Marilien en Jeroen gingen door een heus fertiliteitstraject. Net voor het land een eerste keer in lockdown ging, werd er een embryo teruggeplaatst.
BABYB(R)ABBELS – Marilien: ‘Met Odilon in mijn armen, denk ik alleen maar: het was het waard’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Marilien en Jeroen gingen door een heus fertiliteitstraject. Net voor het land in lockdown ging, vond er een eerste terugplaatsing plaats. Twaalf dagen later kreeg Marilien het verlossende nieuws dat ze eindelijk zwanger was. ‘Het was de pijn en het verdriet allemaal zo hard waard’, klinkt het nu.
Marilien en Jeroen, beiden 31, werden in november vorig jaar de trotse ouders van Odilon. ‘Een lange en speciale kinderwens vroeg om een speciale naam’, vertelt Marilien. ‘Een naam met pit, durf en die niet zomaar overal opduikt. Onze Odilon.’
‘De weg naar een zwangerschap was intens. In maart 2018 belandde mijn laatste anticonceptie in de vuilnisbak. Maar na een jaar lang wachten – ik was elke maand minstens één à twee weken overtijd – gingen we richting het UZ in Jette. Al snel was het duidelijk: we hadden 8 % kans om zelf zwanger te geraken. Een harde noot, zowel voor mezelf als voor Jeroen. En dus startten we een fertiliteitstraject.’
Fertiliteitstraject
‘Niet veel later vond een eerste inseminatie plaats. En dan denk je hoopvol dat het wel snel zal lukken. Ze zetten het bij wijze van spreken bijna “voor de deur af”. Maar niets was minder waar. Poging één, twee, drie... Allemaal mislukten ze. Anderhalf jaar en meer dan zestig bloedafnames en echo’s later zakte de moed ons in de schoenen. Zowel de zwangerschaps- als vruchtbaarheidstesten gooide ik in de vuilnisbak. En ook onze relatie had een serieuze slag gekregen.’
‘We stapten over op ICSI. Een periode vol spuiten, eicelpuncties, nog meer hormonen, gestimuleerde cyclussen, opgezette buiken, pijn, verdriet en onzekerheid. Uiteindelijk mochten er twaalf embryo’s in de diepvries. We werden opnieuw hoopvol. Zou het dan toch ooit lukken?’
Land in lockdown
‘Op de dag dat we zes jaar samen waren, vond de eerste terugplaatsing plaats. Ik voelde me voor het eerst zwanger, ook al was het totaal nog niet zeker. De dag erna ging het land in lockdown en werden alle fertiliteitstrajecten stopgezet. Kinderwensen werden in de diepvries gestopt. Hoe mooi zou het zijn als onze terugplaatsing gelukt was en we op de valreep zwanger zouden zijn?’
Het land ging in lockdown. Kinderwensen werden in de diepvries gestopt.
‘Twaalf bange dagen gingen voorbij. Omdat ik zo ongeduldig was, deed ik op de tiende dag een zwangerschapstest en die gaf een positief resultaat. Heel miniem, maar hij was positief. En de test die ik de dag erna deed, maakte het alleen maar duidelijker. En toen kwam het verlossende telefoontje van de huisarts: we zijn zwanger!’
‘De zwangerschap was fantastisch. Ik liep negen maanden door alsof het niets was. Alles ging vlot. Geen pijn, geen kwaaltjes. Ik heb zo ontzettend hard kunnen genieten! Alleen de eenzaamheid in lockdowntijden speelde me wel parten. Na twee jaar proberen, waren we eindelijk zwanger. Maar de zwangere mama bleef plichtsbewust binnen...’
Geplande keizersnede
‘Odilon lag in stuitligging, dus dat betekende een keizersnede. Ik was er zo van overtuigd dat ik gewoon natuurlijk wou bevallen dat ik alles op alles zette om het draaien te bevorderen. Yogaposes, ondersteboven in de zetel, een uitwendige kering in het ziekenhuis... Dat laatste zou ik nooit aan iemand aanraden. Die pijn was ongelofelijk, en de teleurstelling als het niet lukt, is nog minder te verdragen. Dus werd er een keizersnede ingepland.’
Yogaposes, ondersteboven in de zetel... Ik probeerde alles om Odilon uit stuit te halen.
‘We moesten ‘s ochtends naar het ziekenhuis en nog geen paar uur later lag Odilon al in mijn armen. Vijf minuten om precies te zijn, want toen werd hij meegenomen naar neonatologie. Het wegen, meten, zijn eerste flesje. Dat deed hij allemaal zonder mij. Ik mocht pas drie uur later naar mijn kamer, omdat het “te druk” was. De uren waren op dat moment ongelofelijk lang. Ik was zo blij toen ik Odilon eindelijk deftig kon vastnemen. Wat was hij knap!’
‘We zijn nu vijf maanden verder en ik voel me nog steeds geweldig. Mama zijn is zo ontzettend fijn. De eerste weken samen zijn intens. Van de rust en de tijd die je voor jezelf hebt, blijft amper iets over. Baby’tjes vragen nu eenmaal alle aandacht, elk moment van de dag. Maar het leuke is dan weer dat je ze door en door kent. En als ik nu naar hem kijk, kan ik maar één ding denken. De hele strijd, het lange wachten, de ontelbare ziekenhuisbezoeken, de hoge facturen... Het was het allemaal waard!‘
‘Deze foto werd genomen net na de eicelpunctie in februari 2020. De pijn was draaglijk, vooral omdat ik wist dat maar liefst tweeëntwintig eicellen de punctie gehaald hadden. En kleine slaapjes verlichten de pijn.’
‘Op de dag van de terugplaatsing plaatsen we deze foto op Facebook. Met daarbij het tekstje: “Zes jaar samen. Het leven zoals het is. In al zijn eerlijkheid. Maar zo lang jij er bent komt alles goed.”‘
‘Onze zwangerschapsaankondiging, op onze favoriete plek tijdens het wandelen. Het plekje waar we veel hebben stilgestaan tijdens moeilijkere tijden. Even naar zuurstof happen. En dan weer doorgaan. Dit werd de plek waarin we onze liefde eindelijk konden delen en waar we onze zwangerschap openbaar konden maken.’
‘Mijn allereerste fotoshoot ooit. En wat voor eentje… Ik was toen 32 weken zwanger, Intens geluk op beeld gezet. Ook al hebben ze mij eventjes moeten overtuigen om dit te doen… Ik ben er ongelofelijk blij mee. Als ik deze foto zie dan ga ik ook meteen terug in gedachten naar dat moment. Half oktober, koud, met mijn blote voeten in vuil water waar de visjes constant kwamen happen. En dan dit fantastisch resultaat. Met dank aan Sophiesticated Photography, alleen zij kan zoiets moois zo helder in beeld brengen.
‘Moe, zenuwachtig, bang en letterlijk enkele minuten voor de bevalling. Kort daarna werd ik opgehaald door de verpleegkundigen die mij naar het OK brachten. En een twintigtal minuten later was het al zover.’
‘Ik denk dat deze foto ontzettend hard voor zichzelf spreekt. Een momentopname, vastgebonden aan kabels en aan hartslagmeters, plastiek doeken, tranen,.. En vooral de eerste keer de warmte voelen, van mijn eigen kindje. Odilon, aangenaam.’
‘De allereerste foto die we van hem gemaakt hebben thuis. Exact zes dagen na de bevalling. Ik ben nog nooit zo blij geweest om thuis te zijn.’
‘Onze eerste Kerstmis samen. Toen net een maandje oud. Ik had toen het gevoel: vanaf nu kunnen we alles aan. Ik denk dat ik nooit echt gelukkiger ben geweest dan toen.’
‘De geboortesuiker van Odilon heb ik zelf bedacht en ineen gestoken. De walvisjes werden door een vriendin in aquarel gezet.’
‘Al vier maanden Odilonnekesliefde. Een kiekje op een ongelofelijk gelukkig moment met dit kanjertje aan mijn zijde. Niets meer dan dat.’
Foto’s: Sophiesticated Photography, eigen foto’s
Wil je zelf ook vertellen over jouw ervaringen rond bevallen, je baby en het moederschap? Lees hier hoe je je kandidaat kan stellen.
Lees ook:
- Yasmin (30): ‘Ondanks de positieve waarden was er geen vruchtje te zien in mijn baarmoeder’
- Nathalie (28): ‘In een oogopslag zag ik niet één, maar twee baby’s’
- Flore (23): ‘Ik wou altijd een jonge mama zijn, maar dit vond ik toch een beetje heel jong’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
