‘Ik heb me veel te lang geïdentificeerd met mijn littekens. Mijn hoofd maakte me wijs dat ze symbool stonden voor wie ik was.’
Lia (26) verwondde zichzelf op haar 16de maar haalt vandaag zoveel mogelijk uit haar leven
Iedereen wordt geboren als de persoon die hij/zij/die is. Toch is jezelf (kunnen) zijn niet altijd vanzelfsprekend. Als zestienjarige verwondde Lia (26) zichzelf. Veel te lang identificeerde ze zich met haar littekens. Vandaag is ze iemand die het leven vastpakt en er zoveel mogelijk uithaalt.
‘Ik zie er een beetje anders uit dan de meeste mensen, omdat ik heel wat littekens op mijn armen heb. Littekens die ik zelf heb aangebracht. Dat er tijdens mijn tienerjaren een periode was waarin ik mezelf bewust pijn deed, vind ik waanzin. Tien jaar geleden had niemand in mijn omgeving durven te denken dat mezelf verwonden zou uitmonden in een verslaving die mijn geest én mijn leven zou domineren. In twee jaar tijd volgden er heel wat psychiatrische opnames. Toen ik voor de laatste keer werd ontslagen en opnieuw in de samenleving kwam, stond ik er niet bij stil dat er vanaf dan nog een heel genezingsproces moest starten.’
Bang van de spiegel
‘Mijn vrienden en vriendinnen gingen naar festivals en hadden hun allereerste liefje, terwijl ik toen niet eens in een topje durfde rond te lopen. Ik heb me lang, veel te lang, met mijn littekens geïdentificeerd. Mijn hoofd maakte me wijs dat ze symbool stonden voor wie ik was. Bij zo goed als elke confrontatie met de spiegel barstte ik in tranen uit en kon ik alleen maar denken: hoe zie ik er nu uit? Wat heb ik mezelf toch aangedaan? Als ik mijn spiegelbeeld zag, kwamen alle slechte gevoelens die aan de basis van mijn zelfverwonding lagen opnieuw naar boven.’
Bij zo goed als elke confrontatie met de spiegel barstte ik in tranen uit en kon ik alleen maar denken: hoe zie ik er nu uit? Wat heb ik mezelf toch aangedaan?
‘Ik was ervan overtuigd dat ik voor de rest van mijn leven gezien zou worden als “Lia met haar littekens”, want zo zag ik mezelf. Waarom zouden anderen me dan door een andere bril bekijken? Daardoor probeerde ik me zoveel mogelijk te verbergen. Door de jaren heen heb ik – mede dankzij de steun van mijn familie en vrienden – een nieuwe versie van mezelf ontdekt en weet ik gelukkig veel meer dan mijn zestienjarige ik.’
Twee uitersten
‘Het heeft me heel wat tijd gekost om me door mijn eigen wereld te navigeren en uit te zoeken wie ik ben, los van hoe ik eruitzie. Dat is sowieso voor velen al een enorme struikelblok in deze maatschappij, maar gaandeweg begon ik te beseffen dat mijn littekens een deel van mijn verleden zijn, maar dat ik er niet langer mijn toekomst en eigenwaarde door hoef te laten bepalen. Ze zijn een passage in mijn verhaal, maar niet mijn story op zich.’
‘Ik merk dat ik steeds meer terugkeer naar wie ik als kind was en dat ik mezelf aan het herontdekken ben. Zolang ik gezond ben, is mijn uiterlijk bijzaak. Ik ben vooral dankbaar dat mijn lijf me in staat stelt om te fitnessen, bergtoppen te beklimmen en misschien ooit wel een kind op de wereld te zetten. Ik zie mijn lichaam nu als een tempel die ik zo goed mogelijk wil behandelen. Vroeger sportte ik bijvoorbeeld om zo slank mogelijk te zijn, terwijl ik nu liever sterk, fit en gezond wil zijn.’
Leven in handen
‘Ik denk dat ik nog nooit zo dicht bij mezelf ben geweest als op dit moment en misschien is dat gevoel over vijf of tien jaar nog veel sterker aanwezig. Ik hoop alvast dat deze evolutie zich blijft verderzetten voor de rest van mijn dagen, want enkel en alleen als je jezelf bent, gaan de juiste deuren open. Hoe meer ik in mijn eigen kracht stap, hoe groter het sneeuwbaleffect. Ik zie mezelf nu als iemand die het leven met twee handen vastpakt en er zoveel mogelijk uit probeert te halen.
Vandaag kan ik in de spiegel kijken en mezelf een schouderklopje geven. Het kwetsbare zestienjarige meisje van toen en de 26-jarige vrouw die ik vandaag ben, zijn twee uitersten.
De mening van anderen heb ik al lang naast me neergelegd, dus daar laat ik me in geen geval nog door stoppen. Hoe ik eruitzie, staat dan ook los van wie ik ben. Mensen die daar problemen mee zouden hebben, passen simpelweg niet in mijn leven. Vandaag kan ik in de spiegel kijken en mezelf een schouderklopje geven. Het kwetsbare zestienjarige meisje van toen en de 26-jarige vrouw die ik vandaag ben, zijn twee uitersten, en dat is een ongelofelijk mooie ommezwaai die ik alleen maar kan omarmen.’
Zit je met iets? Praat bij Tele-Onthaal over wat jou bezighoudt. Bel anoniem en gratis naar 106 (24u/7d) of chat via www.tele-onthaal.be.
Tekst: Marijke Clabots
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
