Niet elke adoptie is een succesverhaal... Door omstandigheden kwam Julie (32) in een verschrikkelijk adoptiegezin terecht, waar ze de hel meemaakte.
‘Tot mijn 7de woonde ik in Colombia. Mijn biologische mama was zwaar verslaafd aan drugs, mijn papa was zelden thuis omdat hij gastarbeider was. Door haar drugsverslaving was mama niet in staat om voor mij en mijn jongere zus te zorgen, met als gevolg dat mijn oma het hoederecht kreeg. Mijn oma was een beetje zoals de boze stiefmoeder. Het leek alsof ze kwaad was dat ze voor ons moest zorgen. Ze stuurde me op straat om te bedelen terwijl ze mijn zus een hele dag opsloot in een kamer zonder spullen. Als ik met te weinig geld naar huis kwam, kregen we geen eten of gaf ze ons eten dat beschimmeld was. Als we dan overgaven, moesten we onze braakresten opeten. Oma sloeg ons ook dikwijls met een riem en een stok. Toen ze mijn zus eens lelijk toetakelde, ging de bal aan het rollen en werden we bij haar weggehaald. Nadat we in een paar pleeggezinnen hadden verbleven, werden we geadopteerd door een Vlaams koppel.’
Altijd stout
‘Op 13 juli 1993 kwamen mijn zus en ik naar België. Onze adoptieouders waren al in de veertig toen ze ons adopteerden. Tijdens de eerste weken kregen we veel bezoek en werden we overladen met cadeautjes. Maar in september vlogen we al op internaat terwijl we de taal nog niet eens spraken. Vanaf toen liep het eigenlijk fout. Als we tijdens het weekend naar huis kwamen, zei mijn adoptiemama bijna altijd dat we stout waren, terwijl we niets verkeerd deden. Ik deed alles om te voldoen aan haar verwachtingen. Mijn adoptiemoeder was een veeleisend type. Als het niet volgens haar wens verliep, merkte je dat meteen aan haar humeur. Ze was heel egoïstisch en dacht alleen aan zichzelf. Als we bijvoorbeeld een goed rapport hadden, beloonde ze zichzelf met een dure ring. Ze hadden het financieel goed, maar mijn zus en ik moesten wel zélf onze sneeuwklassen betalen, en dat geld hadden we niet. Op mijn tiende kookte ik vaker dan zij. Als ik de aardappelen verkeerd schilde, werd ik gestraft.’
Tien verschillende mannen
‘Mijn adoptiemoeder heeft me nooit geslagen, maar treiterde me wel psychologisch. Ze negeerde me. Op sommige dagen gunde ze me zelfs geen blik. Als ik weer naar het internaat mocht, herleefde ik. Wanneer we op de bus naar huis zaten, begon mijn maag te draaien. Ik hoopte dat de rit zo lang mogelijk duurde, want ik wist nooit wat ik zou aantreffen.’
Mijn adoptiemoeder schold me uit voor domme gans en zei dat ik een slet was.
‘In mijn puberteit begon ik te beseffen wat ze ons aandeed. Als kind stond ik daar niet bij stil. Ik nam het zoals het was. Ik deed aan taekwondo, maar omdat mijn adoptiemoeder liever naar “The Bold and the Beautiful” keek, kwam ik altijd te laat op de training. Als ik een slechte toets had, schold ze me uit voor domme gans. Ze heeft meermaals gezegd dat ik een slet was en dat ik later wel tien verschillende mannen zou hebben.’
Troostende papa
‘Op internaat maakte ik een tekening van twee mensen die seks hadden. Toen mijn adoptieouders dat ontdekten, waren ze razend en haalden ze ons daar weg. Ze vroegen vanwaar ik dat kende en schoven de schuld in de schoenen van het internaat, maar de fout lag bij hen. Want vanaf het begin heeft mijn adoptievader me seksueel misbruikt. Hij heeft me nooit verkracht, maar ik moest bij hem wel handelingen doen tot hij bevredigd was. Als zijn vrouw weg was, greep hij zijn kans. Zodra ik mondig genoeg was, vroeg ik hem om me met rust te laten. Het is de laatste keer, zei hij dan. Hij beloofde me zo vaak om te stoppen, maar beweerde dat hij me die dingen moest leren zodat ik wist hoe ik dat moest doen bij mijn vriendjes.’
Mijn adoptievader heeft me nooit verkracht, maar ik moest bij hem wel handelingen doen tot hij bevredigd was.
‘Toen ik doorhad wat hij me aandeed, ging ik door een hel. Ik zag mijn adoptievader graag. Hij was mijn grote held... (huilt). Ik had een goede band met hem. Hij troostte me als mijn adoptiemoeder weer eens kwaad was. Die troostende papa was voor mij niet dezelfde als de papa die me seksueel misbruikte. Op mijn 15de vroeg hij of ik geen trauma’s had overgehouden na alles wat er was gebeurd. Ik loog om zijn gevoelens te sparen. Hij zei dat hij nog iets had voor mij. Ik volgde hem naar zijn kamer en toen gaf hij mij condooms. Hij wilde dat ik bij hem eentje omdeed, maar toen hij zijn broek uitdeed, vluchtte ik zijn kamer uit. Sinds die dag negeerde ik hem compleet.’
Nooit meer terug
‘Toen ik negentien was, werd ik na een vlammende ruzie met mijn adoptiemoeder op straat gezet. Ik had alleen de kleren die ik droeg en ik ben nooit meer teruggekeerd. Mijn papa deed niets. De eerste maanden sliep ik bij vrienden. Ik zocht werk en ging van de ene job naar de andere.’
Het heeft tot mijn 28ste geduurd voor ik een klacht indiende tegen mijn adoptievader. Maar toen het was te laat: de feiten waren verjaard.
‘Uiteindelijk had ik voldoende geld gespaard om een appartement te huren, maar dat waren de eenzaamste nachten van mijn leven. Ik weende mezelf in slaap. Ik kon niet meer functioneren en sukkelde in een depressie. Met professionele hulp kwam ik er stilaan bovenop, maar ik heb tien jaar gevochten om te staan waar ik vandaag sta. Het heeft tot mijn 28ste geduurd voor ik een klacht indiende tegen mijn adoptievader. Ik moest dat doen voor mezelf, voor mijn verwerkingsproces, maar toen was het al te laat: de feiten waren verjaard.’
Sterker dan ooit
‘Ondanks alles ben ik mijn adoptieouders dankbaar. Ik heb het gevoel dat ze niet wisten wat het inhield om een kind op te voeden, maar zonder hen was ik misschien nooit naar België gekomen. Op je zevende is het vrij uitzonderlijk dat je nog wordt geadopteerd. In Colombia verblijf je tot je 12de in een pleeggezin en daarna word je aan je lot overgelaten. Als ik daar was gebleven, was ik waarschijnlijk als prostituee geëindigd.’
Sinds een jaar ben ik depressievrij en volgend jaar trouw ik met de liefde van mijn leven.
‘Maar ik ben ook boos, want door hen heeft mijn zus vandaag mentale problemen. Een tijdje geleden werd bij haar schizofrenie vastgesteld. In het middelbaar zag ze al schimmen, maar mijn adoptieouders beschouwden dat als aanstellerij. Ze kreeg medicatie, maar die werd abrupt afgebouwd door mijn adoptiemoeder, en daarvoor betaalt mijn zus vandaag de prijs. Ze krijgt nu gelukkig wel de juiste hulp. We hebben geen makkelijke start gehad. Het was niet makkelijk om in een gezin zonder liefde op te groeien, maar ik voel me sterker dan ooit. Sinds een jaar ben ik depressievrij en in 2019 trouw ik met de liefde van mijn leven. Ik kan niet wachten tot ik zijn naam kan overnemen, dan hoef ik de achternaam van mijn adoptieouders nooit meer te gebruiken.’
Nog meer straffe verhalen:
