Elke dag maken we tal van keuzes, maar een verkeerde beslissing kan je jarenlang achtervolgen. Lisa (25) besloot zes jaar geleden om een kaakoperatie te laten uitvoeren, maar heeft daar nu spijt van.
‘Ik heb altijd een goed gebit gehad, maar tijdens mijn tienerjaren begonnen mijn tanden scheef te staan. Op mijn achttiende consulteerde ik een orthodontist, die zei dat ik te weinig ruimte had in mijn mond en dat ik bijgevolg een beugel moest dragen om de schade te beperken en te herstellen. Tijdens de consultatie merkte hij ook op dat mijn bovenste tanden niet op dezelfde lijn stonden met mijn onderste tanden. Ik had een zogenaamde overbeet, wat verklaarde waarom mijn kaak regelmatig knakte.’
‘Naast de beugel raadde de orthodontist een kaakoperatie aan om het plaatje mooier te maken. Ik stond daar heel weigerachtig tegenover, want ik zag die overbijt niet als ik in de spiegel keek. Ik liet de ingreep aan me voorbijgaan, maar na mijn beugel knakte mijn kaak steeds vaker en begon ik die overbijt ook te zien, waardoor ik uiteindelijk twee jaar later toch een afspraak maakte bij een kaakchirurg. Die was resoluut: door de stand van mijn kaken had ik deze operatie gewoon nodig. Als ik wachtte met de ingreep, zouden mijn kaken sneller verslijten en zou ik tegen mijn veertigste verjaardag spijt krijgen.’
Het resultaat viel tegen
‘Op basis van mijn kaak werd een reconstructiefoto gemaakt, zodat ik het resultaat min of meer kon inschatten. Ik vond het niet mooi, maar ik dacht dat het in realiteit wel beter zou meevallen en stemde toe met de operatie. In het voorjaar van 2015 ging ik onder het mes. De kaakoperatie verliep zonder complicaties, al had ik veel pijn en kon ik tijdens de eerste weken alleen vloeibaar voedsel eten. Maar wat veel erger was, was dat het resultaat serieus tegenviel (stil).’
Als ik wachtte met de ingreep, zouden mijn kaken sneller verslijten en zou ik tegen mijn veertigste verjaardag spijt krijgen.
‘Sinds de operatie vind ik dat mijn kaaklijn te overheersend is. Het lijkt wel alsof ik een ander gezicht heb. Na de operatie vond ik het dan ook confronterend om in de spiegel te kijken, met vele huilbuien tot gevolg. Daarnaast dacht ik dat de pijn mettertijd zou verdwijnen, maar een jaar na de operatie had ik nog veel last. Ik vond het niet normaal dat ik geen harde broodjes en appels meer kon eten zonder pijn, en dat geeuwen en zingen een heel pijnlijke affaire was. Ik raadpleegde mijn kaakchirurg, die me doorverwees naar de kaakfysio. Dat wierp zijn vruchten af, maar toen ik zwanger was, ben ik een tijdlang niet meer gegaan.’
Pijn verdwijnt niet
‘Vandaag zijn we zes jaar na de operatie en zal ik moeten leren leven met het feit dat de pijn niet meer verdwijnt. Blijkt dat ik meteen na de ingreep kaakfysio had moeten krijgen, maar daarover repte mijn kaakchirurg destijds geen woord. Ik onderging intussen een nieuwe ingreep, waarbij mijn tanden werden verhoogd, maar de pijn en de ongemakken zijn nog steeds aanwezig. Ik stond er niet bij stil dat zo ’n standaardingreep heel nare gevolgen kon hebben. Ik beschouw dit dan ook als een van de grootste fouten van mijn leven. Er gaat geen dag voorbij dat ik er niet mee geconfronteerd word. Als het kon, zou ik de ingreep meteen ongedaan maken.’
Na de operatie vond ik het confronterend om in de spiegel te kijken, met vele huilbuien tot gevolg.
‘Binnenkort heb ik een afspraak bij een andere kaakchirurg, in de hoop dat hij de schade kan rechtzetten, al zal ik me deze keer nog grondiger informeren. Na mijn twee zwangerschappen overweeg ik ook een borstvergroting, maar ik zal in geen geval een knoop doorhakken voordat ik alle risico’s ken. Ik steek bij verschillende experts mijn licht op en vraag bewust naar foto ’s van borsten waarbij de prothese om een of andere reden verwijderd werd. Want de angst dat het weer kan mislopen, zit er nu wel in.’
Lees ook:
