'Of ik opgelucht ben dat die twee zelfmoordpogingen anders zijn uitgedraaid? Ja, anders had ik nooit mijn gezin gehad.'
Julie (25): ‘Voor mijn man was het geen afknapper, hij wilde mij erdoor helpen’
Mei is Mental Health Awareness Month en omdat psychische problemen anno 2021 helaas nog steeds taboe zijn, is het belangrijk om het thema bespreekbaar te maken. Wij gingen daarom op zoek naar getuigenissen van lezeressen die hun zelfmoordpoging overleefden en daar nu heel dankbaar voor zijn.
Julie* (25) bedacht zich op tijd en kon zich er dankzij haar man en professionele hulp doorslaan. Ze heeft nog een lange weg te gaan, maar beseft dat haar gezin haar nodig heeft en weet dat ze er traag maar zeker uit zal komen.
‘Tien jaar geleden verloor ik mijn moeder, en met mijn vader had ik geen contact, dus ik stond er ineens quasi alleen voor. Zeven jaar lang heb ik mezelf mentaal en financieel kunnen recht houden met hulp van mijn oma. Maar na zeven jaar werd het doen alsof me te veel, maar ik had de middelen niet om een psycholoog aan te spreken en wilde mijn oma niet laten zien dat het slecht met mij ging. Ik geraakte terecht in een zware depressie en was van plan om twee zelfmoordpogingen te ondernemen, maar ik bedacht me.’
‘Bij de eerste werd ik tegengehouden door een man die op mij insprak. Bij de tweede, in 2018, kwam het besef dat ik mijn kat niet wilde achterlaten. Toen belde ik meteen naar mijn oma om te zeggen dat ik hulp nodig had. We gingen samen naar de huisarts die mij medicatie voorschreef en mij doorstuurde naar een psychiater en een centrum voor geestelijke gezondheidszorg.’
Die knuffel kan veel doen, maar soms is het ook niet genoeg en moet ik er toch even zelf uitkomen.
Man
‘Nu zijn we drie jaar later en heb ik nog steeds ups-and-downs. Niet lang na mijn bijna zelfmoordpogingen leerde ik op mijn diepste punt mijn man kennen. Voor hem was dat geen afknapper, hij wilde mij samen met professionals erdoor helpen. Hij geeft me de rust en steun die ik toen in mijn leven miste. Als het nu eens wat slechter gaat, neemt hij me vast. Die knuffel kan veel doen, maar soms is het ook niet genoeg en moet ik er toch even zelf uitkomen door bijvoorbeeld mijn gedachten te verzetten en mij te focussen op mijn kindje of mijn werk. Gelukkig komen deze momenten steeds minder vaak voor en ik leerde dat praten écht helpt, ook al is het over koetjes en kalfjes. Zonder mijn man zou ik niet staan waar ik vandaag sta en dat komt vooral door de mentale rust die hij me geeft. Ondertussen hebben we een dochter van anderhalf jaar oud en ben ik 34 weken zwanger van ons tweede kindje.’
Blijven vechten
‘Is het voorbij? Nee, ik heb nog een lange weg te gaan. Daar probeer ik samen met mijn psycholoog traag maar zeker aan te werken. En samen met mijn gezin waarvoor ik leef, kom ik er wel uit. Als je mij nu vraagt of ik opgelucht ben dat die twee pogingen anders zijn uitgedraaid: ja, anders had ik nooit mijn gezin gehad en die warmte gevoeld. Daarom dat ik ook mijn verhaal wilde delen, om duidelijk te maken dat praten écht helpt. Ik heb jarenlang gedaan alsof ik alles alleen aankon, maar op een bepaald moment breek je gewoon.’
Ik besef dat mijn gezin mij nodig heeft.
‘Durf dus te praten, want mensen kunnen niet altijd zien dat het niet goed met je gaat. Ik ben dankbaar dat ik zelf nog ergens de moed vond om te blijven vechten en toen de hulp kreeg die ik dringend nodig had. Ik zou liegen als ik zei dat ik op moeilijke momenten nooit denk: ze zouden beter af zijn zonder mij. Maar ik besef dat mijn gezin mij nodig heeft.’
Heb je vragen over zelfdoding of wil je met iemand praten? Dat kan, gratis en anoniem. Op www.zelfmoord1813.be of www.tele-onthaal.be kan je chatten, bellen kan op de nummers 1813 (Zelfmoordlijn) of 106 (Tele-Onthaal).
* Julie is een schuilnaam.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
