Vakantie, dat is genieten. Batterijen opladen, kleurtje opdoen. Maar niet altijd… Joyce (23) wilde haar slabakkende relatie redden door ‘romantisch’ te gaan kamperen.
‘Het ging niet goed tussen Joren en mij. We waren drie jaar samen en de sleur zat erin. Ik voelde aan alles dat we uit elkaar aan het drijven waren. Wat ik niet wilde, want ik hield van hem, ontzettend veel. Oké, we waren jong toen we een koppel werden, maar ik was er zeker van dat we bij elkaar hoorden. We hadden gewoon wat tijd nodig met elkaar. We woonden allebei nog thuis, hadden weinig privacy, waardoor Joren steeds vaker afbelde als we afspraken. Dan had hij met een vriend afgesproken, dan ging hij sporten. Hij was afstand aan het nemen, dat moest ik omkeren. Dus stelde ik voor om samen twee weken te gaan kamperen die zomer. Zuiden van Frankrijk, flesje wijn, stokbrood, stukje kaas, elkaar, wat hadden we meer nodig? Het duurde even voor ik Joren daarvan had overtuigd – hij wilde eigenlijk gaan surfen met vrienden. Een paar gesprekken – en ruzies – later wilde hij dan toch mee. Daar begon het eigenlijk al mee: het idee dat ik alle moeite deed, en hij eigenlijk de hele tijd liet merken dat het voor hem niet meer hoefde. Maar goed, ik ben een doorzetter, ik zou onze relatie wel eens redden.’
Onze grote vakantie
‘Maanden heb ik al mijn centen opzijgezet. Ik werkte op zondag in een winkel en normaal gezien was dat mijn shopbudget, maar de volgende drie maanden kocht ik niets. Alles ging op mijn rekening voor onze grote vakantie. Toen we eindelijk vertrokken, was ik al weer helemaal verliefd. Ik had mezelf maanden alles ontzegd én wijsgemaakt dat deze twee weken samen alles beter zouden maken. Ik geef het toe, ik ben misschien met iets te hooggespannen verwachtingen vertrokken.’
Als ik mijn hand op de zijne legde, duwde hij die weg: “te warm”. Als ik het stuur overnam, ging hij doodleuk slapen, terwijl ik wél de hele tijd wakker was gebleven toen hij reed.
‘Het begon al toen we doorreden. Ik had een – romantische – picknickmand gemaakt, met een flesje cava, zijn favoriete koffiekoeken en aardbeien. Maar toen ik die uitpakte op onze eerste stop, begon hij meteen te zeuren. Dat hij “echt niet die hele rit kon maken op wat stomme koffiekoeken” en “Wie had ooit bedacht om koffiekoeken samen met cava te geven?” en “Nee, ik ga niet op een dekentje zitten, ik eet wel in de auto.” Ik slikte mijn teleurstelling weg en we trokken verder. Als ik mijn hand op de zijne legde, duwde hij die weg: “te warm”. Als ik het stuur overnam, ging hij doodleuk slapen, terwijl ik wél de hele tijd wakker was gebleven toen hij reed. Toen we eindelijk aankwamen op de camping – na files, gezeur van Joren en gemok van mij – bleek onze reservatie ook nog eens verloren te zijn gegaan. Camping volzet, wij op zoek naar een andere, en de hele tijd was Joren bezig over hoe slecht ik het allemaal had geregeld.’
Dit was onze grote relatie-reddings-vakantie, ik zou alleen positieve vibes sturen en er gewoon zélf iets moois van maken, net zo lang tot ik Joren ook weer meekreeg.
‘Nog altijd bleef ik rustig. Dit was onze grote relatie-reddings-vakantie, ik zou alleen positieve vibes sturen en er gewoon zélf iets moois van maken, net zo lang tot ik Joren ook weer meekreeg. Zo had ik het uitvoerig besproken met mijn vriendinnen tijdens pseudo-psychogesprekken bij een fles wijn en een pot ijs. Alleen werd het in de praktijk alsmaar moeilijker om dat vol te houden.’
Kinderachtig gedrag
‘Drie dagen later barstte de bom. Het ging om iets heel stoms, maar de voorbije dagen – en laten we eerlijk zijn, ook weken en maanden – eisten hun tol. Ik had het helemaal gehad met het negatieve, kinderachtige gedrag van Joren. Hij zuchtte dat de confituur “brokken” had. “Je weet toch dat ik dat niet lust?” zei hij. Met het stemmetje van een kind van zes. Zeurderig en verongelijkt. Ik heb de pot gepakt en naar zijn kop gekeild. Woest was ik. Rázend. Ik bedoel, ik had ook best veel dingen om boos over te zijn, ik was de enige die nog moeite deed voor onze relatie. Hysterisch ben ik mijn spullen in beginnen te pakken.’
‘”Ik ben weg. Ik ga naar België, in mijn auto, zorg maar dat je thuis raakt”, heb ik nog gegild. Huilend liep ik naar mijn wagen – die niet mee op het kampeerterrein mocht – en ik huilde nog harder toen ik er eindelijk was. Joren had niet eens de moeite genomen om me achterna te komen… Ik ben in mijn wagen gestapt en ben beginnen te rijden. In één trek door tot thuis. Levensgevaarlijk eigenlijk, maar dat kon me op dat moment niet schelen. Ik ben thuis aangekomen, heb een uur gehuild tegen mijn moeders schouder en ben in mijn bed gekropen. De volgende dag stond mijn troep vriendinnen voor de deur – ze hadden van mama gehoord over mijn vakantieramp – om me op te peppen. Je weet hoe dat gaat met vriendinnen, ze sleuren je er weer doorheen. Na de tranen kwamen de lachbuien. En ja, na een paar uur besefte ik dat ik misschien wel een tikkeltje hysterisch en dramatisch had gereageerd. Door de gesprekken met mijn besties besefte ik weer waarom ik naar Frankrijk was gegaan: om de relatie met de man van mijn dromen te redden.’
Ik zou me excuseren voor mijn lichtelijk dramatische reactie, we zouden een goed gesprek voeren en de rest van onze vakantie verliefd doorbrengen. Gewapend met een fles cava en mijn reistas stapte ik wéér in mijn auto.
‘En dus besliste ik dat ik zou terugkeren naar Frankrijk. Ik zou Joren – die daar nog was, dat zag ik aan zijn Facebookposts – verrassen. Ik zou me excuseren voor mijn lichtelijk dramatische reactie, we zouden een goed gesprek voeren en de rest van onze vakantie verliefd doorbrengen. Gewapend met een fles cava en mijn reistas stapte ik wéér in mijn auto. Ik kwam ’s avonds laat aan, het was al donker, helemaal excited en blij. Ik ritste de tent open en fluisterde zijn naam. En toen zag ik een bos blond haar. Lang blond haar. Terwijl Joren kort bruin haar heeft.‘
‘Hij lag gewoon met een griet in onze tent… Deze keer kwam hij me wél achterna, maar dit keer hoefde het niet meer. Ik heb zelfs niet gehuild, zo hard was ik in shock. Ik heb zelfs nog tien minuten naar hem geluisterd, want hij wilde het “uitleggen”. Ik heb niet eens meer geantwoord, gewoon gevraagd of hij klaar was en ik ben in mijn auto gestapt. Ik heb een hotelkamer genomen een eind verderop en ben in bed gekropen. De volgende dag kwamen de tranen. Én het besef dat het voorbij was. Ik heb mijn moeder gebeld en gezegd dat ik nog een week weg zou blijven. Ik ging verdomme mijn vakantie niet helemaal laten verpesten door die overspelige eikel.’
Tegen de tijd dat ik terug in België was, was mijn liefdesverdriet over.
‘Het heeft me deugd gedaan. Goed, de eerste twee dagen ben ik mijn hotelkamer niet uit geweest, ik kon alleen maar huilen. Daarna heb ik een beetje de toerist uitgehangen. Naar het naburige strand, mét ligbed en drankjesservice. Ik heb geshopt en lekker gegeten. En ik heb vooral veel nagedacht. Tegen de tijd dat ik terug in België was, was mijn liefdesverdriet over. Ik besefte dat ik niet echt verliefd was geweest op Joren, maar op het idee van een relatie. Ik had al die tijd zo krampachtig vastgehouden aan het idee van ons samen, dat ik niet meer zag hoe we allebei waren veranderd. Eigenlijk moest ik blij zijn dat ik hem daar zo had betrapt. En dat ben ik intussen, oprecht. Het heeft me veel geleerd, over mezelf en over de liefde. Dus ja, het zal altijd dé rampvakantie blijven, maar intussen is het een anekdote die ik lachend kan vertellen. Ik ben weer gelukkig nu, heb zelfs sinds kort iemand nieuw leren kennen. Nee, op vakantie gaan we nog niet samen. Dat is een beetje te vroeg…’
Meer straffe verhalen:
