De man van Veerle (30) stapte uit het leven

‘Al van jongs af aan had mijn man Tuur een enorme passie voor de landbouw. Vol overtuiging volgde hij landbouwschool, daarna ging hij aan de slag bij Agro Bedrijfshulp, dat vervanging biedt aan zieke boeren die er even tussenuit willen. Toen wij vier jaar samen waren, werd ons dochtertje Marie geboren. Ze was amper negen maanden oud toen bij haar een kwaadaardige niertumor werd vastgesteld. Mijn vader vocht toen al een tijd tegen kanker. Een strijd die hij, nadat hij het vreselijke nieuws van Marie te horen had gekregen, dreigde te verliezen. Ik heb er altijd van gedroomd om ooit te trouwen. Omdat ik mijn vader er op die dag absoluut nog bij wilde, zijn we in juli 2014 halsoverkop in het huwelijksbootje gestapt. Het was een mooie, maar heel emotionele dag. En net op tijd, want twee maanden later stierf papa.’

Toen mijn vader kanker bleek te hebben, zijn Tuur en ik halsoverkop getrouwd. Twee maanden later stierf hij.

‘Tuur heeft altijd de goesting gehad om een eigen zaak te leiden. Toen hij plots de kans kreeg om samen met twee vennoten een drainagebedrijf op te richten, greep hij die met beide handen. De zaak, de ziekte van Marie, de ziekte en het overlijden van mijn vader, alles kwam samen. Maar omdat we zo’n aanbod geen tweede keer zomaar zouden krijgen, is Tuur er volop voor gegaan. Tuur nam de dagelijkse leiding voor zijn rekening. Dat betekende een grote verantwoordelijkheid en veel stress. Hij was enorm perfectionistisch en gedreven, en daardoor had hij het niet gemakkelijk.’

Huilend boven papieren

‘Ik werk voltijds voor de provincie West-Vlaanderen, maar na mijn uren sprong ik zo veel mogelijk bij om Tuur te helpen met de administratie. Maandenlang hebben we iedere avond samen papierwerk zitten doen. Zonder dat we het beseften, groeiden het werk en de verantwoordelijkheid ons boven het hoofd. Ik zag gaandeweg de werkvreugde uit Tuurs ogen verdwijnen. Niet meer dan normaal, dacht ik toen, gezien alle problemen. Ik hield mezelf voor dat als de zaak eenmaal goed draaide, het wel zou beteren. Maar op den duur zat Tuur boven zijn papieren te huilen van ellende, en moest ik stevig op hem inpraten om hem er weer bovenop te helpen.’

Ik wist dat Tuur zich niet goed voelde, maar toch gaf hij het signaal dat hij geloofde in onze toekomst.

‘In oktober vorig jaar zat hij zo diep dat ik hem gevraagd heb hoe hij nu verder wilde. Hij antwoordde dat hij met ons op vakantie wilde. Een dag later boekte ik een reis naar Barcelona om de week tussen kerst en nieuw door te brengen met ons drietjes, een trip waar Tuur naar aftelde. Net zoals hij samen met mij niets liever wilde dan een tweede kindje. En net zoals hij uitkeek naar onze bouwplannen, die steeds meer vorm kregen. Ik wist dat Tuur zich niet goed voelde en we veel aan ons hoofd hadden, maar toch gaf hij toen nog altijd het signaal dat hij geloofde in onze toekomst. Of dat dacht ik toch.’

Gevochten tegen zijn donkere gedachten

‘Eind oktober 2015 was Tuur zo lusteloos, moe en onzeker geworden dat ik me ernstig zorgen begon te maken. Hij belde me soms wel twintig keer per dag, op zoek naar bevestiging. Ik stuurde hem naar de huisarts, maar Tuur was geen prater. Hij vertelde amper iets, waardoor ook de huisarts niet aan de alarmbel trok. Tuur moest het gewoon wat rustiger aan doen. We moesten nog even volhouden. Na nieuwjaar zou er meer personeel in de zaak komen, waardoor Tuur het wat makkelijker zou krijgen.’

Ik ben er rotsvast van overtuigd dat Tuur gevochten heeft tegen zijn donkere gedachten.

‘Maar in november moet er op het werk iets fout zijn gelopen. Voor Tuur betekende het de druppel. Ik ben er rotsvast van overtuigd dat Tuur gevochten heeft tegen zijn donkere gedachten. Maar hij zag gewoon geen uitweg meer. Op woensdag 18 november 2015 heeft Tuur Marie naar school gebracht. Daarna zou hij naar zijn werk vertrekken. Maar daar is hij nooit aangekomen. Toen ik thuiskwam die dag, heb ik Tuur gevonden. Hem en de afscheidsbrief die hij voor ons had achtergelaten.’

Zó kwaad op hem

‘Ik was compleet in shock, maar de brief betekende veel voor mij. Als ik Marie later moet uitleggen wat er precies is gebeurd, zal die brief ook haar helpen om in te zien dat we de schuld niet bij onszelf moeten zoeken. Nu weet Marie dat papa ziek was en is doodgegaan. De eerste maanden na Tuurs wanhoopsdaad was ik kapot van verdriet, daarna werd ik woedend. Nooit ben ik zo kwaad op iemand geweest. Ik voelde me zo in de steek gelaten door hem. Tuur was 32, in de fleur van zijn leven en wij vormden een gelukkig gezin. Dat hij dat zomaar opgaf, kon ik echt niet vatten. Dat gevoel ben ik nog altijd niet kwijtgeraakt. De eerste maanden na zijn dood leefde ik op automatische piloot. Ik sliep nauwelijks. Elke dag stond ik op en ging ik slapen met dat laatste beeld van Tuur voor mijn ogen. Op aanraden van Slachtofferhulp heb ik psychologische hulp gezocht.’

De eerste maanden na Tuurs wanhoopsdaad was ik kapot van verdriet, daarna werd ik woedend.

‘Hoe raar het ook klinkt: met de tijd vervaagt de pijn langzaamaan. Tuur is vandaag ruim anderhalf jaar dood. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk en er zijn nog veel dagen dat ik ’s avonds in de zetel mijn tranen niet kan bedwingen. Maar stilletjesaan slaag ik erin zijn dood een plaats te geven. Ik heb lang met de vraag geworsteld, maar vandaag weet ik dat ik niet meer voor hem had kunnen doen. En dat geeft toch een beetje rust. Onlangs ben ik dertig geworden en dat betekende voor mij ook een nieuwe start. Marie en ik hebben de draad van ons leven weer opgepikt. Met haar gezondheid gaat het ook weer een stuk beter. De aandelen in het bedrijf van Tuur heb ik verkocht en binnenkort starten de bouwwerken die ik nog samen met Tuur heb gepland. Nu sta ik er nog niet voor open, maar ik besef dat de kans groot is dat ik ooit opnieuw in een relatie stap en mijn droom van een tweede kindje alsnog zal waarmaken. Maar vandaag is Marie mijn grootste motivatie om, ondanks alles, opnieuw gelukkig te worden.’

Wie vragen heeft over zelfmoord, kan terecht bij de Zelfmoordlijn op het nummer 1813 of op www.zelfmoordlijn1813.be. Interesse om vrijwilliger te worden bij de Zelfmoordlijn? Surf naar www.zelfmoord1813.be/vrijwilligers.

Tekst: Jill De Bont