'“Amai, ze had jouw kind kunnen zijn!” krijg ik tot vandaag nog vaak te horen.'
Laura (31) is de meter van Lucie: ‘Toen ik gevraagd werd, voelde dat dubbel’
Ze zijn stapelgek op hen, verwennen hen door en door, en het mooiste van al: ’s avonds gaan die schatjes weer naar huis en mogen hun ouders het zware opvoedwerk doen. Twee suikertantes en een suikeroom vertellen deze week in Flair honderduit over hun eervolle rol.
Je leest hier al het verhaal van redactrice Laura (31) en haar metekindje Lucie (bijna 3), de dochter van een van haar beste vriendinnen.
Laura: ‘Mijn man en de papa van Lucie zijn al sinds hun tienerjaren bevriend. Toen ik in die vriendengroep terechtkwam, leerde ik algauw de vriendinnen van alle maten kennen, en met Vicky klikte het meteen. Toen haar zoon Felix geboren werd, zei ze nog dat ze nóóit een vriendin als meter zou vragen, maar toen er een paar jaar later een dochtertje volgde, heeft ze die regel toch overboord gegooid (lacht). Ik denk dat mijn liefde voor alles wat girly is en de goede band tussen Felix en mij daar voor iets tussen zaten.’
‘Vicky en Arçen hebben me gevraagd door het ontwerp van het geboortekaartje te laten zien. Toen ik de envelop opende, zag ik bij meter twee namen staan: die van Vicky’s zus en die van mij. Ik wist niet wat ik zag! Natuurlijk voelde ik me enorm vereerd, maar het was ook dubbel. Op dat moment waren mijn man en ik al twee jaar aan het proberen om zwanger te worden, zonder resultaat. Toch wilde ik me daardoor niet laten tegenhouden en heb ik ja gezegd tegen het meterschap. Eén maand later werd Lucie geboren, en door een speling van het lot was haar haar knaloranje, net als dat van mij (lacht). Er zijn nog wel meer gelijkenissen tussen ons: we zijn koppig, hebben een luide lach en weten heel goed wat we (niet) willen. Mensen gingen er meteen van uit dat we familie waren, en de reactie “Amai, ze had jouw kind kunnen zijn!” krijg ik tot vandaag nog vaak te horen. Gezien de situatie waarin mijn man en ik ons destijds bevonden, was dat niet altijd even fijn.’
Vroeger ben ik gepest om mijn haarkleur, maar ik wil dat zij weet dat er niks mis mee is om het enige rosse meisje van de klas te zijn.
‘Binnenkort word ik zelf mama, maar dat was allesbehalve vanzelfsprekend. Na drie jaar proberen en twee miskramen in korte tijd zijn we in 2019 met ivf begonnen. Voor elke afspraak en behandeling bestaan er ellenlange wachtlijsten, en dan kwam daar nog eens een pandemie bovenop die alles stil deed vallen. Na vier mislukte ivf-pogingen schakelden we over op icsi (intracytoplasmatische sperma-injectie, red.), met een heel ander medicatieschema. Dat hield nog meer pillen en nog meer spuiten in, maar uiteindelijk is het na vijf jaar gelukt. Rogier en ik verwachten in juli ons eerste kindje. Lucie weet dat er een baby in mijn buik zit en vindt dat superspannend. Ondanks alle ellende van de afgelopen jaren heb ik geprobeerd om toch leuke dingen met haar te blijven doen. Zij woont samen met haar ouders in Kortrijk en ik in Antwerpen, dus we zien elkaar niet zo vaak, maar we facetimen best veel. Ze noemt mij “tante Lola”, omdat ze de letter R nog niet kan uitspreken (lacht). En als we elkaar zien, is het feest en breng ik een cadeautje mee.’
‘Voor haar eerste schooldag gaf ik haar een brooddoos met een roodharige zeemeermin erop. Vroeger ben ik gepest om mijn haarkleur, maar ik wil dat zij weet dat er niks mis mee is om het enige rosse meisje van de klas te zijn. Of we zelf een meter en peter gaan kiezen? Dat weet ik nog niet. Er komen zoveel vrienden en familieleden in aanmerking dat we niemand willen uitsluiten.’
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
