Laura, alias Madam Bakster, verloor haar man Kobe vorig jaar na zijn strijd tegen kanker. Ze lanceert nu een campagne om verdriet bespreekbaar te maken.
Laura Verhulst (28): ‘Het ergste is werkelijkheid geworden, maar zélfs nu zijn er lichtpuntjes’
Op 3 december 2021 verloor Laura Verhulst (28), ook wel bekend als Madam Bakster, haar man Kobe na zijn strijd tegen kanker. Met haar campagne ‘ademruimte’ wil ze verdriet bespreekbaar maken en anderen een hart onder de riem steken.
Op Instagram kondigt Laura aan dat ze na Kobes dood mentale én financiële ruimte nodig heeft om haar verdriet, maar ook mooie momentjes te kunnen toelaten. Daarom lanceert ze ‘ademruimte’, een campagne waarmee ze zichzelf die ruimte wil gunnen én wil benadrukken dat het oké is om te rouwen en verdrietig te zijn. Zij en haar Madam Bakster-team ontwikkelden een troostdoos waarmee ze verdriet bespreekbaar willen maken en anderen een hart onder de riem willen steken. Tegelijkertijd kunnen ze met de opbrengst van die doos zelf een beetje ademruimte nemen. ‘Ik put troost uit het feit dat we met ons verhaal anderen kunnen helpen’, vertelt ze.
Met je campagne laat je weten dat je ademruimte neemt. Heeft het lang geduurd om die te vinden?
‘Ik heb die eigenlijk een beetje afgedwongen, omdat ik zelf wel redelijk snel aanvoelde dat mijn lichaam rust nodig heeft. Mijn batterij loopt momenteel heel snel leeg en ik kan niet functioneren zoals het zou “moeten”, dus daarom laat ik dat moeten even achterwege.’
Dat is op financieel vlak natuurlijk geen evidentie.
‘Klopt. Er bestaat wel zoiets als een weduwepremie, maar die is in mijn geval heel kort en niet echt toereikend. Er wordt dus bijna van je verwacht dat je een keuze maakt tussen financieel stabiel blijven of stilstaan bij wat er echt toe doet. In plaats daarvan zou ik het fijn vinden om een hele tijd niet te hoeven werken, maar dat het wel gewoon kan als ik er zin in heb. Door ook na een verlies te blijven moeten, wordt het verdriet naar de achtergrond geduwd. Daarom heb ik echt besloten om tijd te nemen. Niet alleen om verdrietig te zijn, maar ook om te genieten van de mooie momentjes. De druk in onze samenleving ligt zó hoog. Ik heb dat altijd al zo gevonden. Maar in een situatie als degene waarin ik nu zit, voelt dat echt hallucinant.’
Hoe bedoel je?
‘Als je een dierbare verloren hebt, krijg je al snel het gevoel dat je je snel over het verdriet heen moet zetten omdat het leven niet op pauze wordt gezet. En ik vraag mij af of ik daar wel mee akkoord wil gaan. Zo vind ik het bijvoorbeeld heel jammer dat Kobes vrienden geen rouwverlof kunnen nemen en na twee dagen weer moeten gaan werken alsof er niets aan de hand is.’
Er wordt bijna van je verwacht dat je een keuze maakt tussen financieel stabiel blijven of stilstaan bij wat er echt toe doet.
Rouwen hangt echt nog een beetje in de taboesfeer hé?
‘Zeker. De maatschappij verwacht dat je de volgende dag weer op je werk staat. Dat is gewoon absurd. Het zou al heel fijn zijn als je de mogelijkheid zou krijgen om even off te zijn. Op die manier toon je dat het oké is om de tijd te nemen om verdrietig te zijn, en kan het meer bespreekbaar gemaakt worden.’
Had je zelf schrik voor die rouwperiode?
‘Ja! Een jaar geleden zei ik zelfs dat ik een leven zonder Kobe niet zou aankunnen. Maar we hebben onze angsten altijd samen in de ogen gekeken, en dat maakt dat ik nu veel rustiger ben. Het ergste is werkelijkheid geworden, maar zélfs dan is er altijd wel iets van licht. Dat is iets wat ik toch wel heel hard ontdekt heb. Deze periode is ook niet hoe ik ze had ingebeeld. Kobe en ik hebben het afgelopen jaar samen al heel veel verwerkt. Ik merk dat ik, en dat is sneller dan ik verwacht had, energie heb om in de toekomst te staan.’
Die toekomst ziet er nu natuurlijk wat anders uit. Zijn er dingen die jullie van plan waren om samen te doen en die je toch nog graag zou verwezenlijken?
‘Ja, Kobe heeft mij twee dingen doen beloven: ik mag nooit de lichtjes in mijn ogen verliezen en ik moet een boek schrijven (lacht). Dat is iets waar ik al zo lang van droom, dus dat zit er wel aan te komen. Of dat realiteit zal worden, zullen we nog wel zien. Maar ik ben alleszins wel al aan het schrijven, en daar haal ik heel veel energie uit. Verder ben ik totaal niet bezig met het uitbouwen van de dingen die zijn stilgevallen, want er ontbreekt iets. En dat is ook wat ik wil toelaten met die ademruimte: toegeven dat mijn leven een andere wending aan het nemen is. Er is zoiets ingrijpends gebeurd dat het voor mij persoonlijk geen nut heeft om vast te houden aan het toekomstbeeld dat we samen hadden.‘
Hoe ziet die ademruimte er eigenlijk uit nu?
‘Ik probeer vooral mijn intuïtie te volgen. Ik kan mooie dagen hebben waarop ik geniet van de kleine dingen, maar ik kan ook moeilijke momenten hebben. Dan neem ik alle ruimte om te wenen en hem te missen. Het feit dat ik niet naar het werk hoef te gaan, maakt het iets draaglijker. Kobe heeft altijd in de koffiebar gewerkt, dus voor mij is het nog heel confronterend om daar binnen te stappen. Nu kan ik dat op mijn eigen tempo doen. Ik probeer gewoon dichtbij mijzelf te blijven, en daar heb je ruimte voor nodig.’
Soms weegt het licht niet op tegen het donker, maar zelfs in de donkerste dagen zijn er lichtpuntjes.
Heb je dan geen schrik om in een zwart gat te vallen?
‘Net voordat Kobe stierf was ik daar wel bang voor. Maar ik heb gelukkig het vermogen om heel veel vreugde te halen uit heel kleine dingen, dus voor mij is dat zwarte gat er niet. Er zijn altijd houvastjes. En soms weegt het licht niet op tegen het donker, maar zelfs in de donkerste dagen zijn er ook lichtpuntjes.’
Met je troostdoos wil je niet alleen bewijzen dat het oké is om te rouwen, maar ook dat het oké is om hulp te vragen. Vond je dat zelf moeilijk?
‘Nu niet meer, omdat ik voel dat er veel erkenning is. In het verleden had ik het daar veel moeilijker mee. Nu zit ik zodanig in de miserie dat er gewoon geen andere optie is. Toegegeven, het is echt een last die van mijn schouders valt nu ik kan erkennen dat ik het lastig heb. Je gevoelens tonen neemt zoveel druk weg. Mocht ik niet openlijk verdrietig en gelukkig kunnen zijn, zou dat de situatie veel complexer maken.’
Op www.madambakster.be kan je een troostdoos en/of pepkaartjes en lichtpuntjes bestellen. Door een aankoop te doen via de webshop, steun je het team van Madam Bakster en geef je hen een beetje mentale en financiële ruimte.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
