'Zoals andere vrouwen verschillende laarzen hebben, wissel ik af en toe van been.'
Karolien (18) verloor haar been na een gruwelijk ongeval
De zomervakantie van 2009. Ik was 12 jaar oud en mocht mee op scoutskamp naar Marche-en-Famenne. In kleine groepjes van vijf personen gingen we op trektocht. Een tractor met loshangende touwen raasde ons voorbij. Een van de touwen sloeg een lus rond mijn voet en sleepte me mee. 300 meter lang heb ik achter het gevaarte gehangen en probeerde ik me met man en macht los te wrikken. Het touw trok steeds strakker rond mijn voet. Ik klapte tegen een muurtje en verloor het bewustzijn. Door een laatste, stevige snok werd mijn voet afgerukt. Met de helikopter hebben ze me naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gebracht, in de hoop mijn voet nog te kunnen redden.Twee dagen lang hebben ze erin geloofd. Maar dan werden mijn tenen zwart en stierven ze af. Mijn voet moest worden geamputeerd. Omdat ik al dagen onder zware medicatie zat, reageerde ik vrij koel toen mama en papa me vertelden dat ik mijn voet zou verliezen. Het ging allemaal een beetje aan mij voorbij. Een week na de amputatie, kreeg ik een gangreeninfectie en moest ook een deel van mijn onderbeen worden weggehaald. Ik zat nog steeds aan de morfine.
Tranen, woede en frustratie
Twee weken later verhuisde ik naar het UZ in Leuven. De morfine werd langzaamaan afgebouwd en dan kwamen de tranen, de woede en de frustratie als een vulkaanuitbarsting naar buiten. Waarom moest míj dit overkomen? Wat heb ik toch misdaan? Waarom is dit eigenlijk gebeurd? En waarom reed die boer zo hard en keek hij niet in zijn achteruitkijkspiegel! De man die verantwoordelijk is voor het verlies van mijn been, kreeg een jaar voorwaardelijk en een boete van slechts 550 euro. Hij heeft nooit met mij contact gezocht en weigerde mijn vraag om een gesprek. Ik heb het daar heel lang erg moeilijk mee gehad. In september, amper twee maanden na het ongeval, ging ik terug naar school. Mijn eerste jaar van de humaniora. Een schooljaar dat ik volledig heb doorgemaakt in een rolstoel, zonder prothese. Als ik daar nu aan terugdenk, kan ik nog altijd niet vatten waar ik de moed toen vandaan haalde. Ik was dat jaar zelfs geslaagd.
Eindelijk weer stappen!
Tijdens de herfstvakantie werd ik opnieuw opgenomen in het ziekenhuis, om deftig te leren stappen met een prothese. De kine die ik daarvoor moest volgen, was heel intensief. Maar voor mij was die eerste prothese een openbaring. Eindelijk kon ik weer stappen! Met de onzekerheid, de twijfel en de angst voor de reacties die ik nog zou krijgen op mijn valse been, was ik op dat ogenblik totaal niet bezig. Die klap kwam pas later...
Mijn zelfrespect was totaal weg. Via chatboxen op het internet zocht ik contact met vreemde mannen
De grootste moeilijkheid was, dat ik mijn ongeval kreeg in de lastigste fase van mijn leven. Het begin van mijn puberteit, toen ik erg onzeker was over mezelf, en volop interesse kreeg in het andere geslacht. Mijn uiterlijk was erg belangrijk voor mij. Daarom had ik het gevoel dat ik mij extra moest bewijzen. Ik had een prothese, maar ik kon ook sexy zijn! Op mentaal vlak heeft die idee-fixe me volledig onderuit gehaald. Ik verloor al mijn zelfrespect en heb echt verschrikkelijke dingen gedaan. Op mijn kamer zocht ik via chatboxen op het internet contact met vreemde mannen. Heel even bracht het me voldoening als die mannen zeiden dat ik een mooi meisje was, en ze van alles met me wilden doen. Maar onmiddellijk daarna kwam de weerslag. Dan voelde ik me zó slecht, en zó vies dat ik me begon te snijden. Elke avond opnieuw kwam ik in diezelfde vicieuze cirkel terecht. Ik zakte almaar dieper weg. Als ik weer eens was dicht geklapt na een chatsessie en het snijden dat erop volgde, wilde ik er soms gewoon niet meer zijn. Mijn ouders wisten dat ik me verminkte, ze hebben me daarvoor ook naar een psycholoog gestuurd. Maar van de chatsessies waren ze volgens mij niet helemaal op de hoogte. Daar werd in ieder geval niet over gepraat.
In bed knuffelt mijn lief soms zelfs mijn korte beentje. Hij heeft er geen moment een probleem van gemaakt.
Matthias was mijn redding
Gelukkig zijn mijn vriendinnen mij altijd blijven steunen. Zij hebben ontzettend veel voor mij gedaan. Maar de echte redding kwam er toen Matthias drie jaar geleden mijn leven binnenwandelde. Hij heeft me leren kennen toen ik op mijn dieptepunt beland was. Ik snap nog altijd niet hoe hij toen op mij verliefd is kunnen worden. Matthias trok me letterlijk uit mijn depressie en gaf mij onmetelijk veel steun. Dankzij hem vond ik de kracht om mijn leven weer om te gooien. Matthias heeft geen moment problemen gemaakt van mijn prothese.De manier waarop hij daar nu mee omgaat, is echt ongelooflijk. In bed ligt hij soms zelfs te knuffelen met mijn korte beentje. Mezelf die eerste keer tonen aan mijn grote liefde, zonder prothese, was niet gemakkelijk. Maar ik was zo verliefd dat ik het er vrij snel op gewaagd heb. En Matthias reageerde gewoon heel luchtig. Alsof er niets aan de hand was. Net zoals hij ook van mijn donkere verleden nooit een issue heeft gemaakt.
One step at a time
Ik heb de voorbij jaren een lange weg afgelegd. Maar ik ben er bovenop geraakt. Op de voet van mijn valse been heb ik de tattoo ‘one step at a time’ laten zetten. Een oneliner waar ik me aan kan optrekken in moeilijke momenten. Mijn prothese heb ik ondertussen volledig aanvaard. Ik probeer er nu zo gewoon mogelijk mee om te gaan. Alsof ze een deel van mijn outfit is geworden. Zoals andere vrouwen verschillende laarzen hebben, verwissel ik nu af en toe van been. Mijn standaardprothese voor elke dag, waarmee ik zelfs hakken kan dragen om uit te gaan. Een badprothese voor het zwembad en in de douche. Of mijn sportprothese om mee te lopen.
Ik ben een koppige doorzetter. Daardoor is er maar weinig dat ik niet kan doen met mijn prothese. Enkel dansen heb ik moeten opgeven. Dat doet nog altijd pijn. Programma’s als So You Think You Can Dance kan ik niet meer volgen. Die zijn te confronterend voor mij.
Van mijn 12de tot mijn 18de kreeg ik ieder jaar een nieuwe prothese. Nu wordt dat er één om de drie jaar. Financieel is dat een heel zware dobber. Maar ik heb gelukkig een papa die voor mij heeft gevochten als een leeuw. Hij heeft het gedaan gekregen dat de verzekering mijn protheses betaalt tot het einde van mijn leven.
Vóór mijn ongeval was ik een meeloper, die zich zelden of nooit verdedigde. Nu neem ik geen blad meer voor de mond.
Elk nadeel heeft een voordeel
Mijn ongeval en amputatie hebben een serieuze impact gehad op mij. Maar achteraf bekeken, ben ik er als mens alleen maar beter door geworden. Natuurlijk zijn er nog moeilijke momenten. Wanneer ik een wondje heb op mijn been en niet in mijn prothese kan. Of als die fantoompijnen me weer eens parten spelen en ik niet mee op stap kan. Dan komen de woede en het verdriet weer even terug naar boven. Maar dat weegt niet op tegen de sterke persoonlijkheid die ik ervoor in de plaats heb gekregen. Vóór mijn ongeval was ik een meeloper, zonder eigen mening, die zich zelden of nooit verdedigde. Maar vandaag neem ik geen blad meer voor de mond. Ik vecht voor alles en iedereen die mij lief is en heb me volop op mijn studies orthopedagogie gestort.
Bij het begin van de zomer die eerste keer dat shortje weer bovenhalen, blijft een moeilijk moment. Maar ik zet me er overheen. Ik heb de voorbije jaren een lange weg afgelegd. Vandaag schaam ik me niet meer voor mijn prothese. Ik zie er nu zelfs de voordelen van in. De nagellak op mijn prothese houdt maandenlang. Ik hoef mijn been nooit te scheren. En als ik mijn tattoo beu ben, koop ik gewoon een ander been. Mijn prothese is een deel van mezelf geworden. Vandaag ben ik gewoon Karo, en niet langer meer Karo met het valse been.
Interview: Jill De Bont
Foto's: Bas Bogaerts
Werd jouw leven ook van de ene op de andere dag overhoop gegooid? Beleefde jij ook iets wat je voor altijd zal bijblijven? Of heb jij nog een ander sterk verhaal dat je met ons wil delen? Mail het via strafverhaal@flair.be en we nemen graag met jou contact op.
Lees meer straffe verhalen:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
