Marieke ging voor een tweede baby maar kreeg een drieling.
Marieke (29): ‘De gynaecoloog stelde voor om één of twee embryo’s weg te halen, maar dat kreeg ik niet over mijn hart’
Wat als je voor een tweede gaat en meteen ook een derde én vierde kindje mag verwelkomen? Het overkwam Marieke (29), die op 7 november 2022 de twee-eiige drieling Daphne, Jolien en Helena op de wereld zette.
‘Stef en ik zijn al bijna tien jaar samen en wisten vanaf het begin van onze relatie dat er op een dag kindjes zouden komen. Ik heb altijd geweten dat ik mama wilde worden en liever op mijn 25ste dan op mijn 30ste, een scenario dat Stef – die twee jaar jonger is dan ik – gelukkig ook zag zitten. We kochten een huis, voerden een aantal verbouwingswerken uit en kort nadat we waren verhuisd, was ik in blijde verwachting. Op 28 april 2020 werd ons zoontje Guust geboren.
Tweede kindje
Toen hij anderhalf jaar was, begon het stilaan te kriebelen voor een tweede. Aan de hand van een bloedtest ontdekte ik in het voorjaar van 2022 dat onze wens in vervulling was gegaan en Guust grote broer zou worden. Toen ik van hem in verwachting was, waren mijn zwangerschapshormonen relatief hoog. Ik zat rond de 1000 op slechts vijf weken, terwijl ik op dezelfde termijn nu al aan een waarde van maar liefst 4000 zat. Mijn zus – die zelf een tweeling heeft – zat tijdens haar zwangerschap aan een waarde van 1000, dus ik ging naar de allereerste echo op acht weken met het idee dat ik ook gezegend zou zijn met twee kindjes.
Zolang het er maar geen drie zijn, is het het oké’, zei ik nog. Toen het derde kindje op de echo verscheen, barstte ik in tranen uit.
Nog voor de assistent-gynaecoloog een stand van zaken gaf, zag ik onmiddellijk dat er daadwerkelijk een tweeling in mijn buik zat. ‘Zolang het er maar geen drie zijn, is het oké’, zei ik nog tegen de assistent-gynaecoloog, niet wetende dat ik nog geen minuut later een derde kindje op het beeldscherm van het echo zou zien verschijnen…
Praktisch
In eerste instantie dacht ik dat het een cyste was, maar toen de assistent bevestigde dat het effectief een drieling was, barste ik in tranen uit. Hoewel de realiteit toen nog niet meteen tot me doordrong, is het een moment dat ik nooit meer zal vergeten.
Hoe pak je dat in godsnaam met vier buggy’s aan en wie gaat drie baby’s willen opvangen? Dat soort vragen spookten door mijn hoofd.
Het praktische aspect was het enige waar ik op dat ogenblik nog aan kon denken. Onze woning was namelijk nog niet volledig verbouwd en heeft geen vijf slaapkamers, hoe zouden we dat moeten regelen? Mijn wagen was niet groot genoeg, dus waar zou ik die vier kinderen moeten zetten? Hoe pak je dat in godsnaam aan met vier buggy’s en wie gaat drie baby’s willen opvangen? Dat soort vragen spookten door mijn hoofd. Ik was voornamelijk met het materialistische bezig, terwijl mijn gevoel eerder zei dat ik élke baby graag zou zien, met hoeveel ze dan ook waren.’
Shock
‘Horen dat je een drieling krijgt, is een shock vanjewelste en dan nog een die ik in eerste instantie in mijn eentje moest opvangen en verwerken, aangezien Stef ziek was en op Guust paste. Ik wilde het nieuws ook niet via de telefoon aan Stef vertellen, maar ik woon op een kwartier rijden van het ziekenhuis en als ik het tijdens mijn terugrit met niemand had kunnen delen, was ik waarschijnlijk compleet gek geworden tegen mijn thuiskomst. (lacht) Dus belde ik naar mijn mama, die me geruststelde en benadrukte dat we er niet alleen voor stonden.
Zodra ik thuis was, liet ik aan mijn vriend de echo’s zien en vroeg ik of hij iets opmerkte. Met een stil stemmetje vroeg hij of het er drie waren. Hij was zo rustig, wat ik eigenlijk niet had verwacht. Ik vermoed dat het nieuws bij hem meer tijd nodig had om door te dringen. Op een tweeling was hij enigszins voorbereid, maar een drieling is toch nog wat anders. Stef en ik wilden gewoon een tweede kindje en kregen er meteen nog een derde én vierde bij. Ik besefte destijds niet wat ons te wachten stond, laat staan dat we ons konden voorstellen hoe deze zwangerschap zou verlopen.
Risico’s
Pas toen ik voor de eerste keer bij een gynaecoloog met specialisatie in meerlingzwangerschappen op consultatie ging, werd ik met de neus op de feiten gedrukt. Elke zwangerschap houdt risico’s in en wanneer je in verwachting bent van een meerling, nemen potentiële complicaties zoals bijvoorbeeld (extreme) vroeggeboorte alleen maar toe. Daarom stelde de gynaecoloog zelfs voor om één of twee embryo’s weg te halen. Twee van de drie embryo’s bleek als het ware een identieke tweeling binnen de drieling te zijn en deelden de placenta en vruchtzak.
De gynaecoloog stelde voor om één of twee embryo’s weg te halen, maar dat kreeg ik niet over mijn hart.
Om met 90 procent zekerheid een gezond en voldragen kindje te krijgen, was het beste scenario om de eeneiige tweeling weg te halen, maar dat kreeg ik niet over mijn hart. Ik ben pro abortus, begrijp me niet verkeerd, zo dankbaar dat dat in België wettelijk is geregeld en elke vrouw kan beslissen of ze een kind op de wereld wil zetten of niet, maar ik wilde zelf niet voor God spelen. Ook ben ik allesbehalve gelovig, maar de natuur had beslist dat ik een drieling zou krijgen. Ik had geen flauw idee of mijn lichaam dat überhaupt zou aankunnen, maar ik zou het universum laten beslissen of ik ze alle drie op de wereld mocht zetten of niet. Que sera, sera, dacht ik.’
Drieling
‘Vanwege de risico’s werd ik gelukkig wel heel nauwgezet opgevolgd. Tot 26 weken moest ik om de twee weken langs de gynaecoloog en vanaf dan mocht ik elke week voor een echo gaan. Of mijn zwangerschap zorgeloos was? Ik had natuurlijk wel een pak meer stress. Als ik Guust voelde bewegen, was ik gerust. Bij de drieling voelde ik wel beweging in mijn buik, maar ik had het raden naar welke baby van zich liet horen. Dat vond ik het moeilijkste.
Fysiek had ik niet al te veel klachten, op bekkenstabiliteit, heel veel maagzuur en pijn aan de ribben na. Hoe verder ik in de zwangerschap was, hoe zwaarder het lichamelijk werd. Toen ik de termijn van 32 weken had gehaald, was ik fysiek op en belandde ik een week in het ziekenhuis om tot rust te komen. Daar werd mijn keizersnede ingepland, die normaal zou plaatsvinden op 35 weken en vijf dagen.
Dat zorgde voor een bepaalde gemoedsrust en ik was ervan overtuigd dat ik die termijn zou halen, maar tijdens de eerste avond terug thuis brak mijn water. In het ziekenhuis bleek dat ik al vier centimeter ontsluiting had en zat ik al zodanig ver in de arbeid dat er niets meer werd geprobeerd om de geboorte alsnog tegen te houden.
Het team – een vroedvrouw voor mezelf, drie verloskundigen voor de baby’s, twee kinderartsen voor de opvang na de geboorte, een anesthesist voor mijn epidurale verdoving én een gynaecoloog om de keizersnede te kunnen uitvoeren – werd opgetrommeld om de bevalling in goede banen te leiden.
Prematuur
Op 7 november 2022 – na 33 weken en vier dagen – mochten we Daphne, Jolien en Helena verwelkomen. Daphne was met haar 40 centimeter en 1,330 kilogram de kleinste van de drie, slechts een klein beetje meer dan een pak suiker. Helena woog 1,700 kilogram en was 42 centimeter groot, terwijl Jolien 1,810 kilogram woog en 42,5 centimeter was bij de geboorte.
Omdat ze nog prematuur waren, moesten ze nog een hele tijd in de couveuse op de afdeling neonatologie doorbrengen. Op 2 december waren Helena en Jolien voldoende aangesterkt om mee naar huis te mogen en zeven dagen later volgde eindelijk ook Daphne. Mijn drie meisjes eindelijk voor de eerste keer naast elkaar in hun bedje zien liggen, is een moment dat ik voorgoed zal koesteren.’
Moedergevoel
‘En plots hadden we een peuter én drie pasgeboren baby’s in huis. Ik heb geprobeerd om borstvoeding te geven, maar ik had – net zoals bij Guust – jammer genoeg te weinig melkproductie. Tijdens de eerste dagen heb ik zo veel mogelijk proberen af te kolven, zodat ze die antistoffen toch zouden binnenkrijgen, maar zodra ze naar huis mochten, schakelde ik over op flesjes. Hen voeden alleen al was een hele onderneming, net zoals het verversen van pampers. Ik denk dat ik één pak om de twee dagen gebruikte. (lacht)
Tijdens de eerste weken en maanden probeerden we de drieling altijd op hetzelfde tijdstip te voeden en te laten slapen, maar nu ze anderhalf jaar zijn, proberen we vooral hun ritme te volgen. Het ouderschap is uitdagend en al zeker als je je aandacht over vier kinderen moet verdelen. Ik probeer Guust zo veel mogelijk te betrekken bij de zorg van zijn zusjes, want baby’s vragen nu eenmaal enorm veel aandacht.
Doordat ze een tijdlang in de couveuse lagen, ontbrak bij mij het typische moedergevoel in eerste instantie, wat bij Guust aanwezig was zodra hij werd geboren. Bij de meisjes is dat moeten groeien, maar dat ging natuurlijk niet zonder schuldgevoelens gepaard. Daarom laat ik af en toe twee meisjes bij mijn mama en hou ik er eentje een dag en nacht bij me, om telkens echt voldoende qualitytime met een van hen te hebben. Dan gaan we onder meer samen in bad om voldoende huid-op-huidcontact te hebben, want met drie baby’s is dat niet zo vanzelfsprekend. Sinds april 2023 ben ik opnieuw aan het werk en gaan de meisjes drie dagen per week naar de opvang, maar op woensdag werk ik maar een halve dag. Dat heb ik speciaal voor Guust gedaan, zodat hij ook eens alle aandacht krijgt en die dan eens niet hoeft te delen met zijn zusjes.
Geen toeristische attractie
Met een drieling krijg je heel veel bekijks, maar gelukkig nog niet in die mate dat we ons een toeristische attractie voelen. Een drieling is natuurlijk niet alledaags en is iets wat de meeste mensen misschien zelfs nooit te zien krijgen. Die aandacht is niet altijd even aangenaam, maar we kunnen ons moeilijk opsluiten.
Met een drieling krijg je veel bekijks, maar gelukkig nog niet in die mate dat we ons een toeristische attractie voelen.
De reacties die we van buitenaf krijgen, zijn meestal erg positief, op enkele uitzonderingen na. Ik herinner me nog dat ik op consultatie moest bij de arbeidsgeneesheer, die alleen “oei” kon zeggen toen ik aangaf dat ik een drieling verwachtte. Waarom betekent een drieling voor sommige mensen slecht nieuws? Het leek alsof hij al een bepaald oordeelde velde. Niet alleen over onze situatie, maar ook over onze kinderen, en dat is niet oké. Stef en ik hebben onze handen meer dan vol, dat valt niet te ontkennen. Maar anderzijds zijn we meteen uit de pampers en dat heeft natuurlijk ook tal van voordelen.’
Drie karakters
‘Daphne – die als eerste werd geboren – heeft echt het karakter van een tweede kindje. Hoewel ze een pak voorzichtiger is dan Jolien en Helena, kan je haar maar beter geen twee seconden uit het oog verliezen, of ze kruipt overal op. Ze is onbevreesd en ook haar mondje staat amper stil. Ze is ook best jaloers, want als ze op mijn schoot zit, wil ze liever geen broer of zus in de buurt.
Jolien – onze dancing queen – is de koppige, maar ook de meest zorgzame van de drie. Als haar zussen huilen, stopt ze samen met Guust hun tutjes weer in hun mond en brengt ze hen knuffels in een poging om troost te bieden.
Helena is de jongste van het gezelschap en ook dat merken we, want zij wil vooral gepamperd worden op élk mogelijke manier. (lacht) Het is heel fijn dat ze drie verschillende karakters hebben, al hoop ik wel dat de jaloerse en koppige kantjes er nog uitgroeien. Anders worden het later heel pittige puberjaren.
Durf hulp vragen
Mijn advies voor (toekomstige) ouders van drielingen of meerlingen: durf hulp te vragen. Drop je kinderen af en toe voor enkele uren of een nachtje bij familie of vrienden, zodat je ook nog eens tijd krijgt om voor jezelf te zorgen. Tijdens het eerste jaar leef je op adrenaline en is het bijna een kwestie van overleven en hersenloos doorgaan.
Ik mag mezelf niet vergeten en moet proberen om regelmatig genoeg rust in te lassen, zodat ik een betere ouder kan zijn.
Nu Helena, Daphne en Jolien richting de twee jaar gaan, is de adrenaline minder aanwezig en dat merk ik aan bepaalde zaken. Zo ben ik enkele maanden door ziekte uitgevallen. Mijn huisarts heeft nooit beweerd dat mijn drieling de oorzaak is, maar het kan bijna niet anders dan dat hun komst een bepaalde tol van mijn lichaam heeft geëist. Gelukkig ben ik aan de beterhand, maar ik besef intussen wel dat ik mezelf niet mag vergeten. Ik moet proberen om regelmatig genoeg rust in te lassen, zodat ik voor hen een betere ouder kan zijn. Want met een jongen én drie meisjes is het non-stop een drukke bedoening en is drama nooit ver weg.
Nooit meer alleen
Ik ben geen seconde meer alleen, zelfs niet in het allerkleinste kamertje. (lacht) Leg ook niet te veel druk op je schouders. Als er bij ons iemand onverwacht voor de deur staat, zie je meteen dat ons huis gevuld is met jonge kinderen, want elke ruimte is een slagveld van speelgoed én hopen was die ik maar niet krijg opgevouwen.
Ook de afwas blijft geregeld staan omdat Stef en ik handen tekortkomen om alle huishoudelijke taken gedaan te krijgen. En als ze dan uitzonderlijk eens allemaal op hetzelfde moment een dutje doen en je kan kiezen tussen opruimen of zelf even slapen, is de keuze meestal snel gemaakt. Een drieling is alleszins de beste leerschool in leren loslaten, want je hebt nu eenmaal geen andere keuze. Maar het is nog des te meer een bijzonder avontuur waarvan Stef en ik ongelofelijk blij zijn dat we het mogen meemaken!’
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
