Wat als je niets liever wil dan een baby, maar het vervullen van je kinderwens (veel) moeilijker gaat dan verwacht? Ongeveer één op de zeven à acht koppels kampt met fertiliteitsproblemen. Na jaren proberen blijven Dana (31) en Inez (28) nog steeds met lege handen achter.
Dana: ‘Bijna acht jaar geleden ontmoette ik Inez op de werkvloer. Ik werkte destijds als vliegende kinderverzorger en kwam weleens in de kinderopvang waar Inez werkte. Vanaf onze eerste ontmoeting klikte het, zelfs in die mate dat we niet veel later al onder hetzelfde dak woonden (lacht). Hoewel onze relatie nog pril was, werd er vrijwel meteen over kinderen gesproken. Het was duidelijk dat we allebei een vurige kinderwens hadden en dat we niet te lang wilden wachten om aan kinderen te beginnen.’
Inez: ‘Sinds mijn vijftiende weet ik dat ik lesbisch ben en dat ik graag kinderen wil, maar voor mij was het geen absolute must om zelf zwanger te zijn. Dana had die wens wel, dus het was een uitgemaakte zaak dat zij onze toekomstige kinderen zou dragen. Maar om als lesbisch koppel je kinderwens te vervullen, heb je uiteraard hulp van buitenaf nodig.’
Dana: ‘In maart 2015 hebben we ons aangemeld om de procedure met anonieme spermadonatie te starten. Er volgde een intakegesprek met een fertiliteitsarts en een psycholoog. In augustus kregen we groen licht van de ethische commissie. Alle vooronderzoeken zagen er prima uit, alleen lieten mijn maandstonden op zich wachten.’
Bij de eerste pogingen waren we nog euforisch, maar na de zoveelste teleurstelling durfden we al niet meer te veel te hopen.
Inez: ‘Dana kreeg medicatie om haar regels op te wekken, en twee maanden later konden we starten met kunstmatige inseminatie, waarbij het donorsperma via een fijn buisje in de baarmoeder werd gebracht.’
Dana: ‘In november en december ondergingen we de tweede en derde poging. Ik gebruik bewust het woord “ondergingen”, want zo voelt het. Je begint immers aan iets waar je totaal geen controle over hebt. Zo werd in januari een cyste gevonden, waardoor we noodgedwongen een cyclus moesten overslaan. Ook de daaropvolgende poging draaide uit op niets.’
Inez: ‘Bij de start van ons fertiliteitstraject waren we ervan overtuigd dat het allemaal wel van een leien dakje zou lopen. Bij de eerste pogingen waren we nog euforisch, maar na de zoveelste teleurstelling durfden we al niet meer te veel te hopen en wapenden we ons op voorhand tegen slecht nieuws.’
Van inseminatie naar ICSI
Dana: ‘Slecht nieuws kregen we na de vierde mislukte poging. Omdat ik medicatie moest slikken om mijn cyclus te regelen, moest ik geregeld op controle bij de gynaecoloog. Die zei altijd weinig, maar die ene keer was hij nog veel stiller dan gewoonlijk en bleef hij maar naar de echo kijken. Tijdens de bespreking zei hij dat hij vermoedde dat ik endometriose had en dat er een MRI genomen moest worden.’
Inez: ‘Daarop moesten we zes weken wachten, maar intussen was Dana al een keer op de spoeddienst beland door buikpijn die niet meer te harden was.’
Dana: ‘Uit de MRI bleek dat er allerlei verklevingen waren. Ik werd doorgestuurd naar UZ Leuven, maar kon pas zes maanden later bij professor M. terecht. Toen ik dat vernam, werd het zwart voor mijn ogen. De periode die daarop volgde, was ellendig, want behalve wachten konden we niets doen, terwijl we al zo lang naar een kindje verlangden...’
We moeten vanaf nul herbeginnen, terwijl we al vijf jaar proberen om een kindje te krijgen.
Inez: ‘In juli 2017 – nog eens zes maanden later – vond de operatie plaats en namen we even een rustpauze om de voorbije twee jaar te verwerken. Begin 2018 hebben we het traject hervat en volgden nog twee inseminaties voor we op ICSI (intracytoplasmatische sperma-injectie, red.) mochten overschakelen.’
Dana: ‘De ICSI-molen is pittig, maar we hadden geen andere keuze. Uiteindelijk heb ik drie eicelpick-ups gehad, waarbij zes terugplaatsingen volgden. Jammer genoeg hadden die niet het gewenste resultaat.’
Moeten wisselen
Inez: ‘Reacties als “Waarom wissel je niet?” of “Waarom blijf je doorgaan met een lijf dat niet wil?” kregen we steeds vaker te horen, maar zo simpel is het niet.’
Dana: ‘Jammer genoeg zitten we vijf jaar na de start van ons fertiliteitstraject in een positie waarin Inez en ik wel degelijk moeten wisselen, want recent werd ik gediagnosticeerd met het antifosfolipidensyndroom.’
Inez: ‘Vorig jaar belandde Dana met zware gezondheidsproblemen op de spoedafdeling en werden er longembolieën gevonden. Ze kroop als het ware door het oog van de naald. Ik was op mijn 27ste bijna weduwe geweest...’
Dana: ‘Het is een auto-immuunziekte waardoor ik een verhoogde kans op trombose heb. Het syndroom verklaart waarom het ondanks alle pogingen nooit tot een zwangerschap is gekomen, maar het betekent ook dat ik nooit meer mag proberen zwanger te worden. Er zijn gewoon te veel risico’s aan verbonden.’
Doorgaan zolang het kan
Inez: ‘Na die diagnose hadden we nog drie opties: voor een leven zonder kinderen gaan, voor pleegzorg of adoptie kiezen, of ik die het zou overnemen. We kenden al snel het antwoord, maar ook dit scenario is lang niet vanzelfsprekend. Zeker voor Dana gaat onze wissel gepaard met een soort van rouwproces, want enerzijds moet ze verwerken dat ze zelf geen kindje mag dragen en anderzijds moet ze leven met het idee dat ze mij misschien ooit zwanger ziet.’
Dana: ‘Bovendien zijn we vanaf nul moeten herbeginnen, terwijl we al vijf jaar proberen om een kindje te krijgen. Of het traject nu vlotter zal verlopen, is nog maar de vraag, want een ongeluk komt nooit alleen. Inez blijkt namelijk een lage eicelreserve te hebben, waardoor ze vervroegd in de overgang zal komen.’
Na vijf jaar proberen moet Dana verwerken dat ze zelf geen kindje mag dragen en ze mij misschien ooit zwanger ziet.
Inez: ‘Ik heb inmiddels vier inseminaties achter de rug en denk dat we blijven doorgaan zolang onze bankrekening dat toelaat. Maar goedkoop is onze weg naar een kindje niet. Je hebt recht op zes terugbetaalde pogingen, maar het donorsperma betalen we volledig uit eigen zak, en dat kost intussen een pak meer dan vijf jaar geleden. Toen betaalden we 200 euro per staal, maar vandaag zitten we aan een kostprijs van 330 euro per staal.’
Dana: ‘De afgelopen jaren waren zwaar, zowel voor mij als voor Inez. Een fertiliteitstraject is niet te onderschatten. We wilden graag op jonge leeftijd mama worden, al zijn we blij dat we zo vroeg gestart zijn. Stel dat je je kinderwens pas probeert te vervullen als je al dertig bent en er dan nog vijf jaar over doet... We hadden het uiteraard liever anders gezien, maar het is nu zo. Ik hoop vooral dat het geluk binnenkort eindelijk eens aan onze kant zal staat en dat we binnenkort een baby mogen verwelkomen.’
Inez: ‘Dat hoop ik ook, al denk ik wel dat we dan negen onzekere maanden tegemoet gaan, want tijdens een zwangerschap kan er ook nog veel mislopen. Ik zal pas gerust zijn op het moment dat we een baby in onze armen kunnen sluiten.’
Lees ook:
