Kim verloor haar eerste kindje na een miskraam: ‘Plots lag er een minikindje in het doucheputje’

‘Het heeft eventjes geduurd voordat mijn man en ik voor het eerst zwanger waren. Toen ik te horen kreeg dat het eindelijk zover was, kon ik mijn geluk niet op. Ik zat in 1, 2, 3 op een knalroze wolk en begon brieven te schrijven aan onze kleine spruit, ging al kleertjes kopen en vertelde zelfs al tegen een aantal kennissen dat we eindelijk ouders zouden worden. Er was op dat moment nog niets om ons zorgen over te maken: het hartje klopte, de echo’s zagen er goed uit en ik voelde mij kiplekker. Maar een dag na een van die bezoekjes bij de gynaecoloog begon ik plots te bloeden.’

‘Foutje van de natuur’

‘Dat was volgens hem nog geen reden tot paniek. Ik moest wel platte rust nemen en mocht niet meer werken. Een paar dagen na die eerste bloeding kreeg ik last van pijnlijke, weeënachtige krampen. Ik nam een douche, in de hoop dat dat de pijn zou verzachten. Het is toen dat ik het vruchtje ben verloren. Ik voelde dat er iets niet klopte en zag plots een minikindje in het doucheputje liggen. Dat was een heel confronterend moment dat nog steeds op mijn geheugen gegrift staat. Gelukkig waren mijn mama en zus op dat moment thuis en konden zij mij opvangen.’

Er was niets om ons zorgen over te maken: het hartje klopte, de echo’s zagen er goed uit en ik voelde mij kiplekker.

‘Net omdat ik al zo aan het genieten was van die roze wolk, kwam dat heel hard aan. Als je zo euforisch bent, sta je er vaak niet bij stil dat er toch nog iets fout kan lopen. Ik had echt al een band opgebouwd met onze dochter, dus ik heb daar heel hard van afgezien. Op de vraag waarom het, ondanks alle goede signalen, toch nog misgelopen is hebben we nooit een sluitend antwoord gekregen. Mijn gynaecoloog antwoordde droog “foutje van de natuur” en tijdens mijn tweede zwangerschap dachten ze heel even dat ik opnieuw een miskraam zou krijgen omdat mijn zwangerschapshormonen laag stonden. Maar na een tweede opinie bij een andere arts bleek dat absoluut geen reden tot paniek. Hoe het komt dat we ons kindje verloren zijn, zal waarschijnlijk een vraagteken blijven.’

Geen tijd om te rouwen

‘Achteraf gezien had ik misschien net iets meer tijd kunnen gebruiken om te rouwen. Ik was na het miskraam onverwachts héél snel opnieuw zwanger. Amper een maand nadat we ons eerste kindje verloren waren, was ik zwanger van Bojan. Volgens de gynaecoloog was dat niet geheel toevallig: na een miskraam ben je een tijdje extra vruchtbaar omdat je baarmoeder dan al goed doorbloed is. Plots ging het allemaal wel heel snel, misschien zelfs een beetje te snel. Ik ben heel angstig geweest tijdens die zwangerschap en het heeft wel een tijdje geduurd voordat ik een band durfde op te bouwen met dat kleine wezentje in mijn buik. Ik ben zelfs een paar keer naar het ziekenhuis gehold omdat ik dacht dat ik ook hem verloren was (stil). Dat had natuurlijk veel te maken met het feit dat ik nog volop aan het rouwen was.’

‘Ook tijdens mijn derde zwangerschap heeft het wel eventjes geduurd voordat ik mij aan Adan wilde hechten, en dan vooral omdat die zwangerschap niet helemaal op wieltjes liep, heel even dachten de dokters zelfs dat we ook hem zouden verliezen. Ook nu lukt het mij maar niet om ongedwongen zwanger te zijn. Ik blijf ontzettend waakzaam. Het heeft trouwens ook heel lang geduurd voordat ik die gevoelens echt durfde te uiten. Hoewel ik kon rekenen op de steun van mijn nauwe familie, miste ik erkenning voor mijn verdriet. Ik had de indruk dat het bij veel mensen een ongemakkelijk gevoel opriep en ze er dan maar gewoon over zwegen. Ik ben een heel emotioneel iemand en niet iedereen wist hoe hij/zij op de situatie moest reageren. Ik merkte dat ik niet het begrip kreeg waarop ik had gehoopt. Daarom vind ik het heel belangrijk om het taboe rond miskramen te doorbreken, opdat dat stilzwijgen en die droge reacties niet meer gegeven worden én er meer openheid is zodat vrouwen niet het gevoel hebben dat ze er alleen voor staan.’

Diep in mijn hart ben ik nu niet zwanger van ons derde, maar wel van ons vierde kindje.

‘Want het verdriet beperkt zich, in mijn geval dan toch, heus niet alleen tot het miskraam zelf. Ik lag en lig nog steeds vooral heel hard in de knoop met het erkennen van onze dochter. Ons oudste zoontje weet én begrijpt intussen wel dat hij een regenboogkindje is, maar wanneer ik ergens moet vertellen hoeveel kinderen ik heb, zal ik “twee” en nooit “drie” zeggen. Ik heb een beetje het gevoel dat ze geen bestaansrecht krijgt omdat we haar zo vroeg zijn verloren, waardoor ik het moeilijker vind om haar te erkennen. Daar schaam ik mij soms wel een beetje voor, maar diep in mijn hart zal zij wel altijd ons eerste kindje blijven en ben ik nu niet zwanger van ons derde, maar wel van ons vierde kindje.’

Lees ook:

• Jean-Baptiste en Sofie verloren hun zoontje Çois in de 18de week van de zwangerschap
• Sven (39) zijn vrouw had meerdere miskramen en ze verloren hun kindje na 35 dagen
• Pregnancy Loss Awareness Day: 6 lezeressen getuigen over hun miskraam