De cijfers zijn niet hoopgevend: 5% van de Belgen is slachtoffer van huishoudelijk geweld. Véél te veel. Om hen een stem te geven, laten we Mandy aan het woord. Over de wanhoop, de schaamte, maar ook over hoop en strijdvaardigheid. Mandy had twee jaar lang te maken met fysiek geweld door haar ‘grote liefde’.
'De eerste mep die hij me gaf, kwam volgens mij het hardste aan. Omdat ik het niet had verwacht, niet van hem. Senne was mijn grote liefde. De man die me een veilig, geborgen gevoel gaf. De man voor wie ik zo veel had opgegeven. Dat hij me pijn zou doen, had ik écht niet zien aankomen. Ik voelde de mep niet alleen fysiek, maar vooral emotioneel. De klappen die ik later kreeg, deden ook nog pijn – hij werd alsmaar agressiever – maar die zag ik tenminste aankomen...'
Hij trok me hardhandig naar buiten, we maakten ruzie, hij liep weg. Ik liep achter hem aan, probeerde hem tegen te houden. En toen was daar die mep.
'We waren een jaar samen toen Senne voor het eerst uithaalde. Ik had op een feestje te veel gedronken en geflirt met een andere jongen. Ik bedoelde het helemaal niet verkeerd, maar Senne – die zelf ook te veel op had – was razend. Hij trok me hardhandig naar buiten, we maakten ruzie, hij liep weg. Ik liep achter hem aan, probeerde hem tegen te houden. En toen was daar die mep. Hij is doorgelopen, ik bleef achter. Huilend ben ik naar huis gegaan, totaal in shock over wat er was gebeurd.'
De 'perfecte' jongen
'Drie dagen lang hoorde ik niets van Senne. De shock ging over in boosheid en toen in stress. Het kon toch niet dat het nu gedaan was tussen ons? Dat ik hem gewoon nooit meer zou horen? Hij was de perfecte jongen voor mij, tot die avond. Dat kon toch niet allemaal voorbij zijn?'
En zo liep ik achter hem aan, nadat hij mij had geslagen. Na een week zei ik sorry. En het ergste is dat ik het meende.
'Uiteindelijk heb ik hem zelf ge-sms't. Hij reageerde niet, ik belde hem. Hij was boos op mij. Ik had hem vernederd, ik had hém fysiek aangevallen door hem tegen te houden. Hij wist niet of hij met me verder wilde. En zo liep ik achter hem aan, nadat hij mij had geslagen. Na een week zei ik sorry. En het ergste is dat ik het meende. Ik ging helemaal mee in zijn verhaal dat het mijn fout was. Dat ik hem had uitgedaagd en dat hij me niet eens zo hard had geslagen.'
Ik werd de afhankelijke vriendin, hij was de baas en besliste wat er gebeurde.
'Nog een week later waren we weer een koppel en was ik alleen maar blij dat hij niet bij me was weggegaan. Hij was opnieuw lief, maar er was iets veranderd tussen ons. Er was een machtsverschuiving gebeurd op een of andere manier. Ik werd de afhankelijke vriendin, hij was de baas en besliste wat er gebeurde. Hij ging me vaker slaan. In het begin gaf hij er nog een reden voor, later deed hij dat zelfs niet meer. En toch bleef ik achter hem aanlopen. Zei ik sorry nadat hij me had geslagen. Liet ik hem de blauwe plekken kussen. Was ik dankbaar dat hij me nog wilde.'
