Je biologische klok tikt, maar die juiste partner ontbreekt. Kies je dan alleen voor een kind of niet? Wanneer weet je dat je echt klaar bent voor het solomoederschap? En met welke twijfels en vragen worstel je dan? Kelly (38) twijfelde lang of ze bewust alleenstaande moeder wilde worden, deels omdat ze zelf ook opgroeide zonder haar biologisch vader te kennen. Binnenkort vindt de eerste kunstmatige inseminatie plaats.
‘Tot mijn achttiende was het enkel mijn mama en ik. Mijn biologische vader heb ik nooit gekend. In mijn tijd was geen vader hebben nog iets zeldzaams. Dat riep bij andere kinderen vragen op, bijvoorbeeld rond Vaderdag. Ik denk dat de samenleving vandaag wel zodanig geëvolueerd is dat mijn kind daar niet of minder mee te maken zal krijgen. Zelf had ik niet de behoefte om meer over mijn vader te weten te komen, maar ik vond het wel moeilijk om die beslissing te nemen voor mijn kind. Daarbovenop kwam dat ik mijn kind geen extra set grootouders zou kunnen bieden, ook omdat ik sinds een paar jaar geen contact meer heb met mijn moeder. Ik heb daar met mijn meter en haar man – twee belangrijke mensen in mijn leven – over gepraat, en zij staan te springen om die rol op zich te nemen. Dat was voor mij een belangrijke knoop om te ontwarren.’
Zelf had ik niet de behoefte om meer over mijn vader te weten, maar ik vond het wel moeilijk om die beslissing te nemen voor mijn kind.
‘Ik ben al twee keer zwanger geweest, weliswaar binnen een relatie, wat twee keer gevolgd werd door een miskraam, zelfs met medische complicaties en jammer genoeg ook door een relatiebreuk. Ik heb die pijn dus twee keer zonder partner moeten verwerken. Dat was keihard, maar ik heb dat wel gekund. Dat sterkt me in mijn gevoel dat ik dit alleen kan. Omdat ik financieel stabiel ben en mijn eigen appartement heb, ben ik in februari vorig jaar de procedure gestart. Jammer genoeg zijn er wat dingen geweest die voor vertraging hebben gezorgd. Eerst dacht men dat ik niet genoeg eicelvoorraad had, maar bij een tweede test bleek het miraculeus beter. Daarna bleek uit een kijkoperatie dat ik een ontsteking van het baarmoederslijmvlies had die eerst moest worden aangepakt. Nu is er niets dat verhindert dat ik zwanger kan worden, maar ik zal wel medicatie krijgen om de innesteling te bevorderen. Zo vergroot de kans op een succesvolle zwangerschap.’
Tien jaar later
‘In België is wettelijk alleen anonieme spermadonatie mogelijk. Buitenlandse banken werken vaak met ID-donatie, waarbij je kind dan later eventueel informatie kan opvragen over de donor. Ik wilde mijn kind die optie geven. De rietjes sperma zijn effectief besteld en nu ben ik in blijde verwachting van mijn eerste inseminatie. Ik geloof dat alles met een reden gebeurt, dus ik kon om met de vertraging, maar nu mag het wel gaan gebeuren. Ik wilde mama worden rond mijn dertigste, dus als alles goed gaat, zal het tien jaar later zijn. Het hele proces is een rollercoaster geweest: er komt toch veel bij kijken en er zijn veel upsand- downs geweest. Vaak gingen er doemscenario’s door m’n hoofd en heb ik gedacht: waar ben ik mee bezig? Zal ik dit wel kunnen? Maar dat is blijkbaar heel normaal. Daarom heb ik veel gehad aan de Facebookgroep voor bam-mama’s: daar zie je dat veel vrouwen met zulke zaken worstelen.’
Mijn enige angst is dat het een tweeling zou zijn. Ik heb genoeg liefde te geven, maar dan zou ik het toch in mijn broek doen (lacht).
‘Gelukkig ondervind ik veel steun van mijn omgeving. Mijn dichte collega’s, vrienden en gekozen grootouders leven mee met elke stap en staan te popelen tot de baby er is. “Het is onvoorstelbaar dat jij geen moeder zou worden”, zeggen zij. Dat stelt me gerust. Ik denk dat er nog wel stress zal zijn eens ik zwanger ben. Dan is er echt no way back. Maar dat is bij koppels niet anders en ik weet dat ik niets liever wil dan dit. In mijn ideale situatie heb ik eind volgend jaar een kindje. Mijn enige angst is dat het een tweeling zou zijn. Blijkbaar is de kans daarop bij IUI (met een slangetje worden zaadcellen in de baarmoeder gebracht, red.) groter. Ik heb genoeg liefde te geven, maar dan zou ik het toch in mijn broek doen (lacht).’
Meer straffe verhalen:
