Maar liefst 68,5 procent van de Vlamingen tussen de 18 en 30 jaar heeft al last gehad van een (tijdelijke) tuut in de oren, zo blijkt uit cijfers van 2017. Tijdens de internationale Week van het Oorsuizen wordt er wereldwijd aandacht gevraagd voor tinnitus. Deze drie vrouwen gaan door het leven met een permanent gefluit en geklop. ‘Ik wil weten hoe andere mensen ermee leren leven.’
Ellen (30): ‘Het heeft een jaar geduurd voor ik die fluittoon een plaats kon geven’
‘Het was de eerste keer dat ik het vliegtuig zou nemen. Samen met mijn vriend ging ik op vakantie naar Korfoe, het Griekse eiland. Blijkbaar moet er daar bij aankomst op zeer korte afstand geland worden, waardoor het vliegtuig heel snel moet dalen. Ik voelde tijdens die landing een enorme druk in mijn oren. Toen ons vliegtuig op de grond stond, hoorde ik niets meer. Alles was wazig en klonk heel ver weg. Mijn vriend was tegen mij aan het praten, maar ik zag enkel zijn lippen bewegen.
Na een uurtje of twee hoorde ik terug beter, maar bleef ik een felle fluittoon hebben in mijn linkeroor. Ik was in paniek. Het was toch niet normaal dat die landing zoveel pijn deed en ik nog steeds last had? ’s Avonds in het hotel bleef ik me fixeren op dat geluid. Is het al weg? Je wil dat het verdwijnt, maar blijft het horen.
Het was toch niet normaal dat die landing zoveel pijn deed?
Ik heb het enorm moeilijk gehad. Het duurde een jaar vooraleer ik de fluittoon een plaats kon geven. Ik leefde voortdurend met de angst dat het zou blijven duren en dat ik nooit nog tegen stilte zou kunnen. Sindsdien heb ik ook niet meer gevlogen. Die tinnitus beheerst je leven. Ik heb enorm veel dokters bezocht tot ze mij op een bepaald moment naar een psychiater wilden sturen “omdat het waarschijnlijk in mijn hoofd zat.” Toen heb ik besloten het gewoon te aanvaarden dat die fluittoon er is.
Nu, zes jaar later, kan ik nog steeds niet tegen stiltes. Ik moet altijd muziek of achtergrondgeluid hebben. Ik ben zelfs een tijdje met oortjes met zachte muziek naar bed gegaan om in slaap te kunnen vallen. Blijkbaar passen je hersenen zich na een tijdje wel aan zodat je het gefluit minder hoort. Al zal het permanente geluid wellicht nooit meer weggaan.’
Joke (22): ‘Mensen denken nog te vaak dat het hen niet zal overkomen’
‘Het gepiep is geleidelijk aan gekomen. Op het moment dat ik het voor de eerste keer opmerkte, zat ik in mijn eerste herexamenperiode. De combinatie van vermoeidheid, stress en vele feestjes en festivals eerder die zomer moeten er uiteindelijk voor gezorgd hebben dat ik een tuut in mijn oren kreeg.
Ik was toen nog niet in paniek. Na een beetje rondgehoord te hebben in mijn omgeving, stelde iedereen me gerust dat het gefluit binnen de twee weken wel weg zou zijn. Toen dat niet het geval was, besloot ik toch maar eens naar een gespecialiseerde arts te gaan. Die vertelde me meteen dat ik vroeger had moeten komen en schreef me een cortisonebehandeling voor. Toen dat ook twee weken later niets had verbeterd, reageerde de arts plots heel ernstig: “En jij komt daar nu pas mee terug?” Terwijl ze eerst helemaal niet liet blijken dat de situatie zo erg was. Ik was teleurgesteld dat ze niet beter had gecommuniceerd. Voor hetzelfde geld had ik nog twee weken gewacht! Ook de daaropvolgende behandeling haalde helaas niets uit.
Ik heb veel problemen met hoe de muziek overal zo luid wordt gezet, ja.
In het begin had ik het er heel moeilijk mee. Het stomme is dat ik op dat moment al logopedie en audiologie studeerde. We werden daar regelmatig gewezen op potentiële gehoorschade. Maar mensen denken nog te vaak dat het hen niet zal overkomen, ook ik toen. Ik merk zelfs dat vrienden die de beginperiode van mijn tinnitus heel dichtbij hebben meegemaakt nog altijd te weinig hun oordopjes dragen.
Zelfs met op maat gemaakte oordoppen bleef mijn tinnitus verergeren. En drie jaar later neem ik mijn oordoppen nog steeds overal mee. Zelfs op café doe ik ze in. Ik draag ze uit schrik dat het ergens te luid is. Maar net op de momenten dat ik schrik heb, voelt het gefluit erger aan. Ik probeer dat dus een beetje van mij af te zetten.
Ik heb veel problemen met hoe de muziek overal zo luid wordt gezet, ja. Er wordt totaal geen rekening gehouden met de gevolgen voor ons gehoor. Het is een verdoken probleem. Mensen doen er niets aan totdat ze zelf een tuut hebt, en dan is het vaak al te laat.’
Vicky (33): ‘In het begin dacht ik zelfs dat andere mensen het geklop konden horen’
‘Ken je dat gevoel dat er na het zwemmen water in je oor zit? Wel, in de zomer van 2017 had ik zo’n lastig gevoel in mijn rechteroor. Ik probeerde mijn oor een paar keer dicht te knijpen, maar dat loste niets op. Na een paar weken had ik een constant geklop in mijn oor. Het was zelfs zo erg dat ik ’s nachts enkel op mijn linkerzijde kon slapen omdat ik anders de slaap niet kon vatten.
Ik kende niets van oorsuizen en werd door mijn dokter doorverwezen naar een specialist. Tijdens de eerste consultatie was er meteen sprake van tinnitus. De vorm die ik heb, pulsatile tinnitus, komt iets minder voor. In plaats van een fluittoon heb ik een permanent kloppend gevoel in mijn oor. In het begin dacht ik zelfs dat andere mensen het ook konden horen.
Na bijna twee jaar heb ik nog geen manier gevonden om ermee om te gaan.
Op momenten dat ik gestresseerd ben, is het geluid het sterkst aanwezig. Na bijna twee jaar heb ik echter nog geen manier gevonden om ermee om te gaan. Het enige dat ik soms doen, is mijn vinger in mijn nek op een bepaalde ader duwen om de bloedstroom wat te beperken. Dan is het gevoel iets minder aanwezig.
Je hebt nooit volledig rust in je hoofd. Dat geklop is er constant. In een meeting zou ik het soms willen kunnen afzetten, maar hoe meer je eraan denkt, hoe meer het er is. Het is een vicieuze cirkel. Ik zou graag in contact komen met andere mensen die het hebben om te weten hoe zij ermee hebben leren leven. Het feit dat ik geen enkele aanleiding heb waardoor het is begonnen, maakt het ook erg lastig. Er zijn gewoon zoveel openstaande vragen.’
Lees ook:
