In het voorjaar van 2021 werd bij Kato acute leukemie vastgesteld.
Kato (25): ‘Ik vroeg me af wat ik dan verkeerd had gedaan dat ik leukemie kreeg’
Dat je nooit kanker krijgt, kan niemand je garanderen. Zelfs een gezonde levensstijl levert je geen immuniteit op. In het voorjaar van 2021 werd bij Kato (25) acute leukemie vastgesteld.
‘Een week voor de diagnose had ik meer last van vermoeidheid dan anders. Ik at geen warme maaltijden meer, want na een dag in het kinderdagverblijf waar ik werkte, had ik geen energie meer om te koken. Ik at hooguit een boterham, kroop onder de wol en sliep onafgebroken tot de volgende ochtend. Toen ik ook koorts en uitslag op mijn benen kreeg, ging ik op aanraden van mijn bazin naar de dokter.
Waarom?
Mijn huisarts vond een bloedafname niet nodig en nam een coronatest af, die negatief was. Maar omdat ik het niet vertrouwde, eiste ik dat mijn bloed toch werd gecontroleerd. Diezelfde dag nog vernam ik dat ik acute leukemie had. “Waarom krijg ik dit?” en “Wat heb ik verkeerd gedaan?” waren vragen die ik me stelde. Ik had een gezonde levensstijl. Natuurlijk at ik al eens pizza of frieten, maar wie niet?
‘Door corona zat ik vijf maanden in isolatie. Dat was het moeilijkste, want ik had al fomo en nu bleef ik ook nog eens alleen met mijn gedachten achter.’
Nadat ik mijn eicellen liet invriezen om mijn kinderwens te vrijwaren, kreeg ik mijn eerste chemo. Geleidelijk aan kreeg ik bijwerkingen als haarverlies, maar daar probeerde ik de humor van in te zien. Zo trok ik op onverwachte momenten mijn pruik af om reacties uit te lokken (lacht). Voor mij waren zelfspot en zwarte humor een manier om met de situatie om te gaan. Aangezien ik in coronatijden kanker kreeg, bracht ik mijn tijd vijf maanden lang grotendeels in isolatie door. Dat vond ik nog het moeilijkste, want ik had voorheen al veel last van fomo. Bovendien blijf je alleen met je gedachten achter, maar gelukkig stond ik er nooit bij stil dat het ook wel eens verkeerd zou kunnen aflopen.’
Gestraft
‘Hoewel ik kankervrij ben, is het nog geen afgesloten hoofdstuk, want ik moet nog om de vier maanden op controle. Hoe dichter dat moment komt, hoe meer de stress toeneemt. Tot nu toe ben ik niet hervallen, maar bij elke blauwe plek en wanneer ik meer vermoeid ben, slaat mijn hart een slag over. Daarnaast worstel ik weleens met het gegeven dat mensen die ooit kanker hadden op bepaalde vlakken worden gestraft. Op dit ogenblik heb ik bijvoorbeeld nog geen huis, maar ik besef dat lenen een moeilijker verhaal zal worden en dat ik wellicht meer zal moeten betalen om die woondroom te verwezenlijken, gewoon omdat ik leukemie had. In zekere zin begrijp ik dat, maar dat neemt niet weg dat ik het niet eerlijk vind, want niemand kiest zelf voor kanker.
Desondanks ben ik een positief persoon en probeer ik overal het goede in te zien. Dat is misschien een tikkeltje naïef, maar ik vind het een mooie visie om mee door het leven te huppelen. Ze heeft me bovendien geholpen. Mijn kankerdiagnose was een zware klap, maar ik heb soms het gevoel dat ze nodig was om me wakker te schudden en me te doen inzien wat ik écht wil en welke weg ik moet bewandelen. Daarom besloot ik om verpleegkunde te gaan studeren. Tijdens die vijf maanden in het ziekenhuis hebben de verpleegkundigen voor mij het verschil gemaakt, dus nu wil ik iets betekenen voor andere kankerpatiënten. Ik wil hen graag een hart onder de riem steken, maar ook tonen dat het goed kan aflopen. Kanker hoeft niet altijd het einde te betekenen, gelukkig maar.’
Tekst: Marijke Clabots
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
