Karen (30) overleefde 5 jaar geleden de aanslagen in Zaventem: ‘Ik ben geen overlevende, maar een vechter’

 

Het was een dinsdag zoals een andere. Althans, zo leek het toch. Die dag zou sportcoach Karen (30) het vliegtuig richting Florida nemen om er haar oma te bezoeken. Op negenjarige leeftijd was ze van de Verenigde Staten naar België verhuisd omdat haar vader hier als militair aan de slag kon. Netjes drie uur voor vertrek stapte Karen de vertrekhal van de luchthaven binnen. Ze besloot maar meteen haar bagage in te checken, al was de rij aan de incheckbalie verrassend lang voor dat vroege tijdstip. Het liefst van al zou ze dan ook al aan de andere kant van de douane hebben gestaan. ‘In mijn hoofd was ik al op mijn bestemming, dicht bij mijn grootmoeder. Maar zodra ik in de rij aansloot, werd ik meegesleurd door de verschroeiende en verbijsterende kracht van een bom.’ Het is 7u52 en Brussels Airport is zojuist verwoest door de opeenvolgende explosies van twee bommen, die tot ontploffing werden gebracht door zelfmoordterroristen. In een fractie van een seconde valt het leven van de jonge vrouw in duizend stukjes uit elkaar. Karen had net besloten om van haar passie voor sport te leven. Op dat moment wist ze het nog niet, maar de komende drie jaar zou ze geen enkele training meer geven. Ze zou aan haar bed gekluisterd liggen.

De dokters zeiden me dat ik me sterk moest houden. Alleen al om mijn been te redden, zou ik twee tot drie jaar in het ziekenhuis moeten blijven.

‘Ik werd de lucht in geblazen en kwam tientallen meters verder uitgestrekt op de grond neer, vechtend voor mijn leven’, herinnert Karen zich. ‘Ik voelde dat ik veel bloed verloor, de rook verstikte me en ik besefte dat ik op het punt stond om te sterven.’ Dat was een einde waar de jonge vrouw zich niet bij kon neerleggen. Ze putte dan ook kracht uit haar jaren als topsporter om te blijven vechten. ‘Ik zat in een soort van overlevingsmodus, maar elke seconde was een strijd om wakker te blijven en het bewustzijn niet te verliezen.’ Die seconden werden uiteindelijk een uur en dertig minuten. Dat was de tijd die verstreek voor de eerstehulpverleners in de vertrekhal arriveerden en zich over Karen en de mensen rondom haar konden ontfermen. ‘Ik herinner me nog hoe ik op een brancard in de ambulance geduwd werd voor ik het bewustzijn verloor. Toen ik later in het Erasmusziekenhuis wakker werd, bleek ik enkele weken in coma te hebben gelegen.’

Vol ongeloof

Aanvankelijk veronderstelde Karen dat ze slechts enkele weken in het ziekenhuis zou doorbrengen. Uiteindelijk lag ze er ruim drieënhalf jaar, waarna ze beetje bij beetje haar leven weer kon oppakken. Een leven dat eigenlijk op geen elk vlak meer op dat van voor de aanslag leek... Karen spreekt onberispelijk Frans, maar het volledige interview vindt via een videocall plaats. Niet via de telefoon, dus. Haar gehoor is door de kracht van de explosie ernstig beschadigd, waardoor ze de vragen die we haar stellen, moet kunnen liplezen. Ze vertelt ons met een uiterst kalme stem en af en toe een voorzichtige glimlach over het moment waarop ze ontwaakte, de lange weg naar haar herstel en hoe het voelde om tussen de vier muren van een ziekenhuiskamer opgesloten te zitten.

‘Toen ik wakker werd, werd ik overspoeld door ongeloof. Je denkt dat zulke dingen alleen anderen overkomen. En zelfs als het je overkomt, weiger je het te geloven. Ik verdiende dit niet. Er was geen reden waarom dit me overkwam, zeker niet in België. Het sloeg echt nergens op’, vertelt Karen. Toen de dokters haar aan haar ziekenhuisbed vroegen hoelang ze dacht te zullen moeten revalideren, reageerde Karen vastberaden. ‘Ik kende mezelf als een atleet met een stalen geest en zei tegen mezelf dat er iets ergs was gebeurd, maar dat ik een sterke vrouw was. Ik hield me voor dat ik hoogstens drie tot vier maanden in het ziekenhuis zou verblijven. Ik was net als sportcoach gestart, dus ik had geen tijd te verliezen. Toen vertelden de dokters me dat ik me sterk zou moeten houden, want alleen al om mijn been te redden, zou ik twee tot drie jaar in het ziekenhuis moeten verblijven.’

Ik kwam uit een hel en heb me heel lang afgevraagd of het leven nog wel de moeite waard was.

Die lange periode werd uiteindelijk nog eens met zes maanden verlengd. Om van de grootste fysieke schade te herstellen, klonk het. Vandaag worstelt Karen met de gevolgen van een andere bom. Eentje die pas jaren later insloeg, namelijk het posttraumatisch stresssyndroom. ‘Vijf jaar na de aanslagen word ik nog steeds nauwlettend in de gaten gehouden. Ik ben een meervoudig traumaslachtoffer met onomkeerbare gevolgen die goed opgevolgd moeten worden. Op fysiek vlak ben ik zogenaamd stabiel, maar op psychologisch en emotioneel niveau begin ik nu pas aan mijn herstel. Het is alsof mijn geest heeft gewacht tot ik fysiek aan de beterhand was.’

‘A’ van aanslagen tot ‘Z’ van Zaventem

Vijf jaar na de vreselijke aanslag heeft Karen nog steeds het vliegtuig niet kunnen nemen om haar oma op te zoeken; eerst door de aanhoudende ziekenhuisopnames, vervolgens door de lockdown. Die laatste was een periode die bij Karen een bijzondere weerklank vond. ‘De lockdown was voor mij niets nieuws. Ik heb drieënhalf jaar opgesloten gezeten in een ziekenhuis, met totale vrijheidsberoving. Toen de eerste lockdown in België afgekondigd werd, nam ik me voor om die periode te benutten om ten volle aan mijn gezondheid te werken en mijn verhaal neer te schrijven. Mijn boek “Weggeblazen door de bom” leest als een ABC-boekje. Het begint met de letter A van “aanslagen” en eindigt met de letter Z van “Zaventem”, want ik ben wel degelijk van plan om dat vliegtuig ooit te nemen’, vertelt Karen.

De lockdown was voor mij niets nieuws. Ik heb drieënhalf jaar opgesloten gezeten in een ziekenhuis, met totale vrijheidsberoving.

‘Op sommige dagen werd ik in het ziekenhuis wakker met de gedachte dat het misschien beter was geweest als ik in de vertrekhal was gestorven. Dan had ik nooit zo hoeven te lijden en had ik deze bovenmenselijke strijd niet hoeven te voeren. Ik kwam uit een hel en heb me vaak afgevraagd of het leven wel de moeite waard zou zijn zonder mijn passie voor sport en mijn carrière.’ Het is een passie waarvoor ze erg dankbaar is, omdat die haar de kracht heeft gegeven om te blijven vechten tijdens die moeilijke jaren in het ziekenhuis. ‘Ik had geen keuze. Niemand is klaar voor zo’n beproeving. Het is een achtbaan van emoties waarop geen enkele opleiding of diploma je kan voorbereiden. Dankzij de discipline die ik mezelf tijdens het sporten aanleerde, was ik in staat om elk gevecht in een apart hokje te plaatsen. Je neemt immers maar aan één wedstrijd tegelijkertijd deel. Mijn goede conditie heeft me trouwens ook geholpen. Als ik die niet bezat, had ik hier volgens de dokters niet meer gezeten.’

Inspiratiebron

Het was die onuitputtelijke kracht die Karen er ook toe aanzette om haar verhaal te delen. “Zodra ik weer bij bewustzijn kwam, was het eerste wat ik tegen mezelf zei: “Ik moet dit vertellen. Ik moet vertellen wat me overkomen is, zodat anderen er ook iets van kunnen leren.” De reden waarom ik dit boek schreef, was dan ook om anderen te helpen de beproevingen van het leven te overwinnen en om hen te laten zien dat je de statistieken wel degelijk kan ombuigen.‘ Maar vertel Karen ondanks alles niet dat ze een mirakel is. ‘Ik word weleens een slachtoffer of overlevende genoemd, soms zelfs een wonder. Waarschijnlijk ben ik een beetje van dat alles tegelijk, maar geen van die eigenschappen past echt bij mij. Ik wil niet gereduceerd worden tot een van die titels, want ze zeggen niets over de strijd die ik geleverd heb. Ja, ik heb het overleefd, maar wel met zware gevolgen. Ik ben meer dan al die stempels; ik ben een vechter.’

Karen weigert ook de wapens ten opzichte de terroristen te laten zakken. ‘Als je het slachtoffer wordt van dergelijke wreedheid, is het normaal en gegrond om woede te voelen. Ik heb me lang zo gevoeld, zelfs nu ben ik soms nog boos. Omdat dit nooit had mogen gebeuren in België. Omdat het zo oneerlijk is. Net daarom probeer ik mijn gevoelens niet te rechtvaardigen. Ik ben boos en heb ook redenen om dat te zijn’, vertelt Karen. Het is een standpunt dat zonder enige twijfel gedeeld wordt door de 340 gewonden en hun familieleden, en die van de 32 mensen die het leven lieten bij de aanslagen in Brussel. Toch is Karen niet van plan zich in die gevoelens van woede te verliezen. Over vijf jaar hoopt de jonge vrouw dat haar boek een groot succes is. ‘Ik hoop dat het me ertoe zal aanzetten een tweede boek te schrijven, dat ik een positieve rol in de samenleving kan spelen en dat ik mijn ervaring kan delen op conferenties.’ En als laatste? Dat ze uiteindelijk die vlucht naar Florida kan nemen.



Karen Northshield, ‘Weggeblazen door de bom’ – € 18,90 – Uitgeverij Kennes via Bol.com

 

Vertaling: Chloë Foubert

 

Heb je vragen over zelfdoding of wil je met iemand praten? Dat kan, gratis en anoniem. Op www.zelfmoord1813.be of www.tele-onthaal.be kan je chatten, bellen kan op de nummers 1813 (Zelfmoordlijn) of 106 (Tele-Onthaal).