Sinds enkele jaren labelt Kenny (32) zichzelf als panseksueel: hij valt op mensen, los van hun genderidentiteit. Hij moet al jaren knokken tegen dezelfde clichés en fabels, ook binnen de holebigemeenschap.
‘Ik denk dat ik veertien of vijftien was toen ik besefte dat ik zowel op mannen als op vrouwen viel. De term “panseksualiteit” bestond toen nog niet, dus outte ik mezelf als biseksueel. Ik heb het grote geluk gehad dat mijn ouders en de rest van mijn familie nooit echt begrepen hebben wie ik ben (lacht). Zolang het me maar gelukkig maakte, klonk het. Ook mijn vriendenkring heb ik zo opgebouwd dat mijn geaardheid nooit in vraag werd gesteld. Voor mij heeft mijn biseksualiteit dus nooit voor problemen gezorgd.Enkele jaren geleden leerde ik panseksualiteit kennen en merkte ik dat die benaming beter bij mij paste.’
‘Panseksualiteit omvat het idee dat je op mensen valt, los van hun genderidentiteit. Het maakt dus niet uit of het gaat om een man of vrouw, een genderfluïde persoon (iemand die zich met meer dan één geslacht identificeert, red.), een transgender persoon, of wat er ook mogelijk is binnen het spectrum. Mij maakt het inderdaad niet uit, want ik val op iemands persoonlijkheid en uiterlijk. Naar mijn gevoel was biseksualiteit te binair. Je moest kiezen tussen man en vrouw, terwijl er naar mijn gevoel veel tussen of naast bestaat. Panseksualiteit is ook een vrij nieuwe term, dus die hele lading van biseksualiteit hangt er niet aan vast. Het is een benaming die niet iedereen kent, dus je kan er zelf een definitie aan geven.’
‘Het is gewoon een fase’
‘Ook al heb ik zelf het grote geluk gehad dat ik relatief weinig met opmerkingen of vooroordelen geconfronteerd werd, ik merk wel dat biseksualiteit nog steeds scheef bekeken wordt. Het gaat van overseksualisering bij biseksuele vrouwen tot het cliché dat wij niet te vertrouwen zouden zijn, niet kunnen kiezen of gewoon in een fase zitten. Gek genoeg zijn die clichés nog altijd aanwezig, zowel binnen als buiten de community. Zeker voor sommige biseksuele mannen is het niet altijd makkelijk om erover te praten. Hoe belachelijk het ook klinkt, in heel wat machoculturen verlies je al snel een stuk van je mannelijkheid als je als bi- of panseksueel uit de kast komt. Alsof dan alleen nog je vrouwelijkheid gezien wordt. Ofwel ben je hetero, ofwel is het alternatief dat je homo bent. Sommige mensen zullen het een tussenstap noemen, in die zin dat je niet helemaal voor je ware geaardheid uit durft te komen. Mij is dat gelukkig niet overkomen, maar ik kan me voorstellen hoe vervelend het is dat je je moet verantwoorden of dat je moet bewijzen dat je op verschillende mensen kan vallen.’
In veel machoculturen verlies je al snel een stuk van je mannelijkheid als pan- of biseksuele man.
‘Het grote verschil bij vrouwen is dat hun geaardheid voor heel wat heteromannen een droom is. Aangezien onze maatschappij heteronormatief is opgebouwd en porno ook hoofdzakelijk gericht is op mannen, krijgen die meteen het beeld dat een trio een optie is. Als een man tegen een andere man vertelt dat hij ook op mannen valt, zal die veel minder snel vragen krijgen over seks. Er zullen ook altijd vooroordelen zijn. Zelf ben ik intussen zeven jaar getrouwd, wat voor veel mensen zou betekenen dat ik nu niet meer panseksueel ben, omdat ik al zo lang samen ben met een vrouw. Maar als je in een relatie zit, verdwijnt je geaardheid niet. Ik heb zowel seksuele als romantische relaties gehad met mannen en vrouwen, en ik ben daar altijd heel open over geweest. Nog voor ik met iemand op date ging, had ik mijn geaardheid sowieso al laten vallen. Ik vermeldde die ook duidelijk in mijn Tinderprofiel.’
Geen biseksuele mensen op straat
‘Hoe minder representatie er van bi- of panseksualiteit is in media, hoe minder mensen weten hoe de echte wereld in elkaar steekt. Qua rolmodellen denk ik bijvoorbeeld aan Angèle, die nu verliefd is op een vrouw, maar daar was ze niet eens zelf mee naar buiten gekomen. Miley Cyrus heeft panseksualiteit wel op de kaart gezet. Maar bitter weinig mensen komen ervoor uit, en al zeker weinig mannen. Ik begrijp dat het moeilijk is om een biseksueel persoon in de media te tonen, want als je twee mannen samenzet, gaan mensen ervan uit dat ze een homokoppel vormen. Twee vrouwen zijn dan weer meteen lesbiennes, en een man en een vrouw samen zijn een heterokoppel. Het zal op het eerste gezicht altijd een van die drie opties lijken.’
Het loopt eigenlijk al fout bij de seksuele opvoeding, die nog steeds te heteronormatief is.
‘Je hebt sowieso meer tijd nodig om te tonen dat die persoon bi of pan is, en dat doe je door bijvoorbeeld zo’n personage in series als “Thuis” of “Familie “te integreren. In een serie heb je namelijk de tijd om hem of haar verliefd te laten worden op verschillende mensen. Zoiets is veel minder visueel herkenbaar dan een homokoppel of transgender personen. Je komt ook nooit een biseksueel persoon tegen op straat, omdat je er niet meteen van uitgaat dat iemand bi is. Dat zorgt ervoor dat het veel moeilijker is om het te normaliseren.’
‘Ik denk dat het te utopisch is om te denken dat de nieuwe generatie heel open is en dat alles kan voor hen. Er zijn immers genoeg voorbeelden van gaybashing waarbij jongeren betrokken zijn. Het loopt eigenlijk al fout bij de seksuele opvoeding, die nog steeds te heteronormatief is. Op die manier maak je jongeren niet klaar voor een inclusievere wereld. Toch blijf ik hoopvol. Er zijn namelijk ook heel wat initiatieven die tonen dat er wel open over seksualiteit gepraat kan worden, zoals “Dokter Bea” op Ketnet, de reeks van Seksuolotte op MNM of “Flowjob” bij Studio Brussel. Ontdek je zelf dat je bi of panseksueel bent? Dan kan je beter meteen mensen opzoeken met wie je erover kan praten. Sinds anderhalf jaar heb ik mijn telefoon nummer op Twitter gezet (@Nonunsenses, red.), waar op mensen me mogen bellen als er iets is, voor eender wat. Praten is belangrijk, omdat wat je voelt wel degelijk oké is. Daarna is het slechts een kwestie van op de juiste manier te leren zeggen wat je wel en niet aangenaam vindt om te horen van je omgeving.’
Lees ook:
