunnen zijn met Finn en Lenne. Met Vik kan ik nieuwe herinneringen maken en mooie momenten beleven, waardoor ik meer over hem kan vertellen dan over Finn en Lenne. Hun verhaal is verteld, wat het moeilijk maakt om aan mijn drie kinderen evenveel liefde te geven. Maar moeilijk gaat ook. We proberen onze sterrentweeling zo veel mogelijk in ons leven te verweven. Elke zondag brengen we met Vik een bezoek aan hun laatste rustplaats, en hoewel ik niet gelovig ben, ben ik ervan overtuigd dat een regenboog hemel en aarde verbindt. Ik geloof dat Vik werd uitgekozen door zijn broers. Hoe kan het anders dat we zo’n goedlachs, flink en knap ventje mochten verwelkomen?’
Nog meer mama’s over het moederschap:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
