Marylise (32) kreeg eind januari door de dokter ziekteverlof voorgeschreven wegens surmenage, een zware overspannenheid die zich tussen overspannenheid en een burn-out bevindt. Midden februari startte ze een traject bij een coach en kreeg ze terug wat meer veerkacht. Tot op 13 maart het hele land in lockdown ging, de sessies met haar coach ineens via Skype moesten verlopen en haar twee kinderen plots fulltime thuis waren. En toch liet ze de moed niet zakken. ‘Dankzij wat ik al geleerd had en het begrip van mijn man zijn we hier nu beter aan het uitkomen’, klinkt het.
‘Eind januari kreeg ik door de dokter ziekteverlof voorgeschreven wegens surmenage. Door mijn perfectionistisch gedragspatroon lukte het mij niet meer om mijn ballen in de lucht te houden. Ik was heel prikkelbaar en verloor de laatste weken voor ik uitviel heel vaak mijn geduld met de kinderen. Té vaak. En ik vroeg me steeds af waarom ik nu precies boos was. Voor niks dus, eigenlijk. Daarnaast was ik ook super moe. Ik had gewoon geen energie; niet voor mijn werk, niet voor de afwas. Ik had nergens nog goesting in en kon uit niks nog vreugde halen. Alles was voor mij te veel, ik kon niet stoppen met piekeren en lag nachten wakker. Toen heb ik aan de alarmbel getrokken. Een vriendin van mij zat een tijd geleden in hetzelfde schuitje en raadde me aan om diezelfde dag nog naar de huisarts te gaan. Toen die het uitsprak, is stilaan het besef gekomen dat het echt niet meer ging.
Rust en ademruimte
Omdat mijn diagnose wellicht met mijn perfectionisme te maken had, raadde mijn huisarts me het boek ‘Zeg me dat ik oké ben’ van Marcel Hendrickx aan. Ik herkende mezelf hier zo hard in en midden februari ben ik dan een traject bij een OCP-coach gestart. Dat is iemand die mensen met perfectionisme kan begeleiden zodat ze leren leven met hun patroon en hun perfectionisme niet altijd de overhand krijgt. Ik was goed op weg. De kindjes, een zoontje van 2 jaar en 7 maanden en een dochter van 11 maanden, gingen twee of drie dagen per week naar de onthaalmoeder en twee dagen per week naar de grootouders. Zo kreeg ik op die momenten wat ademruimte en de rust die ik nodig had om opnieuw veerkracht op te bouwen.
Ik heb tijdens dit hele proces, en tijdens de lockdown, echt moeten leren om mezelf niet aan de kant te schuiven.
Maar toen kwam er dus plots die lockdown. Mijn man moest van thuis uit werken, de kinderen waren 24/7 thuis en daar stond ik met mijn beetje veerkracht. Ook mijn coach liet weten dat de praktijk dichtging, maar wilde gelukkig nog verdere sessies via Skype houden. Ik kan wel zeggen dat we dankzij wat ik al geleerd had en het begrip van mijn man hier nu beter aan het uitkomen zijn. Al hebben we de kinderen, na goedkeuring van de huisarts, eind april wel één nachtje naar de grootouders (die gezond en onder de 65 jaar zijn) gebracht om even wat ademruimte te krijgen. We zaten er allebei even onderdoor. Van mijn vriendinnen kreeg ik niet veel begrip, want zij moesten ook nog werken. Ik moest niet werken. Ik moest aan mezelf werken, eerst voor mezelf leren zorgen vooraleer ik de zorg voor anderen kon doen... Dat werd compleet niet begrepen.
Sterkere band
Die twee dagen dat de kindjes naar de grootouders zijn geweest, waren voor ons de nodige brandstof om verder te gaan. En voor mij om in mijn traject bij de OCP-coach nog vooruitgang te boeken. Sindsdien is het ook alleen maar de goede kant opgegaan. Doordat ik meer in verbinding sta met mezelf kan ik nu veel beter uitleggen waarom iets me stoort, of waarom ik me voel hoe ik me voel. Voorheen kropte zich dat onbewust op. Door bepaalde zaken gewoon uit te spreken, ben ik terug in evenwicht en heb ik weer zin en energie. Voor mijn man was dat wel even aanpassen, maar nu gooien wij wel veel sneller dingen op tafel en communiceren we veel beter waardoor er minder frustraties zijn. Onze band is veel sterker geworden.
Door bepaalde zaken gewoon uit te spreken, ben ik terug in evenwicht en heb ik weer zin en energie.
Ik heb ondertussen ook van de huisarts een oké gekregen om stilaan terug te starten met werken. Ik heb geleerd om mijn perfectionisme een plaats te geven en vooral mezelf niet te vergeten door te handelen naar wat ik denk dat anderen van mij verlangen. Zowel door de coaching als het boek ‘Mild Ouderschap’ van Nina Mouton. Ik heb tijdens dit hele proces, en tijdens de lockdown, echt moeten leren om mezelf niet aan de kant te schuiven en dat evenwicht heb ik nu gevonden. Hopelijk lukt dat nu op de werkvloer ook. Ik besef dat er zeker mama’s zijn die het lastiger hebben. Maar met weinig veerkracht starten aan een lockdown waarin veerkracht net zó nodig is, dat is zwaar.’
Lees ook:
