Things to do when you’re eighteen: veel uitgaan, een beetje studeren en genieten van je jeugd. Zo was het niet voor Kato (18). Ze is studente psychologie, jonge mama van een tweeling Sophia en Mathéo (drie maanden) en vijf jaar samen met Nicolas (21).
‘Ik had al een sterke kinderwens op mijn veertiende. Eigenlijk wist ik al dat ik kinderen wilde vóór ik zelfs maar een lief had. Ik ben de jongste van zes, werd de eerste keer tante toen ik acht of negen jaar was. Ik was altijd omringd door kindjes en vond dat fantastisch. Toen ik in het middelbaar zat, ging ik nog elke woensdag na school naar mijn oude onthaalmoeder om te helpen met de kleintjes. Ik kreeg daar geen geld voor, ik wilde gewoon bij die kindjes zijn.’
Rust en stabiliteit
‘Toen ik Nicolas leerde kennen, bleek al snel dat hij er hetzelfde over dacht. Op een gegeven moment moest ik mijn hormoonstaafje laten vervangen en toen hebben we het zonder veel woorden gewoon beslist: we waren er klaar voor, we zouden aan kindjes beginnen. We woonden op dat moment al een jaar samen, Nicolas moest nog twee jaar studeren, ik was net klaar met het middelbaar, we hadden rust en stabiliteit in ons leven, dus waarom niet? Geld zou ook niet echt een probleem zijn. We woonden gratis in een appartement boven de zaak van mijn vader, zoals mijn broers en zussen dat voor ons hadden gedaan, en we hadden een flink spaarboekje door weekend-en vakantiejobs. Een jaar zonder inkomen zouden we wel overbruggen en daarna zou Nicolas afgestudeerd zijn en gaan werken, terwijl ik mijn studie psychologie afmaakte. Als de omstandigheden niet zo goed zaten, hadden we het niet gedaan. Want hoe groot je kinderwens ook is, het moet haalbaar zijn. Voor ons was het vanaf het begin duidelijk dat we dit alleen wilden doen, zonder hulp van onze ouders. Het moest echt óns gezin worden.’
Klaar voor de volgende levensfase
‘Onze ouders hebben we beetje bij beetje warm gemaakt voor het idee en hen overtuigd dat het goed zou komen. Toen we stopten met anticonceptie hebben we dat ook meteen verteld. We waren allebei zo euforisch dat we het met hen wilden delen, ook al was ik nog niet zwanger. Niemand heeft geprobeerd het uit ons hoofd te praten. Ze wisten dat het onze grote droom was en dat we er goed over hadden nagedacht. Eigenlijk was niemand verbaasd toen ik aankondigde dat ik zwanger was, ook mijn vriendinnen niet. Als je al van je veertiende zegt dat je kinderen wil, weet iedereen dat het eerder vroeg dan laat zal gebeuren. En toen we dan eindelijk iedereen het nieuws hadden gebracht dat ik zwanger was, moesten we een tweede rondje aankondigingen doen, om te zeggen dat het een tweeling was! (lacht) Dat was even een enorme schok, vooral voor ons, maar al snel waren we er superblij mee.’
Wat ik wel erg vind, is dat mensen blijven denken dat de zwangerschap een ongelukje was.
‘Eigenlijk hebben we, zowel bij het aankondigen van de zwangerschap als na de geboorte, alleen positieve reacties gekregen. Ik weet dat er ook achter onze rug geroddeld is, maar daar trek ik me niets van aan. Wat ik wel erg vind, is dat mensen blijven denken dat de zwangerschap een ongelukje was. Mij doet dat ondertussen geen pijn meer, ik ken de waarheid, maar voor mijn kinderen vind ik het erg. Mensen vinden het heel raar dat je op je achttiende bewust voor een zwangerschap kiest. En toch is het zo. Ik was echt klaar voor die volgende levensfase.’
Aangepaste plannen
‘Nu zijn de kindjes drie maanden en alles loopt goed. Natuurlijk hadden we bepaalde dingen een beetje onderschat. Financieel is het niet altijd even makkelijk. Sophia en Mathéo zijn te vroeg geboren, waardoor de ziekenhuisrekeningen serieus opliepen. Dat was even slikken, maar we maken ons geen zorgen, dat komt wel goed.’
Afstuderen is nu mijn eerste doel. Pas als ik mijn diploma op zak heb, komt er eventueel nog een kindje.
‘Ook mijn studieplan heb ik ondertussen noodgedwongen aangepast. Ik ben zwanger geraakt in mijn eerste jaar psychologie. Dat was eigenlijk een perfecte timing: ik zou examens afleggen in juni, dan mijn baby’s krijgen en in oktober aan mijn tweede jaar beginnen. Opnieuw een plan dat gedwarsboomd werd door de vroeggeboorte van de tweeling. Maar eerlijk gezegd vind ik dat helemaal niet erg: nu kan ik nog wat langer genieten van mijn baby’s en hoef ik pas examens af te leggen in mijn tweede trimester, want die van het eerste trimester heb ik vorig jaar al gedaan. Afstuderen is nu mijn eerste doel. Pas als ik mijn diploma op zak heb, komt er eventueel nog een kindje. We hebben ook nog veel tijd, hè.’
Nergens beter dan thuis
‘Ik ben heel blij dat ik een jonge mama ben, maar ik begrijp ook dat het niet voor iedereen is. Als vrouw moet je gewoon zelf beslissen wanneer je er klaar voor bent -of dat nu op je dertigste of voor je twintigste is – en niet wanneer de maatschappij zegt dat het jouw tijd is om een kind te krijgen.’
We genieten van die tijd samen, als gezinnetje.
‘Ik weet dat veel mensen een mening hebben over onze situatie, maar hen kan ik geruststellen: mijn kinderen komen niets tekort, niets materieels en al zeker geen liefde en aandacht. Voor ons was dit de beste tijd om aan kinderen te beginnen: ik kan er dit jaar veel voor hen zijn, en ook mijn vriend is na de bevalling drie maanden thuis kunnen blijven nadat het academiejaar er voor hem opzat. Hoeveel papa’s kunnen dat zeggen? We genieten van die tijd samen, als gezinnetje. Mensen die denken dat we onze jeugd missen, vergissen zich: wij zijn nergens liever dan thuis, bij onze tweeling.’
