Lore (29) ging samenwonen én pleegde abortus in dezelfde week

Ik ongepland zwanger? Tot enkele maanden geleden was ik ervan overtuigd dat dat me nooit zou overkomen. Ik slikte al meer dan tien jaar de pil en nam uit voorzorg – om zeker te zijn – ook weleens een morning-afterpil. Maar een van mijn beste vriendinnen vertelde me dat ze nooit voorbehoedsmiddelen gebruikt en enkel rekening houdt met haar menstruele cyclus. “Waarom al die hormonen slikken als je slechts enkele dagen per maand vruchtbaar bent?”, dacht ik bij mezelf. Zo naïef als ik ben, besloot ik haar voorbeeld te volgen. Over die beslissing lichtte ik mijn vriend Wouter – met wie ik anderhalf jaar samen ben – niet in.

Zwaard van Damocles

Toen ik zwanger werd, was ik nog maar drie weken met de pil gestopt. Wouter en ik hadden net besloten dat we klaar waren voor de volgende stap in onze relatie. Zo zouden we binnenkort voor de eerste keer gaan samenwonen. Mijn vriend en ik woonden allebei nog thuis en keken erg uit naar onze eigen stek. Zo’n grote beslissing mocht niet onopgemerkt voorbijgaan en werd uitbundig gevierd met een romantisch weekend in Duitsland. Volgens mijn berekeningen was ik tijdens die periode niet vruchtbaar. Ik was ervan overtuigd dat er van een zwangerschap geen sprake kon zijn en om die reden gebruikten we ook geen condoom. Toen ik mijn maandstonden niet kreeg, maakte ik me geen zorgen. Ik had gelezen dat sommige vrouwen een erg onregelmatige cyclus hebben zodra ze stoppen met de pil. Maar toen ik tegen een bevriend koppel vertelde dat ik al twee weken overtijd was én dat ik niet langer de pil slikte, schoten ze onmiddellijk in paniek. "Doe een test", vertelden ze me. "Dan weet je meteen of het zwaard van Damocles boven je hoofd hangt."

Niet klaar om mama te worden

Hoewel ik nog steeds zeker van mijn stuk was, wilde ik de goede raad van mijn vrienden niet negeren. Daarom kocht ik de volgende dag twee zwangerschapstesten. In volle spanning wachtte ik het verdict af. Minuten leken wel uren te duren. Toen ik het resultaat van de test zag, kon ik mijn ogen niet geloven. Niet dat de uitslag zo duidelijk was, maar als ik heel goed keek, zag ik een lichtroze lijn verschijnen. Mijn hart begon sneller te kloppen. Ik kon mijn kalmte bewaren door de gedachte dat een bloedtest me 100% zekerheid zou bieden. Maar ook die test bleek positief te zijn. Op het ogenblik dat de dokter me vertelde dat ik zwanger was, besefte ik meteen dat ik allesbehalve klaar was om mama te worden.

Mijn vriend en ik kennen elkaar nog maar anderhalf jaar. Hoe weet je dan of je samen een kind kan opvoeden?

Op dezelfde lijn

Nog voor ik naar de dokter ging, heb ik aan Wouter opgebiecht dat ik met de pil gestopt was en dat mijn maandstonden uitbleven. Zijn eerste reactie? "Ik hoop dat dit een no-go is als blijkt dat je zwanger bent." Mijn vriend en ik zaten meteen op dezelfde lijn. Dat vond ik erg belangrijk, want als je als koppel op zo’n moment niet aan dezelfde kant van het touw trekt, denk ik niet dat je relatie zoiets overleeft.

Van de dokter kreeg ik het advies om zo snel mogelijk een afspraak te maken in een abortuscentrum. Want vooraleer je een zwangerschap kan onderbreken, moet je verplicht op gesprek. Ik werd met open armen ontvangen in het Bourgognecentrum, een abortuscentrum in Hasselt. De medewerkers waren erg begripvol en velden geen oordeel. Na amper twee minuten begrepen ze mijn standpunt. Of ik ooit aan een andere optie dan abortus heb gedacht? Neen. Mijn besluit stond vanaf het begin resoluut vast. Mijn vriend en ik zijn gelukkig samen, maar kennen elkaar nog maar anderhalf jaar. Hoe weet je écht of iemand de ware is – laat staan dat je een kind kan opvoeden – als je nog nooit heb samengewoond?

Slechte timing

Dankzij mijn vrienden ontdekte ik in een vroeg stadium dat ik zwanger was. Daardoor kwam ik nog in aanmerking voor de abortuspil, die je kan slikken wanneer je niet meer dan negen weken zwangerschap achter de rug hebt. Na het gesprek in het abortuscentrum, volgde een wettelijke bedenktijd van zes dagen. Zowel Wouter als ik zijn in die tijd nooit van gedachte veranderd. Enkel de timing kwam door de feestdagen bijzonder slecht uit. Op kerstavond en kerstdag kon ik niet terecht in het centrum en oud op nieuw zouden we vieren met twee bevriende koppels aan zee. Ik kon die vakantie laten schieten, maar dan mocht ik me verwachten aan een reeks vervelende vragen. Met welk excuus moet je dan op de proppen komen? Omdat de medewerkster van het abortuscentrum me verzekerde dat ik nog steeds de abortuspil kon slikken, besliste ik om de vakantie te laten doorgaan. Ik heb me toen wel even schuldig gevoeld. Iedereen was in feeststemming, maar ik had niets te vieren. Tijdens die periode heb ik een aantal vriendinnen ingelicht. Ik heb het gevoel dat iedereen achter onze beslissing staat, maar een van mijn vriendinnen zei onmiddellijk dat zij en haar vriend een andere keuze zouden maken. Dergelijke reacties kan ik missen als de pest. Ik schaam me niet, maar elke situatie is anders. Je kan moeilijk appelen met peren vergelijken.

Ik nam de abortuspillen en een paar uur later kreeg ik een miskraam. Psychologisch was dat niet gemakkelijk.

Samenwonen én abortus in dezelfde week

Op 6 januari 2016 – amper twee dagen nadat ik met Wouter was gaan samenwonen – keerde ik terug naar het abortuscentrum om de abortuspil te slikken. Daardoor breekt het zwangerschapshormoon af en sterft het vruchtje. Na twee dagen moest ik terug naar het centrum om vier pilletjes te nemen, deze keer vaginaal. Die pillen zorgen ervoor dat je baarmoeder samentrekt en wekken weeën op. Na een paar uur kreeg ik heel wat krampen. Plots had ik het gevoel alsof er iets mijn lichaam moest verlaten. Ik ging naar het toilet en kreeg een miskraam. Psychologisch was dat niet gemakkelijk, maar ik heb geen spijt.Een kind past momenteel niet in mijn plaatje of dat van Wouter. We hebben het financieel niet breed en het ouderschap valt niet te combineren met onze drukke agenda. Als ik aan kinderen begin, wil ik ook een aanwezige mama voor hen zijn.

Maar tegenwoordig weet ik niet of het nog een geschenk is om kinderen te krijgen. Hoeveel miserie is er niet in deze overbevolkte wereld? Vooral sinds de aanslagen van het voorbije jaar heb ik geen rooskleurig beeld meer van de toekomst. Vroeger dacht ik altijd dat kinderen welkom waren, maar ik ga wel duizend-en-één zaken overwegen vooraleer ik me aan die stap waag. Als Wouter en ik later kindjes willen, dan zal dat gepland en in ons tempo gebeuren.

Geen spijt, maar voor altijd in het hart

Ondertussen wonen Wouter en ik al enkele weken samen. Alles verloopt op wieltjes. Ons huis wordt een thuis nu onze spulletjes stilaan een plek krijgen. Het is nog wat wennen, maar we zijn allebei dolgelukkig en blij met de keuze die we hebben gemaakt. De abortus heeft in geen geval een invloed op onze liefde voor elkaar. Maar ik voel me nog steeds dom dat ik zomaar met de pil ben gestopt terwijl mijn vriend dat niet wist. En toen ik hem het vertelde, was het onheil al geschied. Waar ik wel schrik voor heb, is dat ik op een dag moet stoppen met dit verhaal te vertellen. Abortus pleeg je niet voor je plezier, maar uit noodzaak. Ik heb geen schuldgevoelens, maar ik zal dit wel voor altijd met me meedragen.

Interview: Marijke Clabots
Foto's: Karel Daems

Werd jouw leven ook van de ene op de andere dag overhoop gegooid? Beleefde jij ook iets wat je voor altijd zal bijblijven? Of heb jij nog een ander sterk verhaal dat je met ons wil delen? Mail het via strafverhaal@flair.be en we nemen graag met jou contact op.

Lees meer straffe verhalen:

• Cheyenne (21) heeft nooit zin in seks
• Loraine kreeg een psychose na haar bevalling
• Renée kreeg kanker toen ze zwanger was van een drieling