Kim had al een dochter uit een vorige relatie, maar koos er toch voor om in haar eentje voor een tweede kindje te gaan.
BABYB(R)ABBELS – Kim (34): ‘De wens om nog een kindje te krijgen was te groot’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Kim (34) koos er twee jaar geleden voor om bewust alleenstaande mama te worden. Vorig jaar kwam zo Ties ter wereld. Een kleine broer voor de vijfjarige Feline, een dochter uit een vorige relatie van Kim.
‘De keuze tot bewust alleenstaand moederschap heb ik zo’n vier jaar geleden gemaakt toen ik alleen kwam te staan’, vertelt Kim. ‘Ik had al een dochter, Feline, uit een vorige relatie. Vroeger zei ik altijd dat ik het wel alleen zou doen als ik niemand had. Maar die woorden ook daadwerkelijk omzetten naar de realiteit gaat niet over één nacht ijs. En wanneer je alleen voor de beslissing komt te staan om nog een kindje te nemen, is dat uiteraard niet zo fijn als wanneer je dat samen met een partner kan doen.’
‘Natuurlijk had ik mijn toekomst liever ook anders gezien. Ik droomde toch wel van dat huisje, boompje, beestje... Maar dat was dus niet het geval. Toen mijn relatie stukliep, stond ik terug alleen aan de start. Al had ik het plan om een bewust alleenstaande mama te worden al snel in mijn hoofd.’
Twijfels
‘Gelukkig stond mijn moeder helemaal achter mijn plan. Ik heb haar als eerste ingelicht omdat ik wist dat zij een belangrijke rol zou spelen in mijn avontuur als alleenstaande mama. De wens om nog een kindje te krijgen, was zo groot dat ik mijn plannen moeilijk uit mijn hoofd kon krijgen. Moest mijn mama er niet achter gestaan hebben, had ik misschien wel een andere beslissing genomen.’
‘Er zijn ook twijfels geweest. Wat als mijn kind toch een vaderfiguur zou missen? Wat als ik het toch niet zou aankunnen alleen? Maar omdat ik zoveel liefde te geven heb, en ik wist dat mijn kindje terecht zou komen in een heel warme familie, heb ik toch besloten om door te gaan. Na wat research en gesprekken met alleenstaande mama’s die ik kende, wist ik hoe ik kon starten.’
‘Ik plande een eerste afspraak bij het UZ Brussel in Jette en werd meteen goed begeleid. Mijn lange reis, want dat is het uiteindelijk wel, kon beginnen. Afspraken bij de psycholoog, de vroedvrouw, een gynaecoloog... Ik heb heel wat kilometers naar Brussel gemaakt. Maar ik wist waarvoor ik het deed!’
Kerstcadeautje
‘Ik koos voor een Deense donor, maar na drie mislukte pogingen moest het anders. Ik had al een dochtertje van toen bijna vier jaar en vertelde tegen de vroedvrouw dat ik toen meteen zwanger was. Ze vertelde dat het echt gaat om een match die er moet zijn, dus koos ik voor de vierde inseminatie voor een andere donor. Ik had mezelf voorgenomen dat ik het vier keer zou proberen, dus dit was de laatste kans.’
‘Op Kerstmis ging ik terug. Ik organiseerde het kerstdiner bij mijn thuis, dus qua timing kon het wel tellen. Ik zei nog dat dit misschien wel mijn kerstcadeautje zou worden, en jawel hoor, een paar dagen later kreeg ik telefoon vanuit Brussel met leuk nieuws. Ik was zwanger!‘
Broertje
‘De reacties op mijn zwangerschap en mijn keuze om BAM te worden, waren veelal positief. Natuurlijk zijn er altijd mensen die het minder goed begrijpen. Op Facebook kwam er echt een grove opmerking op een andere BAM, en daar schrok ik wel een beetje van. Maar verschillende meningen zullen er altijd zijn, en dat mag ook.’
‘De zwangerschap verliep supergoed en Feline zou een broertje krijgen. Ik moest wel even wennen aan dat idee. Had ik het geslacht zelf kunnen kiezen, had ik waarschijnlijk een meisje gekozen. Maar vandaag ben ik heel blij dat je die keuze als ouder niet hebt. Ik ben enorm blij met een dochter en een zoon.’
‘Als zelfstandige moest ik blijven werken tot één maand voor de uitgerekende datum. Ik heb een kinderdagverblijf en met een dikke buik is dat best vermoeiend. Daarnaast werk ik ook als wedding- en eventstyliste in bijberoep. Door Covid-19 werden er heel wat huwelijken uitgesteld, maar dat kwam voor mij toen eigenlijk wel even goed uit. Ook mijn familie kwam me vaak helpen en de laatste twee weken is mijn mama zelfs bij me ingetrokken. Zo had ik toch wat rust in mijn hoofd voor moest er ‘s nachts iets gebeuren.’
Knop omdraaien
‘Omdat de gynaecoloog al aangegeven had dat Ties rond de vier kilo zou wegen en de zwangerschap op het laatst toch wel zwaar begon te worden, ging ze ermee akkoord om de bevalling in te leiden. Mijn dochter was op de voorgestelde datum ook bij haar papa, dus dat was alvast een zorg minder.’
‘De weeën kwamen in het begin niet echt op gang, maar toen ik wat later de pijn voelde opkomen, besloot ik om een epidurale verdoving te nemen. De anesthesist moest drie keer terugkomen, maar de verdoving leek niet zijn werk te doen. Ik had enorm veel pijn en moest mijn knop omdraaien, want plots ging alles heel snel. Ik heb heel het ziekenhuis bij elkaar gebruld. Niet veel later had ik het mooiste ventje in mijn armen. Ties! Ik was op slag verliefd.’
Gezinnetje
‘Door de coronamaatregelen kon ik zowel in het ziekenhuis als thuis niet zoveel bezoek ontvangen. Heerlijk vond ik dat, want die eerste maanden thuis waren zwaar. Heel zwaar. Ik ben zo dankbaar voor alle hulp die ik kreeg, en nog steeds krijg, van vrienden en familie. En dan vooral van mijn mama. Wanneer ik na een slapeloze nacht even mijn hart kan luchten, doet dat enorm veel deugd. Mensen maken weleens de opmerking of ik het niet een beetje onderschat heb. Als ik dat hoor, gaan mijn haren echt rechtstaan. Precies of je niet een keer met de handen in het haar zit als je wél met twee bent? Ik heb geleerd de hulp die wordt aangeboden, te aanvaarden en af en toe aan mezelf te denken.’
‘Natuurlijk ben ik me ervan bewust dat er nog zware momenten gaan komen. Maar als ik nood heb aan een avondje uit, en Feline bij haar papa is, staan oma en opa te popelen om Ties op te vangen. Het is een heel pittig avontuur, met de nodige ups en downs, maar wat ben ik blij dat ik deze keuze gemaakt heb. De weerspiegeling van mezelf in mijn kinderen geeft me een geweldig gevoel. Hopelijk is er ooit toch zicht op het mooie gezinnetje dat ik voor ogen had, om mijn geluk samen met iemand te delen... Want zijn we gemaakt om altijd alleen te blijven? Ik denk van niet...’
Foto’s: Tinne De Witte fotografie
Wil je zelf ook vertellen over jouw ervaringen rond bevallen, je baby en het moederschap? Lees hier hoe je je kandidaat kan stellen.
Meer mama’s over het moederschap:
- Laura (30): ‘Een volle maand geloofden we dat we een kindje met afwijkingen zouden hebben’
- Yasmine (25): ‘Ik wilde een kind. En liefst nú.’
- Marieke (27): ‘Door mama te zijn, besef ik wat onvoorwaardelijke liefde betekent’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
