Ze studeerde af, stak haar diploma op zak en begon vol goede moed te solliciteren. Maar wat startte als een enthousiaste zoektocht naar de droomjob, draaide voor Kimberly uit op een eindeloze sollicitatienachtmerrie.
‘Op het einde van mijn humaniora ging ik met mijn grootouders mee naar de oma-en-opadag van een kindje in onze familie. En na dat bezoek stond mijn besluit vast: ik wilde kleuteronderwijzeres worden en schreef me in aan de KHBO Brugge, nu VIVES. Mijn opleiding verliep vlekkeloos. Ik legde het volledige studieparcours af zonder ooit een onvoldoende te behalen en studeerde af in 2009, apetrots dat ik voortaan juf Kimberly was. Na mijn laatste stage kreeg ik de kans om de juf bij wie ik in de klas had gestaan enkele dagen te vervangen. Een opdracht die niet betaald werd, maar die ik gretig aannam in de hoop me in de school te kunnen bewijzen.
Eenmaal afgestudeerd ben ik tijdens de eerste week van het schooljaar in een school van een andere scholengemeenschap een handje gaan toesteken. Opnieuw op vrijwillige basis, met het doel voor ogen op die manier mijn motivatie en werkwilligheid te tonen. En dat heeft geloond. Op 10 september kreeg ik mijn eerste officiële opdracht aangeboden voor één dag: een juf vervangen die een sterfgeval in de familie had. De eerste drie jaar nadat ik was afgestudeerd, waren de hemel op aarde voor mij. Ik werd regelmatig gebeld door scholen in de buurt, deed mijn job doodgraag en ouders en kinderen waren zeer tevreden. Wanneer ik door de directie werd geëvalueerd, kreeg ik ook steevast een positief verslag. Ook al had ik nog geen eigen vaste klas, ik prees me zeer gelukkig.’
Verborgen hel van het onderwijs
‘Tot mijn sprookje, voor ik het goed en wel besefte, plots een hel werd: de verborgen hel van het onderwijs. Na drie schooljaren had ik voldoende dagen gewerkt om in aanmerking te komen voor een Tijdelijke Aanstelling van Doorlopende Duur (TADD). Een statuut dat noodzakelijk is om op termijn een vaste benoeming te kunnen krijgen. Maar toen ik de stand van zaken van mijn TADD-statuut opvroeg, bleek dat ze me voor de verschillende opdrachten die ik had uitgevoerd in afzonderlijke ambten als zorgleerkracht en gewone leerkracht hadden ingeschreven. En je moet voldoende gewerkte dagen in hetzelfde ambt kunnen voorleggen.
‘Ik hop van de ene naar de andere school en rijg de vervangingsopdrachten aan elkaar.’
Ineens kwam ik nog een aantal dagen te kort voor mijn TADD-statuut. Een zware opdoffer, maar ik legde me erbij neer. Tot ik op het einde van het schooljaar van de directie plots te horen kreeg dat ik niet meer welkom was in de scholengemeenschap waar ik al die tijd had gewerkt. Een donderslag bij heldere hemel. Hoe kon dat? Wat was er ineens gebeurd? Ze waren toch tevreden over mij?
Ik kreeg er kop noch staart aan. Maar uitleg waren ze me niet verschuldigd, en ze belden me ook niet terug. Het enige wat ik van de coördinerend directeur te horen kreeg, was dat ik mijn horizonten maar beter kon verbreden. En dat deed ik dan ook. Ik raapte al mijn moed bij elkaar, bood me aan bij andere scholengemeenschappen en kon daar een aantal interimopdrachten uitvoeren.’
Op zoek naar stabiliteit
‘Sindsdien rijg ik de vervangingsopdrachten aan elkaar, de ene al wat langer dan de andere, en hop ik van de ene naar de andere school. Voor een opdracht van een halve dag tot, in het beste geval, enkele dagen na elkaar. En dit zowel binnen het katholieke onderwijsnet als bij de gemeentescholen en de GO-scholen. Ik stel me zo flexibel mogelijk op.
En toch, hoe langer ik ben afgestudeerd, hoe minder ik lijk te worden gebeld. Daarom heb ik ondertussen de solliciteren voor jobs buiten het onderwijs. Een moeilijke stap, die helaas ook nog geen betere vooruitzichten heeft gebracht. Ik ben op zoek naar werkzekerheid en stabiliteit in mijn leven. Als dat niet lukt binnen het onderwijs, maar eventueel wel zou kunnen daarbuiten, heel graag dan. Ik ben het zo beu geworden om tijdens ieder sollicitatiegesprek te moeten uitleggen waarom ik nu precies uit het onderwijs wil stappen. En om steevast de vraag te moeten beantwoorden of ik eraan denk om op korte termijn aan kinderen te beginnen. Want ook dat lijkt voor veel werkgevers nog altijd een teer punt te zijn tijdens een sollicitatieprocedure.’
Tekort aan leerkrachten, say what?!
‘Wanneer ik in de media weer maar eens moet lezen dat er een nijpend tekort is aan leerkrachten, of collega’s hoor klagen over hoe moeilijk het is om vervanging te vinden, kan ik mijn frustratie soms nog nauwelijks bedwingen. Dan vraag ik me maar één ding af: waarom bellen ze mij dan niet?
Waarom het solliciteren zo moeizaam verloopt en ik na negen jaar nog altijd geen vaste job heb gevonden? Daar heb ik zelf ook het raden naar. Maar het valt me wel op dat vooral schoolverlaters in eerste instantie gebeld worden voor een korte vervanging. Wat mij dan weer doet vermoeden dat er precies alles in het werk gesteld wordt opdat ik toch maar niet aan voldoende uren zou geraken voor mijn TADD-statuut. Maar dat kan ik natuurlijk niet met zekerheid zeggen.
Mijn zelfvertrouwen krijgt wel stilaan een flinke deuk, wanneer ik jongere collega’s rondom mij wél vast werk zie vinden. En ik durf het nog nauwelijks uit te spreken wanneer ze me tijdens een vervangingsopdracht in een nieuwe school vragen hoe lang ik al ben afgestudeerd. Uit schrik om weer die bedenkelijke blik te krijgen wanneer ik beken dat het ondertussen mijn negende schooljaar is. Maar ik geef niet op, neem regelmatig met scholen telefonisch contact op of stop een brief bij hen in de bus.’
Mijn zelfvertrouwen krijgt wel stilaan een flinke deuk, wanneer ik jongere collega’s rondom mij wél vast werk zie vinden.
Mijn leven staat stil
‘Even heb ik geprobeerd om mijn zinnen te verzetten en mijn tijd nuttig te besteden door tijdelijk werk te doen via een interimkantoor. Ook de optie om opnieuw te gaan studeren is al door mijn hoofd gegaan. Maar eigenlijk zie ik het niet zitten om na al die jaren weer helemaal opnieuw te moeten beginnen. Ten einde raad heb ik een tijd geleden de VDAB gecontacteerd voor advies over welke andere jobmogelijkheden ik eventueel heb met mijn diploma van kleuteronderwijzeres. En daar werd mij gezegd dat ik kan solliciteren voor elke job waarvoor een bachelorsdiploma wordt gevraagd.
En dat doe ik nu ook. Want ook werk buiten het onderwijs zou mij zeer gelukkig maken, en daar zou ik met zeer veel zin aan beginnen. Ondertussen ben ik de dertig voorbij en woon ik, noodgedwongen, nog thuis. Met een werkloosheidsuitkering van rond de 500 euro per maand heb ik gewoon geen andere keuze. Terwijl ik niets liever zou willen dan op eigen benen te staan en te gaan samenwonen met mijn vriend.
Nu staat mijn leven gewoon stil. Ik probeer mezelf niet te veel druk op te leggen bij het vinden van een vaste job, dat heeft geen zin. Ik blijf gewoon mijn uiterste best doen, in de hoop dat het tij dit jaar mag keren. Mijn hart blijft in het onderwijs liggen. Stiekem droom ik er nog altijd van om ooit mijn eigen klas te hebben. Maar ik ben even gemotiveerd om een totaal nieuwe weg in te slaan buiten het onderwijs. Zolang die eindeloze sollicitatienachtmerrie binnenkort maar voorbij mag zijn!’
Lees ook:
