Martine (28) ging naar Portugal voor de zon, maar werd bedreigd én 2 keer bestolen

‘Ik zeg wel eens grappend dat ik in mijn vorige leven een akelige, profiterende hoteleigenaar moet zijn geweest: ik heb namelijk áltijd pech op vakantie. Hoe hard ik er ook naar uitkijk, het gaat altijd wel een beetje mis. Vertragingen op het vliegveld? Check. Bagage kwijt? Check. Plotse zonneallergie en daardoor de héle vakantie binnenzitten? Check. You name it, en het is me al overkomen. We lachen er wel eens mee, vriendinnen twijfelen of ze wel samen met mij op vakantie willen…’

We wilden het via een verhuurbedrijf doen, maar toen we daar waren, kwam er een man naar ons die vroeg of we geen goedkopere wagen wilde. Niet officieel, wél cheap, zei hij. Ik weet nog dat ik alarmbelletjes hoorde in mijn hoofd.

‘Ik kan er – nu – ook om lachen. Maar toen ik twee jaar geleden in Portugal stond zonder ook maar iets, kon ik wel huilen. Samen met twee vriendinnen vlogen we naar Portugal, waar we een auto zouden huren. We wilden het via een verhuurbedrijf doen, maar toen we daar waren, kwam er een man naar ons die vroeg of we geen goedkopere wagen wilde. Niet officieel, wél cheap, zei hij. Ik weet nog dat ik alarmbelletjes hoorde in mijn hoofd. Die ik gewoon vakkundig negeerde. Ik vroeg hem wel of de wagen dan verzekerd was, en dat was no problem at all. We waren vol van onszelf, want we hadden voor bijna de helft van de prijs een auto voor een week. Slim toch? Niet dus.‘

Politie erbij – die ons meenam naar het politiekantoor omdat we “illegaal” een wagen hadden gehuurd – grote paniek, de hele dag op het politiekantoor met boze agenten én ’s avonds de boze verhuurder aan onze deur.

‘Want een dag later werd de wagen gestolen. Voor de deur van het appartementje waar we logeerden. Toen we ’s middags buitenkwamen en wilden wegrijden, lag er alleen nog wat glas op de grond. Politie erbij – die ons meenam naar het politiekantoor omdat we “illegaal” een wagen hadden gehuurd – grote paniek, de hele dag op het politiekantoor met boze agenten én ’s avonds de boze verhuurder aan onze deur. Eigenlijk moesten wij boos zijn op hém, hij wist vast veel beter dan wij dat we bij hem geen auto mochten huren, maar tijd om dat te zeggen kregen we niet. Hij stond te roepen en te tieren, alsof wij die auto zélf hadden gepikt. We gingen betalen, riep hij de hele tijd. Ik zei hem dat we even moesten afwachten en dat we in het slechtste geval de verzekering nog hadden.’

Uiteindelijk ging hij weg met de boodschap dat we moesten zorgen dat zijn auto terugkwam óf dat we hem moesten betalen. We zijn met z’n drieën beginnen te huilen.

‘Maar die verzekering, die was er niet. Ik had het hem overduidelijk gevraagd, hij had overduidelijk gezegd dat het no problem was, en nu zei hij dat er geen verzekering was… Hij stond te brullen, we waren écht bang voor hem. Uiteindelijk ging hij weg met de boodschap dat we moesten zorgen dat zijn auto terugkwam óf dat we hem moesten betalen. We zijn met z’n drieën beginnen te huilen. We zaten daar in Portugal, die man was duidelijk buiten zinnen. Wat als hij de volgende keer agressief werd? Hoe moesten we ooit geld bij elkaar krijgen voor een nieuwe auto? Naar de politie durfden we niet, na hun reactie eerder. Als we zouden vertellen over de agressieve verhuurder, zouden ze waarschijnlijk alleen maar zeggen dat het onze eigen schuld was… En het werd nog erger. De volgende dag beslisten we om toch maar even het stadje in te trekken om onze gedachten te verzetten, en toen we terugkwamen stond de deur van ons huisje open. Alles was overhoopgehaald, de tv en de dvd-speler, onze fototoestellen, alles wat ook maar een beetje waarde had, was weg. Net als onze ‘pot’, waar we geld in hadden gestopt voor een hele vakantie boodschappen…’

Het vakantiegevoel was voorbij, we wilden gewoon zo snel mogelijk terug naar huis.

‘Weer naar de politie, weer boze agenten. Er was namelijk niets geforceerd. Tot op vandaag weten we niet wat er is gebeurd, we zijn er namelijk zeker van dat we de deur wél goed hadden afgesloten… Het vakantiegevoel was voorbij, we wilden gewoon zo snel mogelijk terug naar huis. Maar ook dat bleek niet zo makkelijk in het hoogseizoen. We hebben de hele reis moeten uitzitten, met een absoluut minimumbudget, waardoor we eigenlijk vooral in het huisje zaten, bang voor wat er nog allemaal mis zou lopen. Omdat we écht bang waren voor de autoverhuurder – op een bepaald moment zei hij dat hij ons “niet wilde pijn doen, maar dat wij dan ook wel redelijk moesten zijn”, hebben we hem uiteindelijk tweeduizend euro gegeven. Dat geld hebben mijn ouders overgeschreven, nadat ik had beloofd dat we het helemaal zouden terugbetalen. De verzekering van het vakantiehuis kwam tussen, gelukkig, al moesten we zelf nog een deel betalen. We zijn teruggekomen met een gigantische kater. En jammer genoeg niet van de cocktails…’