Mathilde (21) vecht tegen haar angst om over te geven
Kilo’s ben ik afgevallen, omdat ik werd opgeslokt door mijn angst. Alles begon ik in mijn hoofd te analyseren. Ik kon soms gewoon het huis niet uit.
Roepen, tieren, brullen... Ik herinner me nog hoe mijn ouders me als kind soms naar school moesten slepen. Als de dood was ik om over te geven. Eén keer was er een jongetje van mijn klas ziek geweest. Dat was genoeg om mij helemaal in paniek te laten slaan. Niemand geeft graag over, dat weet ik wel, maar bij mij werd die angst allesoverheersend. Emetofobie, heet dat. En om die angst onder controle te houden, begon ik dwanghandelingen uit te voeren. Ik at geen kaas meer, want dat was de boosdoener bij mijn klasgenootje. Hysterisch ben ik ooit geweest nadat ik een pizza had gegeten en ik erachter kwam dat er mozzarella op lag. Ook wortelen liet ik angstvallig staan, omdat die me ooit slecht waren bekomen. En ik had áltijd een flesje water en een kalmeerpilletje bij me. De bus en de trein waren een marteling, omdat ik daar niet weg kon als er iemand ziek zou worden. Maar het ging nóg verder...
Ik had een hele lijst van dingen die ik móést doen om me veilig te voelen. Deed ik dat niet, dan zou ik ziek worden. En ziek worden stond voor mij gelijk aan doodgaan.
Ik was ervan overtuigd dat ik alleen maar gezond zou blijven als ik mijn tandenborstel telkens op dezelfde plek legde. Als mijn mama elke avond exact hetzelfde zelfverzonnen verhaal vertelde. Als ik niet op die ene tegel op de vloer stapte. Als ik op bepaalde uren een kushandje wierp naar mijn wekker. En als ik mijn hoofd schuin en mijn vingers gekruist hield. Ik had een hele lijst van dingen die ik móést doen om me veilig te voelen. Deed ik dat niet, dan zou ik ziek worden. En ziek worden stond voor mij gelijk aan doodgaan.
Boe, taboe!
Kilo’s ben ik afgevallen, omdat ik werd opgeslokt door mijn angst. Op den duur word je ook bang van de angst zelf. Alles begon ik in mijn hoofd te analyseren. Ik kon soms gewoon het huis niet uit. Het enige wat me tijdens zo’n aanval op de been hield? Weten dat die ooit weer zou overgaan. Gelukkig hebben mijn ouders snel ingegrepen.
Ja, ik heb me soms anders gevoeld – welk kind is nu bang van pizza?! – maar ik schaam me niet voor mijn dwang.
Ik ben héél dankbaar voor het begrip dat ik altijd heb gekregen. Voor mijn zus kan het ook niet makkelijk geweest zijn. Op een bepaald moment wilde ik haar zelfs geen slaapwelkus meer geven, omdat ze ziek was geweest. Er ging in ons gezin ook zo veel aandacht naar mij, maar nooit heeft iemand gezegd dat ik me niet zo moest aanstellen. Meer dan vijftien therapeuten heb ik bezocht, en nooit hebben mijn mama of papa daarover geklaagd. Terwijl ik me heel schuldig voelde, want ik kostte hen zo veel tijd en geld! Maar voor hen was het duidelijk: een psychische ziekte is even erg als een fysieke kwaal, en die moet je behandelen. Dat vind ik nu heel belangrijk, dat mensen beseffen dat er niks mis is met zo’n aandoening. Als je buikpijn hebt, zegt iedereen meelevend dat je het rustig aan moet doen. Voel je je bang, dan stuit je nog vaak op een vermanend "doe eens normaal". Er bestaat toch nog een heel groot taboe rond psychische aandoeningen. En ja, ik heb me soms wel anders gevoeld – welk kind is nu bang van pizza?! – maar ik schaam me niet voor mijn dwang.
Het zijn míjn gewoontes
Ik neem nog steeds medicijnen. Eén keer ben ik ermee gestopt, en toen ben ik in paniek in the middle of nowhere van de bus gestapt en moest mama mij komen halen. Ze vond me huilend in het gras. Het voorbije halfjaar heb ik geen therapie gevolgd, maar ik voel dat ik er toch maar beter weer mee begin. Niet dat ik me nu ongelukkig voel – integendeel, zelfs – maar ik wil mijn leven nooit meer laten beheersen door mijn angsten. Ik heb al zo veel vooruitgang geboekt; ik studeer in Nederland, waardoor ik elke dag de trein moet nemen, en dat lúkt. Ik kan ondertussen ook bij mijn vriend blijven slapen zonder dat ik over mijn toeren raak én ik ben al met zijn familie op vakantie geweest. Daar had ik vroeger nooit van durven dromen.
Mijn volgende werkpunt is mijn vliegangst, want ik wil op een vliegtuig kunnen stappen voor een citytrip naar Barcelona. Ik zal áltijd rituelen uitvoeren, maar zo bekijk ik ze nu ook: als mijn eigen vreemde gewoontes. Mijn boekentas vul ik steeds van groot naar klein. Ik zeg elke avond zeven keer slaapwel. En als ik een boek lees, stop ik op de rechterpagina, áls dat een som of veelvoud van zeven is. Ik krijg geen paniekaanval meer als het niet lukt, want het zijn de dingen die mij Mathilde maken. Niet meer en niet minder.
Interview: Barbara De Coninck
Foto's: Karel Daems
Werd jouw leven ook van de ene op de andere dag overhoop gegooid? Beleefde jij ook iets wat je voor altijd zal bijblijven? Of heb jij nog een ander sterk verhaal dat je met ons wil delen? Mail het via strafverhaal@flair.be en we nemen graag met jou contact op.
Lees meer straffe verhalen:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
