Sofie (33) woont samen met Dieter. Ze hebben een dochtertje van twee. Anderhalf jaar geleden wilde Dieter bij haar weg voor een andere vrouw.
‘Ze zeggen dat je het voelt, wanneer je man je bedriegt. Hand op mijn hart: ik had niks door. Helemaal niks. En net dat nam ik mezelf kwalijk: ik had niet eens gezien dat Dieter van me wegdreef.’
‘Ons dochtertje was de dag ervoor een half jaar geworden. Wat hadden we genoten van de avond met ons drietjes. Ik had een taart met een heel klein kaarsje – een half, zeg maar – en een fles cava op tafel gezet, hapjes gemaakt. Het stoorde me een beetje dat Dieter er zo koel onder bleef, want ik had moeite gedaan. Maar lang stond ik er niet bij stil, onze Chloé was te schattig om mijn aandacht lang te laten wegdwalen.’
Ja, ze hadden elkaar ook buiten de sportschool ontmoet. Ja, ze hadden seks gehad. En ja, hij wilde met haar opnieuw beginnen.
‘De volgende avond lag onze dochter in bed toen Dieter zei dat we eens moesten praten. Ik herinner me nog dat ik dacht: hé, moet dat nu? Ik was moe. Maar toen zei hij dat hij bij me weg wilde. En toen viel de hemel op mijn hoofd. Mijn perfecte leven, mijn ideale plaatje, het spatte uit elkaar door wat hij vertelde. Hij was verliefd op iemand van de sportschool. Zij ook op hem. Ja, ze hadden elkaar ook buiten de sportschool ontmoet. Ja, ze hadden seks gehad. En ja, hij wilde met haar opnieuw beginnen.’
‘Ik kon alleen maar denken aan onze dochter. Aan hoe het nu moest. Ik werkte als secretaresse, Dieter was zelfstandige met een mooi loon. We hadden een fijn huis, leuke vrienden, kwamen niks tekort. Hoe moest het als ik dat allemaal alleen moest doen? Ik was totaal in paniek. En niet eens voor mijn relatie, maar voor mijn leven. Ik wilde dat alles bleef zoals het was.’
‘Hij was vanzelfsprekend geworden’
‘Pas de volgende dag, toen de schok een beetje was gezakt, besefte ik hoe egoïstisch mijn angsten van de vorige dag waren geweest. Dieter vertelde dat hij niet gelukkig was, en ik dacht alleen maar aan hoe dat mij zou beïnvloeden. En ik begon een beetje te begrijpen waarom Dieter verliefd was geworden op iemand anders.’
‘Als ik eerlijk was, was ik hem uit het oog verloren sinds ik zwanger was. We hadden drie miskramen achter de rug en twee ivf-pogingen nodig gehad, dus toen ik eindelijk zwanger bleek, liep ik op wolkjes. De vermoeidheid en de misselijkheid nam ik er met plezier bij.Ik ging vroeg slapen om zeker genoeg rust te krijgen. Dieter had toen wel eens laten vallen dat hij me miste. Het zou maar voor een paar maanden zijn, verzekerde ik hem. Ik wilde er alles aan doen om dit kindje gezond op de wereld te brengen, dat begreep hij toch wel? En Dieter begreep het.’
Ik had Dieter als vanzelfsprekend gezien. Als last zelfs.
‘Toen onze wolk van een dochter werd geboren, kon ik mijn geluk niet op. Ik genoot zo ongelofelijk intens van elke seconde met haar. Weer liet Dieter vallen dat hij er ook nog was, maar ik hoorde hem amper. Hij moest begrijpen dat ik na die verschrikkelijk moeilijke periode nu gewoon wilde genieten van mijn dochter. Hij en ik, daar was later nog tijd voor.‘
‘Ik had hem als vanzelfsprekend gezien. Als last zelfs. Vrijen hadden we in geen maanden gedaan. Ik had er geen zin in, zo hard werd ik ingenomen door mijn nieuwe rol als mama. Ik besefte dat ik niet wilde dat hij wegging. En dat had niets te maken met geld, een huis of praktische beslommeringen. Ik hield van Dieter. Ik was alleen zo blind geweest dat ik al die maanden niet had gezien dat ik hem dat ook moest tonen.’
Drie maanden proefperiode
‘Toen heb ik de moeilijkste stap in mijn hele leven gezet: ik heb sorry gezegd tegen Dieter. Ik, de bedrogen vrouw, heb me geëxcuseerd. Dat was niet simpel, mijn hoofd zei: “Zeg het”, mijn gekwetste hart brulde: “Ben je gek?” En toch heb ik me heel oprecht verontschuldigd. Nog voor hij iets hoefde uit te leggen, heb ik mijn kant van het verhaal verteld. De nuchtere kant van mezelf, sinds ik zo bruusk uit mijn babyroes was wakkergeschud. Ik heb hem verteld dat ik het écht niet had gezien. Dat ik van hem hield en hoopte dat hij me nog een kans wilde geven. Ik heb niet eens onze dochter in de strijd geworpen. Dit ging tussen hem en mij. Ik was in de fout gegaan, hij was in de fout gegaan. Als we samen verdergingen, moest dat zijn omdat we van elkaar hielden, niet om onze dochter een gezin te geven.’
Ik, de bedrogen vrouw, heb me geëxcuseerd. Dat was niet simpel.
‘Dieter heeft er een week over nagedacht. Dat was hard, want na mijn knieval verwachtte ik ergens dat we – zoals in de film – elkaar zouden terugvinden en dat alles instant weer goed zou komen. Zo ging het dus niet. Na die week heeft Dieter gezegd dat hij het nog een kans wilde geven. Drie maanden tijd gaf hij ons. Ik heb mijn verontwaardiging ingeslikt en heb de kans gegrepen.’
‘Het was gek: aan de ene kant voelde het alsof ik hem krampachtig wilde bewijzen dat hij voor mij moest kiezen, aan de andere kant leek het of ik opnieuw verliefd werd op mijn eigen vriend. Ik begon weer sms’jes te sturen zoals in het begin, ik wilde ’s avonds voor het eerst sinds lang écht weten hoe zijn dag was geweest. Ik bracht Chloé af en toe naar mijn ouders of schoonouders zodat we wat tijd alleen hadden. In het begin was dat vooral om te praten over wat er was misgelopen – want natuurlijk was ik ook heel boos en gekwetst, ik heb hem niet zomaar alles vergeven – later om gewoon te genieten samen. Het werkte. Na de drie maanden “proefperiode” zoals we het nu noemen, hebben we samen beslist verder te gaan. De bijna-breuk ligt nu anderhalf jaar achter ons. En Dieter is niet meer naar de sportschool geweest…’
Lees ook:
