Wat als je niets liever wil dan een baby, maar het vervullen van je kinderwens (veel) moeilijker gaat dan verwacht? Ongeveer één op de zeven à acht koppels kampt met fertiliteitsproblemen. Na jaren proberen blijven Seya (29) en Michiel (29) nog steeds met lege handen achter.
‘Vijf jaar geleden trouwde ik met mijn jeugdliefde Michiel, met wie ik al twaalf jaar samen ben. Zoals heel wat koppels stopten we meteen na ons huwelijk met anticonceptie en hoopten we snel aan een nieuw hoofdstuk te beginnen. We waren destijds nog maar 24 jaar, maar wilden graag op jonge leeftijd mama en papa worden en dachten dat ons gezin een jaar later een telg rijker zou zijn. Maar na negen maanden proberen zonder resultaat begonnen we toch wat onzeker te worden en klopten we voor de eerste keer aan bij onze huisarts. Daar kreeg ik te horen dat mijn lichaam tijd nodig had om te ontpillen en dat we het minstens een jaar de tijd moesten geven. Met de boodschappen “Je bent nog zo jong” en “Blijf proberen” gingen we terug naar huis, terwijl ik het gevoel had dat er meer aan de hand was met mijn lijf.
Door de hormonen wist ik geen blijf met mezelf, en negen maanden later gaf mijn lichaam voor de eerste keer op. Ik kreeg een burn-out.
‘Mijn menstruatie kwam niet regelmatig, en als ik ongesteld was, ging dat gepaard met intense buikpijn. De dokter nam die zaken echter niet serieus. Ik ben een vrij gehoorzaam type, dus ik luisterde naar de arts en ging pas drie maanden later te rade bij een gynaecoloog. Daar moest Michiel een spermastaal inleveren, maar die bleek van goede kwaliteit te zijn. Ik kreeg Climid voorgeschreven om mijn cyclus te regelen, en opeens werd ons leven gevuld met gynaecoloogbezoeken om echo’s te nemen en om te kijken hoe de follikels groeiden en wanneer ik een eisprong zou hebben. Maar het hielp allemaal niet. Door de hormonen wist ik geen blijf met mezelf, en negen maanden later gaf mijn lichaam voor de eerste keer op. Ik kreeg een burn-out en kon niets meer.’
Nooit een hartje zien kloppen
‘Nadat ik mezelf drie maanden de tijd had gegeven om tot rust te komen, belde ik vol goede moed naar de gynaecoloog om de procedure weer op te starten, maar daar vernam ik dat ik zogezegd niet meer in behandeling was en dat ik pas in maart op afspraak kon komen, terwijl ik ergens in oktober belde. Dat was de zoveelste tegenslag. Na een kwaad telefoontje verwees mijn huisarts me door naar het fertiliteitscentrum in Genk, waar ik in december op consultatie kon. Een maand later onderging ik een kijkoperatie om te zien of er wel degelijk geen probleem was met mijn baarmoeder en eileiders, maar dat was niet het geval.’
‘Vanaf dat moment schakelde ik over op injecties met Menopur, en niet veel later kreeg ik voor de eerste keer te maken met termen als “endometriose” en het “polycysteus ovarieel syndroom”. Dat was slikken, al waren de symptomen volgens de fertiliteitsarts niet in zo’n mate aanwezig om te kunnen zeggen dat dat ons probleem was. De endometriosehaarden werden verwijderd, en na weer negen maanden proberen mochten we overstappen op inseminatie. Omdat dat ook geen succes was, zijn we vervolgens overgeschakeld op ivf. Na de eerste poging hadden we 21 eicellen, maar daar bleef maar eentje van over. Omdat ik zoveel eicellen had, was een terugplaatsing niet meteen mogelijk en moest ik wachten tot mijn cyclus vanzelf op gang kwam.’
Op acht weken liet ik een curettage doen omdat ik het mentaal niet aankon om mijn lichaam het werk te laten doen.
‘In september 2019 bleek ik zwanger te zijn, maar we hebben helaas nooit een hartje zien kloppen. Op acht weken liet ik een curettage doen omdat ik het mentaal niet aankon om mijn lichaam het werk te laten doen. Niet veel later was er de coronacrisis en moesten we heel lang wachten op een nieuwe poging, want dertigers en veertigplussers kregen voorrang. Op dit moment zitten we aan onze tweede ivf-ronde en werden er opnieuw 21 eicellen weggenomen, waarvan twee stuks overbleven en ingevroren werden. Twee weken geleden onderging ik de terugplaatsing van onze eerste cryo (ingevroren eicel, red.), maar die is jammer genoeg niet blijven plakken.’
Blijven stilstaan
‘Of een toekomst zonder kinderen voor ons een optie is? Voorlopig niet. We zullen de zes terugbetaalde pogingen benutten, en nadien zijn we ook bereid om voor een aantal pogingen de volle pot te betalen. Maar dat prijskaartje is niet min en we zijn geen miljonairs, dus dat kan je uiteindelijk niet blijven doen... Ik merk ook dat mijn lichaam achteruitgaat. Door alle hormonen ben ik vijftien kilogram bijgekomen, en die krijg ik er niet meer af. Mijn armen en buik zien regelmatig blauw door de injecties die ik mezelf moet toedienen, waardoor ik soms het gevoel heb dat ik een junkie ben. Michiel zou blijven doorgaan tot ik – bij wijze van spreken – 45 jaar ben. Ik zal degene zijn die als eerste aangeeft dat het traject stopt, al hoop ik dat het nooit zo ver komt.’
‘We hebben al gesproken over alternatieve pistes, zoals adoptie of draagmoederschap, maar Michiel is geen voorstander van adoptie en ik wil geen draagmoeder betrekken bij het vervullen van onze kinderwens. Een andere vrouw mijn kind zien dragen? Dat zou te zwaar zijn voor mij, en de afgelopen jaren zijn al zo pittig geweest. Zowel Michiel als ik hebben het gevoel dat we in vijf jaar niets hebben bereikt, dat we zijn blijven stilstaan. Gelukkig komen we hier als koppel wel sterker uit, want voor hetzelfde geld waren we uit elkaar gegroeid. We blijven dromen van een gezin met twee kinderen, maar als we het traject om een of andere reden moeten staken en kinderloos achterblijven, denk ik dat we een totaal ander leven zullen leiden dan vandaag. Dat zal vermoedelijk in het buitenland gebeuren. Nog voor we met de pil stopten, hebben we ons huis verbouwd en twee kinderkamers ingericht. Ik denk niet dat ik het aankan om voor de rest mijn leven keer op keer geconfronteerd te worden met die lege kamers.’
Lees ook:
