Eén op de vier vrouwen in België krijgt tijdens haar leven te maken met familiaal geweld. En toch zijn het nog altijd uitzonderingen die er openlijk over durven praten. Katrien doorbreekt het taboe.
‘Eigenlijk weet ik niet goed waar te beginnen. Het is zo een lang en complex verhaal… Tijdens een les kizomba, een vorm van Afrikaanse dans die veel weg heeft van een sensuele slow, kwamen we elkaar voor het eerst tegen. Zijn knappe, charismatische en charmante verschijning viel me meteen op. Maar toch was er geen coup de foudre bij die eerste ontmoeting, nu drie jaar geleden. Onze liefde en aantrekkingskracht zijn langzaam gegroeid.’
‘Het begon allemaal met chatten via Facebook en ontmoetingen tijdens onze wekelijkse dansavonden. We hadden heel aangename gesprekken die me meteen het gevoel gaven: dit is een heel open en toegankelijke man. Ik had een scheiding achter de rug, na een relatie van meer dan tien jaar. En ik was klaar voor een nieuwe man in mijn leven. Dus ik stelde mij helemaal voor hem open.’
Samen in bed, maar niet op het feest
‘Na een tijd intens chatten begonnen we een relatie. Maar zo wilde híj onze band toen zeker niet noemen. Niemand mocht weten dat we een koppel waren. Ook al deden we alles samen, en had iedereen in onze omgeving al lang door hoe de vork in de steel zat, toch mocht dat nooit luidop gezegd worden.’
‘Ik had het daar niet makkelijk mee. Minstens drie avonden per week bleef ik bij hem slapen, maar als we samen naar een feestje gingen, moest ik afstand bewaren. Ik wist op de duur echt niet meer hoe ik mij moest gedragen. En ik begreep het ook niet. Ik had geen partner en ook hij was vrijgezel. Waarom mocht niemand toch weten dat wij samen waren? Er was niks of niemand die onze relatie in de weg stond. Maar hij wilde voorzichtig zijn. In de salsawereld wordt er vaak geroddeld. Als het zou fout lopen tussen ons, zouden we over de tongen gaan. En een slechte reputatie was het laatste wat hij wilde.’
Het begin van alle ellende
‘We gingen zelfs samen op vakantie, zonder dat iemand dat wist. En toch waren wij, in mijn ogen, een normaal koppel. Hij wilde het alleen niet officieel maken. En ik ging daarin mee. Omdat ik gewoon héél erg tot hem aangetrokken was. Mijn ex-man had een zacht karakter. Hij daarentegen, was een heel sterke man, met een duidelijke wil en veel ambitie. Die zelfzekerheid en vastberadenheid vond ik onweerstaanbaar. Pas toen we een jaar samen waren, mocht onze relatie bekendgemaakt worden en gingen we zelfs samenwonen. Mijn geluk kon niet op. Nog altijd bewaar ik mooie herinneringen aan die periode.’
Dat ik na mijn scheiding met zes mannen had geslapen, vond hij ongehoord. Hij noemde me een hoer en een naïeve slet.
‘In het begin ging het fantastisch tussen ons. Tot we op een moment – we woonden toen nog niet samen – aan de praat geraakten. Na lang aandringen van hem, vertelde ik heel eerlijk over de mannen die ik na mijn scheiding had leren kennen, maar met wie het nooit iets geworden was. Tot mijn grote verbazing regeerde hij compleet gechoqueerd. Hij verweet me dat ik niet eerlijk was geweest. Ik had tijdens een van onze eerste ontmoetingen al moeten zeggen met wie ik na mijn scheiding allemaal contact had gehad. Alsof ik had moeten zeggen: ‘Hallo, ik ben Katrien en ik heb met die zes mannen geslapen.’ Ineens kregen we een banale ruzie over iets wat ik totaal niet begreep. Maar achteraf bekeken was die ruzie lang niet zo banaal als ik dacht. Het was de start van alle ellende…’
Alle exen buiten
‘Van de ene op de andere dag ging het totaal de verkeerde kant op met onze relatie. Hij noemde me een hoer, een leugenaar en een naïeve slet. Dat ik na mijn relatiebreuk met een zestal mannen het bed gedeeld had, vond hij compleet ongehoord. Hij begreep totaal niet dat ik mijn lichaam niet meer had gerespecteerd.’
‘Meteen legde hij mij een aantal verplichtingen op waar ik mij absoluut moest aan houden. Die lessen kizomba moest ik onmiddellijk opgeven. Zelf bleef hij wel elke week naar kizombafeestjes en zelfs buitenlandse kizombafestivals gaan, en bracht hij uren en nachten dansend door met andere vrouwen. De nummers van de mannen met wie ik ooit iets had gehad, moest ik direct wissen uit het geheugen van mijn telefoon. En hij gaf me een lijstje van mannen, met wie ik ooit gedatet had of die hij niet vertrouwde, om die uit mijn contactenlijst op Facebook te halen. Zelfs mijn ex-man, met wie ik 12 jaar samen geweest ben en nog steeds een goed contact had, moest ik onmiddellijk defrienden. Toen mijn ex-man zijn nieuwe vriendin verloor aan kanker, mocht ik hem niet eens mijn deelneming aanbieden.’
Ik moest alle nummers van mijn exen uit m’n gsm wissen, en hij zei welke mannen ik moest defrienden op Facebook.
‘Het was heel belangrijk voor hem dat ik me aan de regels hield. Anders zou hij nooit nog met mij over staat kunnen lopen en me niet meer vertrouwen. Hield ik me aan de afspraken, dan kon zijn vertrouwen in mij misschien geleidelijk aan weer hersteld worden en zouden we het weer fijn hebben samen.’
‘Ik vond het verschrikkelijk wat hij allemaal eiste. En toch slikte ik het allemaal. En deed ik wat hij van mij vroeg… Waarom? Dat weet ik nog altijd niet. Misschien ligt mijn slechte jeugd, en het feit dat ik als kind getuige geweest ben van een gelijkaardige situatie tussen mijn ouders, aan de basis van die houding? Hij is in ieder geval een heel manipulatieve man, en wist de situatie altijd zodanig uit te leggen dat ik de slechte was. De moeite om de schade te herstellen en het weer goed te maken tussen ons, moest dus ook van mij komen. Ik onderging het gewoon, ook al voelde ik de spanningen tussen ons verder opbouwen.’
Weg… en weer terug
‘Tegen Kerstmis van 2014 was de situatie zo verschrikkelijk geëscaleerd dat ik voor de eerste keer bij hem ben weggegaan. Ik huilde bijna iedere dag en ben zelfs naar een psycholoog gestapt om het allemaal een beetje op een rijtje te kunnen zetten.’
‘Ik moest me herpakken en daar deed ik mijn uiterste best voor. Toen een nieuwe collega me meevroeg op date, ging ik daarop in. Vastberaden om mijn leven opnieuw op de rails te krijgen en de ellende die ik met hem had meegemaakt te vergeten. Maar daar legde hij zich niet zomaar bij neer. Hij begon me te bellen, te mailen en sms’en, en kwam zelfs naar mij thuis. Ik moest en zou naar hem terugkeren. En ik liet mij overhalen. Ook al was er duidelijk niks veranderd.
‘Met de collega met wie ik op date was geweest, moest ik weer meteen alle contact verbreken en opnieuw werden mij dezelfde eisen opgelegd. Hij stuurde zelfs, buiten mijn wil om, vanuit mijn gsm en in mijn naam, sms’jes naar die man. Om er toch maar zeker van te kunnen zijn dat hij niets meer van zich zou laten horen. Na een aantal maanden werden de aanhoudende verwijten en het keurslijf waar hij me in dwong, me opnieuw te veel. Ik ging opnieuw bij hem weg. En deze keer liet hij me wél begaan. Hij liet me met rust en begon zelfs een relatie met iemand anders.’
Hij is van mij
‘Maar dat kon ík dan weer niet verdragen. Dat hij met iemand anders wél gelukkig zou worden, kon ik onmogelijk aanvaarden. Na alle moeite die ík voor hem gedaan had… Dus ging ik zelf naar hem terug, en probeerde ik hem opnieuw voor mij te winnen. Hij verbrak zijn relatie en samen besloten we een compleet nieuwe start te nemen. We gingen op dansweekend, boekten een reis voor ons tweeën, en zouden er van dan af helemaal voor gaan als koppel.’
Als ik geduwd of geslagen werd, had ik dat volgens hem verdiend. Of zelf gezocht.
‘De aanloop naar de reis was een fijne periode. Heel even had ik het gevoel dat alles eindelijk in de plooi zou vallen. Dolverliefd stapte ik met hem op het vliegtuig naar Turkije. Maar van een romantische vakantie was al snel geen sprake meer. Vrij snel al kregen we ruzie. Over iets heel doms, ik kan me zelfs niet meer herinneren wat opnieuw de stoppen bij hem deed doorslaan. Voor de zoveelste keer kwamen dezelfde verwijten naar boven. Opnieuw kreeg ik te horen wat een leugenaar, hoer en naïeve slet ik wel was. Maar deze keer bleef het niet bij verwijten alleen. Hij kwam met zijn gezicht op twee centimeter van het mijne staan. Als ik nu niet mijn mond zou houden, ging hij ervoor zorgen dat ik hem voor altijd zou houden. Hij greep me bij de keel en duwde me tegen de muur. Ik heb die nacht geen oog dicht gedaan van de schrik…’
Vol blauwe plekken…
‘Na die reis is het van kwaad naar erger gegaan. De meest banale discussie leidde meteen tot hoogoplopende ruzie. Ik begon te huilen en hij gaf mij een duw of duwde hij me tegen de grond. Iedere keer kwamen we in dezelfde vicieuze cirkel terecht. Ik was een leugenaar, een hoer en een naïeve slet en ik kon me maar beter meteen excuseren en toegeven dat ik fout was. Het fysieke geweld kwam steeds vaker voor, en werd erger en erger… Ooit heeft hij me op een dansfeestje zelfs eens vast gegrepen, nadat ik gedanst had met een man die hij niet kende. Hij duwde me in een hoekje van de zaal en schudde me zo stevig door elkaar dat ik ’s anderdaags vol stond met blauwe plekken.’
‘Ik was volledig van mijn melk en durfde het tegen niemand te vertellen. Helemaal in het begin sprak ik er met mijn mama weleens over. Maar toen hij dat te weten kwam, werd hij zó kwaad, dat ik er nadien nooit meer iets heb durven over zeggen. Blauwe plekken kregen iedere keer een ander excuus. Ik had te hevig gesport, was onhandig gevallen of wat dan ook…. Als ik geduwd of geslagen werd, had ik dat volgens hem verdiend. Of het zelf gezocht.’
Negende keer, goeie keer
‘Ik woonde bij hem thuis, maar mocht niets aanraken. Anders zou ik zijn witte muren vuil maken. Ik moest koken, maar mijn eten werd nooit gesmaakt. Hij leefde erg zuinig en verwachtte ook dat ik geen geld uitgaf aan dingen die hij niet nodig vond.’
‘In de zomer was ik er bijna niet meer geweest. Hij kneep toen zo hard mijn keel toe en dreigde zo overtuigend dat hij mijn nek zou breken als ik mijn bakkes niet zou houden, dat ik vreesde dat ik er zou inblijven. Dagen nadien zag je nog de blauwe plekken in mijn nek.’
‘Acht keer ben ik bij hem weggegaan. Maar iedere keer, keerde ik op mijn stappen terug. We waren twee verstandige mensen, hadden allebei een fijne job en leidden een goed leven. Zo moeilijk kon het toch niet zijn om er ook als koppel iets van te maken! Ik deed er alles voor om onze relatie toch maar te kunnen doen slagen. Ook al moest ik iedere keer op mijn knieën gaan, schuld bekennen en me excuseren. De aantrekkingskracht en de manier waarop hij mij manipuleerde, daar kon ik gewoon niet tegenop. Anderhalf jaar lang zijn we op die manier samen gebleven. Tot in september vorig jaar bij mij de emmer is overgelopen.’
Nu verlaat ik hem voorgoed
‘De avond voor zijn vertrek naar het buitenland voor een week, kregen we opnieuw ruzie. En voor de zoveelste keer kreeg ik dezelfde verwijten te horen. Ik kon gewoon niet meer, en pakte mijn spullen om nog maar eens in te trekken bij mijn beste vriendin. Maar zij was er niet. Er zat dus niks anders op dan bij mijn zus te gaan aankloppen. Heel eerlijk heb ik haar en ons mama in grote lijnen mijn verhaal verteld. En zij overhaalden me om voorgoed bij hem weg te gaan. Samen met mijn zus heb ik tijdens zijn afwezigheid mijn spullen uit zijn huis verhuisd.’
Ik hoop dat ik sterk genoeg blijf om aan hem te blijven weerstaan. Want we blijven als twee magneten voor elkaar.
‘Ik woon nu bij mijn moeder en probeer mijn leven opnieuw op te bouwen. Na zijn thuiskomst heeft hij me een tijdje genegeerd. Maar hij heeft me duidelijk nog niet losgelaten. Hij dreigt er nu mee me aan te klagen voor diefstal en inbraak, voor laster en eerroof, en stalking. Hij sms’t of mailt me bijna dagelijks en achter mijn rug heeft hij ingebroken in mijn mailbox om mijn doen en laten te controleren. Ons mailverkeer van de voorbije maanden heeft hij allemaal gewist. Ik heb geen enkel bewijs meer van de dreigementen waar hij me zo vaak mee teisterde.’
Bang voor wat hij me nog kan aandoen
‘Ondertussen zijn we een aantal weken verder, ben ik drie weken met een vriendin naar Thailand geweest, en heb ik volledig afstand kunnen nemen van hem. En toch ben ik nog altijd bang voor wat hij me nog zou kunnen aandoen. De gps en gsm-lader die ik nog terug moest brengen, heb ik nu afgegeven bij de politie. Ik heb ook melding gedaan van zijn inbraak in mijn mailbox, het geweld dat mij is aangedaan en de dreigementen die hij tegen mij uit. Maar eigenlijk wil ik helemaal geen klacht indienen of een rechtszaak tegen hem beginnen. Als hij me met rust laat, wil ik dit gewoon allemaal achter mij laten.’
‘Ik ga al meer dan een jaar naar een psycholoog en neem antidepressiva. En een ding wordt me stilaan duidelijk. Ik wil nooit meer terug naar een leven vol vernedering, fysiek geweld en zinloze verwijten. Het is genoeg geweest. Ik hoop maar één ding. Dat ik sterk genoeg blijf om aan hem te blijven weerstaan. Want wat er ook allemaal gebeurd is, we blijven twee magneten voor elkaar…’
Meer straffe verhalen:
