Kathy werd overvallen door een weeënstorm.
BABYB(R)ABBELS – Kathy: ‘Aan de telefoon vertelden ze dat ik best op bed ging liggen, want de baby mocht niet geboren worden op het toilet’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Kathy werd overvallen door een weeënstorm en beviel – tegen alle verwachtingen in – uiteindelijk thuis in bed.
Kathy (32) en Steven (29) mochten op 16 juli 2020 hun dochter Nomi verwelkomen. ‘Ik had de naam ooit al eens gehoord en voorgesteld aan Steven’, vertelt Kathy. ‘Hij was er eerst niet helemaal wild van, maar toen we hem opnieuw tegenkwamen in een app, waren we toch overtuigd. Nomi is een Zweedse naam en betekent lieflijkheid. Ik vind het leuk als je een naam niet veel hoort. De afgelopen tien jaar zijn er slechts honderd Nomi’s geboren in België. We hebben al veel positieve reacties op de naam gekregen.’
‘Rond zes weken wist ik dat ik zwanger was. Die ochtend stond ik enorm misselijk op en had ik last van koude rillingen, terwijl ik heel warm aanvoelde. Er moest dus meer aan de hand zijn! De eerste maanden is die misselijkheid gebleven, maar ik heb nooit moeten overgeven. Ook tegen het einde van mijn zwangerschap had ik last van kleine kwaaltjes, maar toch vond ik het best leuk om zwanger te zijn. Ik ben vrij sportief en tot kort voor de bevalling heb ik nog krachtoefeningen kunnen doen. Ik kan dus zeker niet klagen.’
Enthousiaste overgrootmoeder
‘We hebben het nieuws bekendgemaakt op de verjaardag van mijn mama. Als cadeautje hadden we een rompertje met het opschrift ‘oma’. Zowel mijn mama, oma als schoonzus hebben traantjes gelaten, want niemand verwachtte het. Mijn oma had überhaupt niet verwacht dat ze het nog zou meemaken. De mama van Steven kreeg een slabbetje met ‘oma’ op. Bij de papa van Steven liep het wat mis. De overgrootmoeder had blijkbaar al gebeld om het goede nieuws te bespreken. Oeps.’
Zowel mijn mama, oma als schoonzus hebben traantjes gelaten bij onze aankondiging, want niemand verwachtte het.
‘De gender reveal was voor mij een heel emotioneel moment. Ik was er vast van overtuigd dat het een meisje zou worden. Mijn vriend ging uit van een jongen. Enkele bevriende koppels hadden een spel met rebussen in elkaar gestoken en het was aan ons om die op te lossen. Op het rompertje van één van de baby’s van die vrienden, stond de verrassing te lezen dat het een meisje werd. Toen we het lazen, werd er een roze confettikanon afgeschoten en vloeiden er traantjes.’
Babymoon en -shower
‘In maart zouden we op babymoon gaan naar Bali. De eerste verre reis voor mijn vriend! We zouden twee weken rondreizen in het land, maar toen kwam het coronavirus aanwaaien. Het was even spannend of onze vlucht zou vertrekken, en net die dag werd de lockdown afgekondigd. We beslisten om alsnog te vertrekken. Ik ben een ervaren reiziger, werk zelf op een reiskantoor en had er een gerust gevoel bij. Het werd een fantastische reis. Tot onze terugvlucht enkele dagen voor vertrek, geannuleerd werd. We zouden normaal gezien nog naar een afgelegen eilandengroep reizen, maar dat vond ik wat te tricky worden. Tot op dat moment was er van heel de coronacrisis nog weinig te merken in Bali, maar tijdens de laatste dagen van onze reis werd ook daar een lockdown afgekondigd en werd het heel rustig in de straten van Ubud. Uiteindelijk hebben we enkele nachten bijgeboekt in een prachtig resort terwijl een collega van mij een terugvlucht kon regelen.’
Onze babymoon werd een fantastische reis. Tot onze terugvlucht geannuleerd werd.
‘Eerst zag het ernaar uit dat er geen babyshower zou komen, maar tussen de twee lockdowns mocht je een bepaalde periode met tien personen afspreken. De meter van Nomi heeft toen een fijne babyshower met als thema ‘reizen’ georganiseerd. Iedereen had een exotisch gerechtje gemaakt zodat er een werelds buffet was en er werden leuke spelletjes gespeeld. Bij een andere vriendinnengroep had ik een lekkere brunch. Allemaal heel leuk, maar met nog maar twee weken te gaan, was ik doodmoe.‘
Weeënstorm
‘Mijn bevalling was alles wat ik er niet van verwacht had. Ik had veel boeken gelezen, want ik wilde zo goed mogelijk voorbereid zijn. Ik had een geboorteplan, alles was altijd goed tijdens de controles bij de gynaecoloog en Nomi lag al een tijdje goed en was mooi ingedaald. Op 16 juli was ik ‘s ochtends ironisch genoeg nog aan het kijken naar het Nederlandse programma ‘Bevallen met...’. Ik had al een soort van plopje gehoord, maar ik had totaal niet door dat mijn vliezen blijkbaar gebroken waren. Steven is ‘s middags nog naar zijn werk vertrokken, omdat er toen nog niets aan de hand was. Uiteindelijk ben ik met een boek in bad gaan liggen, want ik voelde me toch wat anders. Al snel werd ik ongemakkelijk en kreeg ik steken in mijn zij. Zoals wordt aangeraden, begon ik mijn weeën te timen. Er zat meteen al minder dan vijf minuten tussen elke wee. In bad voelde ik me niet meer prettig, dus wou ik op bed gaan liggen, maar ook dat voelde niet goed aan. Enkel op het toilet lukte het me om op een aangename manier de weeën op te vangen. Steven was net bij een belangrijke klant, dus hij kon niet direct naar mij toekomen. Het was de hond die me gezelschap hield op het toilet.’
Ik had een soort van plopje gehoord, maar ik had totaal niet door dat mijn vliezen blijkbaar gebroken waren.
‘Ik kwam terecht in een weeënstorm. Twee uur lang kwamen de weeën in sneltempo na elkaar en had ik amper tijd om te bekomen. Ondertussen was Steven thuis en maakte hij alles klaar om naar het ziekenhuis te vertrekken. Hij dacht dat we nog alle tijd hadden, maar ik voelde dat het niet lang meer zou duren en raadde hem aan om een ambulance te bellen. Aan de telefoon vertelden ze dat ik best op bed ging liggen, want de baby mocht niet geboren worden op het toilet. Omdat ik constant weeën had, kon ik me moeilijk verplaatsen.’
‘We waggelden samen naar de slaapkamer met onze handen tussen mijn benen, want we dachten dat ze elk moment geboren zou worden. Ik lag nog niet goed neer of daar kwam het hoofdje al piepen. Het leek een eeuwigheid te duren voor de ambulance er was, dus het was Steven die haar hoofdje ondersteunde tijdens de bevalling. Hij was behoorlijk onder de indruk, maar probeerde mij zo goed mogelijk te ondersteunen. De navelstreng bleek rond haar nek te zitten, dus Nomi was helemaal blauw en Steven wist niet wat hij moest doen. Even later kwamen de dokters van de MUG binnen en duwden op mijn buik om ook het lijfje te laten komen. Nomi weende niet meteen, maar leek verder wel in orde te zijn. Jammer genoeg moest het allemaal snel gaan en heeft de dokter zelf de navelstreng doorgeknipt. Ik had graag gewild dat Steven dat had gedaan, maar op dat moment was daar echt geen tijd voor.
Nageboorte
‘Wegens infectiegevaar wilde de dokter de nageboorte graag in het ziekenhuis laten plaatsvinden. Ze legden Nomi op mijn borst en we werden ingepakt met handdoeken en warmtedekens. De dokter bracht het ziekenhuis op de hoogte, maar daar bleek ik wegens drukte niet terecht te kunnen. Dus maakten we rechtsomkeer naar een ander ziekenhuis. Steven reed ons achterna. Toen hij de ambulance plots in de tegengestelde richting zag rijden, wist hij niet wat er gebeurde. De ambulancier herkende onze auto en riep door het raam dat we naar een ander ziekenhuis moesten. De nageboorte verliep gelukkig redelijk vlot. Pas toen ze ons alleen lieten, drong het tot me door wat we de afgelopen uren hadden meegemaakt.’
Pas toen ze ons alleen lieten, drong het tot me door wat we de afgelopen uren hadden meegemaakt.
‘Doordat er in dit ziekenhuis niet zoveel bevallingen waren, konden de verpleegsters alle tijd nemen om mij te helpen. Ik ben er zeker van dat de borstvoeding zo goed verloopt door hun toegewijde hulp. Dat er door de coronacrisis geen bezoek mocht komen, vond ik helemaal niet erg. Ik heb er echt van genoten om rustig in het ziekenhuis te bekomen en te genieten van de rustige tijd met onze dochter voor je terug ‘de echte wereld’ ingaat.’
Geboren als mama
‘Ik weet niet of het komt doordat de bevalling zo snel is verlopen, maar ik heb echt wel moeten wennen aan het mama zijn. De roze wolk heb ik niet meegemaakt. Ik was nog te hard bezig met te verwerken wat er gebeurd was. Ook de eerste maand vond ik best wel pittig. Alles is nieuw en ik was best bang om iets verkeerd te doen. Ik had het me eerlijk gezegd wel wat rooskleuriger voorgesteld, maar het klopt wat ze zeggen: ook jij als persoon wordt opnieuw geboren. Als mama. Na een tijdje weet je al wat beter hoe en wat en word je zelfzekerder.’
Ik heb echt wel moeten wennen aan het mama zijn. De roze wolk heb ik niet meegemaakt.
‘Het moederschap heeft mij zeker veranderd. Dingen die ik vroeger belangrijk vond, zijn nu misschien een heel stuk minder van belang. Iets waar ik me vroeger druk om zou kunnen maken, kan nu echt bijzaak zijn. Wat ik zowel het leukst als het minst leuk vind? Dat je kleintje helemaal afhankelijk is van jou. Dat is supermooi, maar ook heel vermoeiend als je het even moeilijker hebt. Je moet er 100 % zijn en kan niet even pauzeren.’
‘Ik wou absoluut een zwangerschapsshoot laten doen. Vooral omdat door corona alle andere dingen niet meer doorgingen die ik wilde doen (zoals yoga, een cursus met je partner, een rondleiding in het ziekenhuis…). Dus trakteerde ik ons op een professionele shoot. Lisa Brunetti bewerkt haar foto’s helemaal naar mijn smaak, dus ik moest niet lang nadenken om bij haar een shoot te boeken. Ze is ook fantastisch in haar werk, ze stelt je direct gerust en het resultaat is prachtig!’
‘Met deze foto hebben we op onze sociale media laten weten dat we zwanger waren! We twijfelden er niet aan om onze hond Alfa hierbij te betrekken.’
‘Tijdens onze babymoon in Bali was ik zo’n 22 weken zwanger. Het ideale moment om nog even op reis te gaan met z’n tweetjes.’
‘Ondertussen al een mooi rond buikje, ongeveer 28 weken zwanger.’
‘Het geboortekaartje hebben we zelf online gemaakt. We wilden niets te meisje-meisje of geen felle kleurtjes. Het is helemaal zoals we het wilden.’
‘Flesjes gin, flesjes badschuim, zakje met tut-snoepjes en doosjes met suikerbonen; zelf samengesteld.’
‘Ze lijkt zo piepklein! Al haar pakjes waren te groot omdat ze toch aan de kleine kant was.’
‘Zo nu en dan neem ik graag een mooie foto, maar het is niet evident. Voor je het weet, heeft ze haar pakje ondergespuugd of heeft ze er geen zin in en huilt ze de hele tijd.’
‘Na vier maanden hadden we door dat we nog geen enkele foto van ons allemaal samen hadden, dus hebben we er werk van gemaakt.’
Foto’s: Lisa Brunetti en eigen foto’s
Wil je zelf ook vertellen over jouw ervaringen rond bevallen en het moederschap? Lees hier hoe je je kandidaat kan stellen.
Meer verhalen in deze rubriek:
- Lore (30): ‘Bij de allerlaatste check bleek dat Yérôme een cyste op zijn hersenen had’
- Julie (28): ‘Toegeven dat ik mijn baby niet meteen doodgraag zag, vond ik heel moeilijk’
- Katrien: ‘Ik ging op routineafspraak bij de gynaecoloog. Drie uur later werd Nora geboren.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
