Laura (20) ontdekte onlangs dat ze moeite heeft met gezichten herkennen

‘Een tijdje geleden verbleef ik in Denemarken voor mijn opleiding tot ergotherapeut. Toen vriendinnen vertelden dat ze het thuisfront misten, probeerde ik mijn ouders en vriend in te beelden, maar dat lukte niet. Hoewel ik me weinig zorgen maakte, vond een vriendin dat allesbehalve normaal. Ik dacht dat ik vermoeid was, maar ik heb het sindsdien regelmatig geprobeerd en nog steeds blijven hun gezichten vaag. Wanneer iemand vraagt welke oogkleur mijn vriend heeft, kan ik me zijn ogen niet inbeelden. Ik weet het alleen omdat ik het vanbuiten heb geleerd.’

Schaamte en verwardheid

‘Ik had er nooit eerder bij stilgestaan, tot die opmerking van die vriendin. Sindsdien valt het me op dat ik moeite heb met het inbeelden en herkennen van gezichten. Ik werk als hostess en spreek voor mijn job regelmatig mensen aan. Een tijdje geleden kreeg ik de volle laag van een voorbijganger, die me boos liet weten dat ik hem al voor de vijfde keer aansprak. Ik was zodanig verschoten en probeerde me zijn gezicht in te prenten, maar hij had geen opvallende kledij of uiterlijke kenmerken, waardoor ik hem niet veel later nog een zesde keer tegenhield. Zijn gezicht sprak boekdelen. Ik heb me nog nooit zo dom gevoeld. Schaamte, verwardheid en tal van andere negatieve gevoelens namen toen de bovenhand. Lag het aan vermoeidheid of stress? Ik weet het niet.’

Vogel voor de kat

‘Tot voor kort dacht ik dat elke persoon weleens sukkelde met gezichten, maar ik ken niemand die het in dezelfde mate ervaart. Onlangs stond ik na de fitness met een meisje in de kleedkamer, die op het eerste gezicht een wildvreemde was. Pas toen ze glimlachte, had ik het gevoel dat ik haar ergens van kende. Toen ik zei dat ze me bekend voorkwam, antwoordde ze dat we in dezelfde klas hadden gezeten. Als zo’n situatie me overkomt, geef ik er een altijd een draai aan of lach ik het weg. Het valt me op dat het vooral moeilijk lukt wanneer ik gespannen ben.’

Ik ben niet alleen een ramp met gezichten, maar ook met namen.

‘Voorlopig heeft het beest geen naam, maar ik herken me wel in een aantal symptomen van gezichtsblindheid. Al lijkt het soms ook alsof ik beginnende jongdementie heb. Ik ben niet alleen een ramp met gezichten, maar ook met namen. Dat vind ik lastig, want ik wil niemand het gevoel geven dat ze onbelangrijk zijn. Ik doe mijn uiterste best, maar mijn hersenen lijken dergelijke informatie niet op te slaan, tenzij ik die mensen elke dag zie. Ik probeer anderen te herkennen aan opvallende kenmerken, maar zodra ze hun kledingstijl of kapsel veranderen, ben ik een vogel voor de kat.’

Zorgen over de toekomst

‘Ik heb geen logische verklaring voor mijn probleem. Enkele jaren geleden was ik een tijdje depressief. Ik heb zelfs even gedacht dat mijn hersenen die informatie blokten om me te beschermen. Ik rijd ook paard en ben al een paar keer hard gevallen. Misschien heeft het daar mee te maken? Ik heb het probleem nog niet met een dokter besproken en ben bijgevolg niet medisch getest, maar ik heb het gevoel dat er toch niets aan te doen is. Zolang het me niet belemmert tijdens mijn job en ik de juiste trucjes vind om hiermee om te gaan, lijkt me dat ook niet nodig. Er wordt al genoeg in hokjes gedacht. Het beheerst mijn leven ook niet, al maak ik me af en toe zorgen over de toekomst. Wat als het verslechtert en ik op een dag niemand nog herken? Wat als mijn dierbaren er niet meer zijn en ik ze nooit nog voor de geest kan halen? “Denk aan de mooie herinneringen”, zeggen ze altijd in zo’n situatie, maar wat als je die zelfs niet meer hebt?’

Tekst: Marijke Clabots