Jarenlang vocht ze tegen de kilo’s, tot ze er genoeg van had. Van de blikken van andere mensen, van steeds een maatje groter moeten kopen. Ze ging vastberaden de strijd aan en… won! Lindsay onderging in 2017 een gastric bypass en verloor maar liefst 43 kilo. Hoe voelt ze zich nu?
Lindsay werkt als verpleegkundige bij een palliatief thuiszorgteam. Op 14 april 2017 onderging ze een gastric bypass. Ze ging van 103 naar 60 kilo.
‘Ik ben nooit echt een mager kind geweest, maar vanaf het moment dat ik twaalf werd en in de puberteit kwam, werd ik vaak op mijn gewicht aangesproken. Kinderen zijn hard, en ook in mijn familie waren er mensen die veel nadruk op dat overgewicht legden. Het heeft alleszins veel impact gehad op m’n leven. Ik heb alles geprobeerd, niks hielp. Zo ging ik twee jaar naar een kinderdiëtist. Ik deed zo hard mijn best en verloor dan 50 gram in een week. Dat werkte enorm demotiverend, en het eindresultaat was altijd dat ik dikker was dan ervoor. Het is niet dat ik massa’s at. Als ik naar de frituur ging, koos ik voor een klein pakje en maar één stuk vlees. Maar ik móést wel elke week naar de frituur gaan. En ik kon moeilijk stoppen. Als er koekjes op tafel stonden op het werk, en de rest nam er één, dan nam ik er vijf. Zodra ik begon aan een pak chips, moest dat op.’
Onderschatten
‘Ik ging niet zwemmen met vrienden, want in een badpak kon ik mijn lijf niet wegsteken. Sportdagen op school deed ik nooit mee, te beschaamd. Ook bij de lessen LO vond ik wel altijd een uitvlucht. Zeker als we moesten lopen, want ik eindigde altijd laatste. En dan zag je ze kijken en lachen. Door die extra kilo’s was ik onzeker. Teruggetrokken. Dat heeft zelfs op mijn schoolloopbaan invloed gehad. Leerkrachten die me onderschatten, dachten dat ik niet zou kunnen studeren. Ze raadden me een A2-opleiding aan. Ik ben er dan ook trots op dat ik een A1-verpleegkunde gehaald heb, en later zelfs mijn master, terwijl ik werkte. Zie je wel wat ik kan, dacht ik toen.’
Als een man naar mij komt, denk ik: Zou je tegen me gesproken hebben als ik nog dik was? En ik blok hen af.
Dezelfde Lindsay
‘Ik ben nu 43 kilo kwijt. En dat is voor mij oké. Mijn chirurg zei altijd dat ik de 70 kilo zou halen, ik ben wel trots dat ik daar 10 kilo onder zit. Die laatste 10 kilo zijn écht mijn eigen verdienste, want ik heb ook mijn levensstijl volledig aangepast. Ik eet gezond en ben voorbereid. Elke dag heb ik mijn koeltas mee met daarin mijn vijf kleine, gezonde maaltijden voor die dag. Zo moet ik nooit meer naar een vies, vettig broodje grijpen.’
‘Ik doe drie keer per week aan krachttraining en ga een keer per week lopen. Ik heb mijn leven echt volledig omgegooid. Maar ik zal altijd de sporen van mijn overgewicht meedragen. Mijn borsten en buik blijven slap. Als ik ga lopen, zijn mijn benen op het eind dubbel zo dik omdat mijn aderen even groot zijn als toen ik dikker was en daar meer bloed naar stroomt. Ook mentaal blijft dat meespelen. Ik blijf het moeilijk hebben om een relatie aan te gaan. Als een man naar mij komt, denk ik: Zou je tegen me gesproken hebben als ik nog dik was? En ik blok hen af. Voel ik me beter vandaag? Ja, dat wel. Maar ik ben niet ineens een compleet ander persoon.’
Aangepaste ingreep
‘Ik heb lang getwijfeld over een bypass. Ik werk in de medische sector, ik weet dat er soms gevolgen zijn. Maar ik had al zoveel geprobeerd… De chirurg heeft me op het hart gedrukt dat de ingreep op elk moment omkeerbaar is, uiteindelijk heb ik toen de beslissing genomen. Gelukkig heb ik voorlopig totaal geen last van dumpings (voedsel ‘valt’ te snel en in grote brokken in de dunne darm, daardoor kunnen reacties als misselijkheid of darmkrampen ontstaan, red.) of vitaminetekort. Mijn resultaten zijn allemaal perfect. Ik ga ook om de zes weken naar mijn diëtiste. Ik zie dat eerder als een psychische onderhoudsbeurt dan dat ik echt haar tips nog nodig heb. Maar bij haar kan ik zien wat bijvoorbeeld de verhouding tussen spieren en vetmassa is in mijn lijf, en dat vind ik belangrijk om te weten. Het stelt me gerust als er een paar honderd gram bij gekomen is. Als het spieren zijn, vind ik dat oké. Ik weet dat er mensen zijn die denken: Zeg, wanneer ga jij nu eens tevreden zijn? Je mag toch al blij zijn? Maar ik kan dat moeilijk uitleggen: ook al draag ik nu een maatje 36, als ik neerzit, blijf ik die plooien in mijn buik zien of focus ik op mijn dikke bovenbenen. Ik denk dat mijn hoofd nog een beetje achter komt, omdat het zo snel gegaan is.’
De goesting blijft
‘Zo’n all you can eat-wok bij mij in de buurt rekent me de prijs van een kind aan, omdat ik zo weinig eet. Da’s wel fijn. (lacht) Ik schaam me er ook totaal niet voor om te zeggen dat ik een bypass heb gehad. Het is toch gewoon de waarheid? Sommige mensen zien dat als the easy way out. Dat is het totaal niet. Ja, de honger is vrijwel onder controle, maar de goesting blijft. Als ik me niet inhoud en ik schrok een suikerwafel naar binnen, word ik doodziek. En op restaurant gaan is ook niet makkelijk, maar ik doe het wel nog. Ook al kan ik maar vijf happen van mijn menu binnenspelen, ik geniet daar nog van. Andere mensen zitten daar meer mee in dat dat geldverspilling is, denk ik.’
Een gastric bypass the easy way out? Totaal niet! De honger is dan wel onder controle, maar de goesting blijft.
Twee lepeltjes broccolipuree
‘Ik kan vandaag alweer meer eten dan in het begin, toen at ik minder dan mijn eenjarige nichtje. Twee lepeltjes broccolipuree waren al een maaltijd. Je maag is een spier, dus dat zet op termijn weer uit. Mensen geven al eens commentaar: Amai, jij kan alweer veel eten. Euhm ja, maar nog altijd maar een vierde van wat jij binnenspeelt, toch? Ik hou me niet in (lacht). Mocht ik mijn porties nu extreem vergroten, zou het kunnen dat ik weer evenveel begin te eten als ervoor en terugval. Maar ik zit in zo’n drive en mijn gewichtsverlies motiveert me zo hard dat ik denk dat ik nooit meer terugga naar hoe het was. Maar bij iedereen die ooit dik was, zit de schrik erin om terug te vallen.’
Lees ook:
