Marie geraakte verslaafd aan cocaïne door haar vriendinnen. Ze verbleef in een afkickcentrum in Zuid-Afrika.
Samen met mijn jongere zus en oudere broer groeide ik op in een warm nest. Papa en mama zijn hoogopgeleid en hebben een vrij beroep. We kwamen thuis niks tekort, integendeel zelfs. In de lagere school had ik het niet gemakkelijk, maar in de humaniora lieten mijn ouders me overschakelen naar het kunstonderwijs, en daar zat ik meer op mijn plaats. Rond mijn vijftiende begon ik te roken, maar wiet of andere drugs zeiden me niks.Na mijn humaniora ging ik op kot en vormde ik samen met enkele nieuwe vriendinnen een hechte kliek. We gingen samen uit, trokken samen op reis en brachten veel tijd door met elkaar.
Mijn vriendinnen beweerden dat zij hun gebruik perfect onder controle hadden. Dus liet ik me overhalen.
Perfect onder controle
En dan vertelden mijn vriendinnen me plots dat ze tijdens het uitgaan cocaïne gebruikten. Ik was compleet in shock. Nooit had ik daar iets van gemerkt! Ik was altijd degene die dronken stommiteiten uithaalde wanneer we op stap gingen. Waarom de anderen zoiets nooit overkwam, begreep ik niet. Tot ze me zeiden dat zij nuchterder bleven dankzij een lijntje coke. Omdat ik van mezelf wist dat ik heel vatbaar ben voor verslavingen, nam ik de proef liever niet op de som. Maar mijn vriendinnen beweerden dat zij hun sporadisch gebruik perfect onder controle hadden. Dus liet ik me overhalen. Na één of twee lijntjes coke voelde ik niets. Zouden ze dan toch gelijk hebben? Uit schrik om buiten de groep te vallen, liet ik me meevoeren in hun cocaïneverhaal. En het effect bleef niet uit. De cocaïne gaf me massa’s energie, ik begon te babbelen als een spraakwaterval en werd bijzonder egocentrisch.
Eén grammetje, twee grammetjes...
In het begin gebruikte ik één keer per maand en deelde ik een gram cocaïne met een vriendin. Een gram kost ongeveer 50 euro, waarvan we elk de helft betaalden. Mijn ouders gaven me zakgeld en ik had een studentenjob, dus geld was geen probleem. Voor ik het goed en wel besefte, kocht ik een gram voor mezelf, en niet veel later kocht ik twee of drie gram voor mij alleen. In een mum van tijd was ik verslaafd. Toen ik een relatie begon met een dealer, liep mijn verslaving compleet uit de hand. Mentaal en fysiek liet ik me manipuleren en al snel belandde ik in een depressie, waardoor ik nóg meer coke nodig had om overeind te blijven. Van mijn vrienden nam ik afstand. Zij gebruikten lang niet zoveel als ik en begrepen mij niet meer. Dus zocht ik nieuwe, foute vrienden. Vanaf dan ging het van kwaad naar erger. Ik vermagerde zienderogen en moest de ene na de andere zware kater verwerken wanneer ik drie dagen aan een stuk op stap geweest was. Tegenover mijn ouders en familie veinsde ik een depressie.
Eten of cocaïne?
Pas toen ik mijn ex verliet, kwamen mijn ouders te weten dat ik aan de coke zat. Maar het heeft nog een jaar geduurd voor ze beseften hoe diep ik zat. Ik slaagde er altijd in om mijn probleem te minimaliseren. Omdat mijn vader ook soms last heeft van depressieve gevoelens, brachten mijn ouders lang begrip op voor mijn situatie. Mijn dieptepunt bereikte ik toen ik de keuze moest maken tussen eten kopen of mijn laatste centen uitgeven aan cocaïne. Ik werd compleet paranoïde, plakte mijn ramen af uit schrik voor gluurders of indringers, en draaide helemaal door wanneer mijn voorraad drugs slonk. Mijn gebruik was gestegen tot 3 gram coke per dag. Tot bij mijn grootmoeder toe ging ik bedelen om geld. Als een junkie heb ik er nooit uitgezien. Met de nodige make-up kon ik de ergste schade verdoezelen. Enkel mijn gewichtsverlies en haaruitval kon ik nog amper verbergen.
Het dieptepunt
Mijn studies gingen de mist in. En ik verloor de ene job na de andere omdat ik mijn afspraken niet nakwam wanneer ik high was. Het geld vloog de deur uit en mijn ouders stelden steeds meer vragen. Acht maanden ging ik door de hel, maar bleef ik ontkennen dat ik zwaar verslaafd was aan cocaïne. Tot ik mijn zus compleet high en in tranen opbelde, en alles opbiechtte. De week nadien stonden mijn zus en mama voor de deur. Om mij mee te nemen naar huis en samen een oplossing te zoeken voor mijn probleem. Mama stelde voor om mij te laten behandelen in een privékliniek van Addiction Solutions. Het voorstel van de laatste kans, dat besefte ik maar al te goed. Dus nam ik het dankbaar aan. Tien dagen later zat ik op het vliegtuig naar Zuid-Afrika en ben ik naar een privéafkickcentrum in Capetown gereisd. Zelf ben ik het vliegtuig opgestapt met de intentie mijn best te doen om iedereen rondom mij tevreden te stellen en het vertrouwen van mijn ouders terug te winnen. Met echt afkicken was ik niet bezig. In mijn binnenste telde ik gewoon af naar mijn volgende lijntje.
Een maand lang volgde ik intens therapie. Dag na dag kreeg mijn leven opnieuw een beetje meer zin.
Eén jaar clean
Ik voelde me net een kind toen ik compleet hulpeloos toekwam op mijn bestemming. Maar meteen werd ik met de warmste zorgen omringd en dat gaf mij de klik. Ik was in Capetown omdat ik hulp nodig had, en die hulp moest ik met beide handen grijpen. Een maand lang volgde ik intens therapie. Dag na dag kreeg mijn leven opnieuw een beetje meer zin.Met ups-and-downs kreeg ik steeds meer grip op mijn verslaving.
Vandaag ben ik een jaar clean en heb ik me, met de zegen van mijn ouders, definitief in Zuid-Afrika gevestigd. Ik woon samen met een Zuid-Afrikaan. En ik volg een opleiding aan een schoonheidsschool, in de hoop hier als schoonheidsspecialiste aan de slag te kunnen. De angst om te hervallen blijft groot. Maar toch heb ik alle vertrouwen in de toekomst en ben ik lang niet meer zo gelukkig geweest als vandaag.
Lees meer straffe verhalen:
