Haar familie richtte een fonds op dat ze op haar 24ste integraal cadeau kreeg. En er staat haar een erfenis te wachten die haar in staat stelt om nooit nog te hoeven werken. Toch weet alleen een handvol vrienden hoe rijk Melissa (29) stiekem is.
‘Ik ben nog geen dertig en over geld hoef ik me de rest van mijn leven al geen zorgen meer te maken. Maar dat hoeft niemand te weten. Voor mij geen opschepperij of uiterlijk vertoon. Ik blijf liever stiekem rijk. Ik ben mijn familie ontzettend dankbaar voor het fortuin dat zij, dankzij hard werken en verstandig omspringen met hun centen, generaties lang hebben opgebouwd. Mijn overgrootouders langs mama’s kant hadden een kruidenierszaak in het dorp en dat winkeltje deed zelfs tijdens de oorlog gouden zaken. Hun enige dochter en haar man, mijn grootouders, hielpen een handje mee in de winkel, maar daarnaast werkten ze allebei voltijds voor de overheid.’
Mijn ouders werkten keihard en leefden voor de zaak. Om die reden zijn ze bewust nooit samen aan een tweede kind begonnen.
‘Mijn mama, ook een enig kind, heeft twee jaar gewerkt als bediende, maar koos er daarna voor om in de voetsporen van haar grootouders te treden en een zaak uit de grond te stampen. Met haar eigen geld begon ze een café en dat was meteen een schot in de roos. Toen ik twee jaar oud was, zijn mijn ouders uit elkaar gegaan. Ik heb nauwelijks herinneringen aan mijn vader en het contact met hem is door de jaren heen volledig verwaterd. Een vaderband heb ik altijd gehad met mijn stiefvader. Hij kwam in mijn leven toen ik vier jaar was en bouwde samen met mijn moeder haar café uit tot een brasserie. Mijn ouders werkten keihard en leefden voor de zaak. Om die reden zijn ze bewust nooit samen aan een tweede kind begonnen. Mama vond het niet kunnen dat ze voor twee kinderen voortdurend op de hulp van haar ouders zou moeten terugvallen voor opvang.’
Dubbele spaarcenten
‘Het grootste deel van mijn kindertijd bracht ik bij mijn grootouders door. Dat vond ik niet altijd even makkelijk. Vriendinnetjes uitnodigen om te komen logeren, kon ik niet. Maar het harde werk van mijn ouders werd beloond. De zaken liepen goed. Zo goed zelfs dat de zaak door de jaren heen stelselmatig werd uitgebreid. Eerst werd de brasserie een aantal keer vergroot, daarna kwam er een feestzaal bij.’
Mama kocht weleens een designerjurkje van Armani of Versace voor een feestje, maar in die outfit zou ze mij nooit van school zijn komen halen.
‘Op mijn zestiende werd ook ik aan het werk gezet. Mijn ouders waren op dat moment al heel bemiddeld, maar vonden het belangrijk om mij een normale opvoeding te geven. Om spaarcenten te verdienen werkte ik in het weekend in de zaak. Ik kreeg wel nog zakgeld en ook mijn schoolgeld en andere onkosten werden door hen betaald. Ook al konden ze zich dat best permitteren, op grote voet hebben mijn ouders nooit geleefd. Ze reden met een duurdere wagen, maar het was geen opvallende Porsche of Ferrari. En mama kocht weleens een designerjurkje van Armani of Versace voor een feestje, maar in die outfit zou ze mij nooit van school zijn komen halen. Ze wilde zich bescheiden opstellen en daar bewonder ik haar enorm voor.’
Exclusieve zomervakanties
‘Alleen tijdens de zomermaanden mocht het geld rollen. Elk jaar reisden we drie weken naar de exclusiefste bestemmingen. We bezochten Bali, Indonesië, Afrika, Brazilië, Cuba, de Bahama’s…. Terwijl leeftijdsgenootjes voor hun plechtige communie een weekendje Disneyland Parijs cadeau kregen, had ik op mijn negende al een week in Disney World doorgebracht. Maar bij dat verschil stond ik toen niet stil. Mama heeft me mijn hele kindertijd lang op het hart gedrukt dat je moet werken voor je geld. En voor grote uitgaven moet je sparen.’
Als ik een nieuwe Barbie wilde, kreeg ik die meestal wel, maar mijn ouders benadrukten altijd hoeveel die pop kostte.
‘Als ik een nieuwe Barbie wilde, kreeg ik die meestal wel. Maar ze vroegen wel elke keer of ik besefte hoeveel die pop kostte. Natuurlijk waren Sinterklaas en de Kerstman elk jaar erg gul voor mij. Maar ook daar werd niet in overdreven. Mijn ouders en grootouders gaven me doorgaans een redelijk groot cadeau en daarnaast zetten ze een bedrag opzij in een spaarfonds dat ze voor mij hadden opgericht. Maar daar wist ik als kind niets van. Als ik met mijn oma ging winkelen, mocht ik in de speelgoedafdeling ook alleen maar iets kiezen onder de zeshonderd, toen nog, Belgische Frank. Zowel mijn grootouders als mijn ouders hebben altijd heel erg hun best gedaan om mij zo goed mogelijk de waarde van geld bij te brengen. Daar ben ik hen nog altijd dankbaar voor.’
Strenge opvoeding
‘Omdat mijn ouders dicht bij hun werk wilden wonen, hebben we jarenlang in een appartement boven de brasserie gewoond. Pas twaalf jaar geleden hebben mijn ouders een mooie villa laten bouwen met alle mogelijke comfort. Ook al was ik enig kind, toch kreeg ik een strenge opvoeding. Terwijl klasgenoten op hun vijftiende de hele nacht naar een fuif mochten, moest ik soms dagenlang zeuren om tot elf uur te mogen blijven. Mijn ouders deden er alles aan om me met mijn beide benen op de grond te houden. Als puber had ik het daar soms erg moeilijk mee, maar nu ben ik hen daar alleen maar dankbaar voor. Op mijn achttiende kreeg ik mijn eerste auto cadeau. Een Mini, met slechts een aantal kilometers op de teller. Toen ik na mijn studies begon te werken, woonde ik nog thuis en van mijn loon hoefde ik niets af te staan. Alleen mijn benzinetank moest ik met mijn eigen geld vullen. Geldzorgen heb ik dan ook nooit gekend, maar ook nadat ik afgestudeerd was en een voltijdse job had gevonden, bleef ik tijdens de weekends meedraaien in de zaak. Ik werd op dezelfde manier behandeld als de andere personeelsleden en kreeg hetzelfde loon. Daar wilden mijn ouders geen onderscheid in maken.’
Liever mama dan zaakvoerder
‘De dag dat ik 24 werd, heb ik toegang gekregen tot het fonds dat mijn ouders en grootouders de voorbije jaren voor mij bijeen hadden gespaard. Maar dat was niet zonder voorwaarden. Ik kreeg het advies om de som te investeren in vastgoed of een eigen zaak, en er werd mij stevig op het hart gedrukt dat het niet de bedoeling was dat ik het in het wilde weg allemaal zou uitgeven de komende jaren. Al van jongs af aan maakte ik mijn ouders duidelijk dat ik het niet zag zitten om later de zaak van hen over te nemen. Ik wil ’s avonds thuis kunnen zijn voor mijn kinderen. Een tijdlang hebben ze het daar erg moeilijk mee gehad, maar ze hebben zich er uiteindelijk wel bij neergelegd.’
Op de eerste dag dat ik was afgestudeerd, ben ik voltijds beginnen te werken en dat doe ik nog altijd.
‘Mijn moeder heeft me nooit gedwongen om verder te studeren, maar ik heb het wel gedaan en heb een hogeschooldiploma behaald. Ook al weet ik dat ik eigenlijk niet eens hoef te werken en zonder problemen de rest van mijn leven kan doorbrengen met het geld dat ik nu heb en dat me nog te wachten staat, thuisblijven en met mijn duimen zitten draaien, is niets voor mij. Op de eerste dag dat ik was afgestudeerd, ben ik voltijds beginnen te werken en dat doe ik nog altijd. De eerste jaren dat ik werkte, kon ik elke maand mijn loon zo goed als volledig opzij zetten op een spaarrekening. Wat ik dan ook gedaan heb.’
Geld maakt niet altijd gelukkig
‘Zeven jaar geleden leerde ik mijn vriend kennen, een supertoffe kerel van bescheiden komaf. Hoeveel hij bezat of wat zijn familie deed, heeft mij nooit geïnteresseerd. Ik ben gewoon voor hem gevallen om wie hij is. Mijn ouders waren in eerste instantie een beetje teleurgesteld. Stiekem hadden ze gehoopt dat ik met iemand naar huis zou komen uit een gelijkwaardige financiele situatie. De eerste maanden van mijn relatie was de verstandhouding met mijn ouders daardoor niet al te best. Het deed me ook beseffen dat geld niet altijd gelukkig maakt. Maar ondertussen hebben mijn ouders door dat mijn vriend alleen maar goede bedoelingen heeft en dat ik hem doodgraag zie. Vandaag hebben ze hem volledig aanvaard.’
In mijn dichte vriendenkring kreeg hij ook weleens de opmerking dat ze wel wisten waarom hij voor mij koos en dat hij het allemaal mooi voor elkaar had.
‘Maar ook voor hem was het niet altijd makkelijk. In mijn dichte vriendenkring kreeg hij ook weleens de opmerking dat ze wel wisten waarom hij voor mij koos en dat hij het allemaal mooi voor elkaar had. Opmerkingen van goede vrienden die niet kwaad bedoeld zijn, maar voor hem soms wel erg vervelend waren. Samen met mijn vriend heb ik ondertussen een huis gekocht. De registratie- en beschrijvingsonkosten heb ik betaald met het spaargeld dat ik de voorbije jaren gespaard heb van mijn loon. Voor de rest van het bedrag zijn we samen een lening aangegaan. Mijn fonds is nog altijd onaangeroerd gebleven. Ik overweeg om in de nabije toekomst een bouwgrond te kopen met een deel daarvan, maar echt concreet is dat plan nog niet.’
Jaloezie en valse vrienden
‘Mijn ouders hebben de voorbije jaren regelmatig met al dan niet verdoken jaloezie af te rekenen gekregen. Voor jullie is het natuurlijk makkelijk, kregen ze weleens te horen in hun omgeving, terwijl ze nooit anderen de ogen hebben uitgestoken met hun rijkdom. Integendeel zelfs. Mama heeft me dikwijls gewaarschuwd voor valse vrienden die mijn vriendschap alleen maar komen zoeken vanwege mijn afkomst. Dat heeft ze zelf in het verleden aan den lijve ondervonden. Maar ik ben daar wonderwel van gespaard gebleven. Ik ging naar de lagere school bij ons in het dorp. Daar wist iedereen wel van welke familie ik afkomstig was, maar jaloezie was er niet. In het middelbaar ben ik verhuisd naar een school in de stad. Niemand kende me daar. Ik droeg wel mooie kleren, maar aan mijn uiterlijk, kledij en gedrag was niet te merken dat wij er thuis warmpjes bijzaten. Enkel mijn beste vriendin was op de hoogte, en zij gaf me toen een fantastisch compliment. Ze zei dat ik veel bescheidener was en me veel eenvoudiger gedroeg dan heel wat meisjes die zij kende die net als ik enig kind zijn, maar ouders hebben die veel minder bemiddeld zijn.’
Niet materialistisch ingesteld
‘Enkele jaren geleden hebben mijn ouders als jonge vijftigers de zaak overgelaten en zijn ze met pensioen gegaan. Ze hadden een tiental personeelsleden in dienst en de zaak draaide fantastisch. Maar voor hen was het genoeg geweest. Ze vonden het tijd om samen van het leven te gaan genieten. En ze hopen dat er de komende jaren ook kleinkinderen zullen komen, met wie ze dan zoveel mogelijk tijd willen doorbrengen. Hun fortuin laat hen toe om op jonge leeftijd te rentenieren en daar steun ik hen volledig in. Ook ik kan me vandaag heel veel permitteren. Ik heb flink wat spaargeld en er staat mij nog een klein fortuin te wachten.’
Mijn eerste deftige handtas heb ik pas gekocht op mijn zeventiende. En dat was er dan nog eentje van een bescheiden merk zoals Mexx of Esprit.
‘Maar toch ben ik nog altijd niet erg materialistisch ingesteld. Een auto is voor mij gewoon een vervoermiddel, aan het merk hecht ik geen belang. Mijn eerste deftige handtas heb ik pas gekocht op mijn zeventiende. En dat was er dan nog eentje van een bescheiden merk zoals Mexx of Esprit. En vandaag heb ik nog altijd maar twee dure handtassen. Een van Michael Kors en een tweede van Armani. Maar die komen alleen uit de kast als ik naar een deftig feest of evenement moet. Peperdure kleren of exclusieve schoenen zal je niet terugvinden bij mij thuis. Ik denk niet dat ik mij in een couturejurk en op naaldhakken van Louboutin op mijn gemak zou voelen.’
Anoniem op het werk
‘Mijn fortuin beheer ik vandaag volledig alleen. Het loon van mijn werk wordt op mijn persoonlijke zichtrekening gestort, waaraan mijn eigen spaarrekening is gekoppeld. Daarnaast is er het fonds dat mijn ouders en grootouders voor me bij elkaar hebben gespaard. En samen met mijn grootouders ben ik eigenaar van nog een derde rekening. Mijn grootouders hebben in hun naam nog een andere spaarrekening voor mij geopend, omdat ik nu eenmaal enig kleinkind ben en mijn moeder enig kind is. Maar hoe groot dat bedrag is, daar heb ik geen idee van. Mijn moeder heeft heel haar carrière regelmatig een bedrag geschonken aan het goede doel. Zelf doe ik dat ook af en toe, maar ik zou daar in de toekomst meer aandacht aan moeten besteden. Daar ben ik me van bewust. Als ik denk aan mijn toekomst over enkele jaren, denk ik niet aan geld verdienen of carrière maken. Ik droom er vooral van mama te worden en samen met mijn vriend een gelukkig gezin te stichten. En het staat vast dat ik mijn kindjes met dezelfde normen en waarden zal opvoeden als diegene waarmee ik door mijn ouders en grootouders ben grootgebracht. Misschien richt ik ooit nog een kleine zaak op in bijberoep, maar grote financiële risico’s zie ik me niet snel nemen. In mijn achterhoofd sluimert toch nog altijd de gedachte dat ik bij de minste tegenslag het geld dat ik nu bezit even makkelijk weer zou kunnen kwijtraken.’
Als een collega trots vertelt over de mooie reis die ze gepland heeft, praat ik enthousiast mee en veins ik probleemloos een portie gezonde jaloezie.
‘Op mijn werk weet vandaag niemand hoe rijk ik ben en leid ik een zo goed als anoniem bestaan. Zelfs mijn auto hebben ze nog nooit gezien. Als een collega trots vertelt over de mooie reis die ze gepland heeft, praat ik enthousiast mee en veins ik probleemloos een portie gezonde jaloezie. Ik heb een fijne band met mijn collega’s en een uitgebreide en gevarieerde vriendenkring. Het zijn mensen die mij graag hebben om wie ik ben, zonder dat ze daarom allemaal weten wat ik bezit. En dat wil ik héél graag zo houden. Ik ben er als de dood voor dat ze me anders zouden gaan bekijken, mochten ze ooit te weten komen hoe rijk ik eigenlijk ben...’
