‘Maar mijn wens voor een tweede kind was even groot als mijn wens voor een eerste kind.’
Melissa (31) geraakte niet meteen terug zwanger: ‘Mijn verdriet werd geminimaliseerd omdat mijn kinderwens zogezegd al vervuld was’
Secundaire onvruchtbaarheid wordt vaak onderschat. Dat weet Melissa (31), mama van Fenne (9) en Luca (4), uit ervaring. Dat de oudste bijna vanzelf kwam en de jongste zo lang op zich liet wachten, bracht heel wat teweeg. Ze vertelt over het verdriet en de frustraties die daarmee gepaard gingen.
.‘Ik heb altijd geweten dat ik mama wilde worden, en liever vroeg dan laat. Als prille twintiger wilde ik al een kindje op de wereld zetten, en toen ik in het voorjaar van 2014 met de anticonceptiepil stopte, liet een zwangerschap niet op zich wachten. Tot mijn grote verrassing was het vrijwel meteen prijs (lacht).
Kinderwens
Ik was al langer dan acht weken zwanger toen ik het goede nieuws na een bloedafname bij de huisarts ontdekte. Op 6 november 2014 werd zoontje Fenne geboren, en zijn komst bevestigde dat mama worden veruit het beste was dat me ooit zou overkomen. Ik heb zelf drie zussen. Ik weet hoe gezellig dat is, dus ik droomde zelf ook van een gezinnetje met meerdere kinderen.
Het was altijd mijn wens om een tweede kindje te krijgen zodra de eerstgeborene naar de kleuterschool ging. Aangezien Fenne er zo snel kwam, gingen Alexander en ik ervan uit dat een tweede zwangerschap ook wel van een leien dakje zou lopen, maar niets was minder waar…
‘Aangezien ik meteen zwanger was van Fenne, gingen Alexander en ik ervan uit dat een tweede zwangerschap ook van een leien dakje zou lopen. Niets was minder waar.’
Voorgevoel
Toen we eind 2016 beslisten dat de tijd rijp was en we alle voorbehoedsmiddelen achterwege lieten om de natuur haar werk te laten doen, kwam mijn natuurlijke menstruatiecyclus niet op gang. Na vier maanden was ik nog altijd niet ongesteld, en omdat ik dat niet normaal vond, maakte ik een afspraak bij mijn dokter. Die gaf aan dat ik mijn lichaam minstens een jaar de tijd moest geven om te ontwennen aan de kunstmatige hormonen.
Hoewel die uitleg logisch klonk, vond ik het tegelijkertijd ook raar, want bij Fenne was ik binnen een maand na het stoppen met de pil al zwanger. Toch heb ik nog enkele maanden geduld uitgeoefend, maar uiteindelijk ging ik op mijn gevoel af en maakte ik een afspraak bij mijn gynaecoloog. Ik vond dat ons geduld al lang genoeg op de prijs werd gesteld en maakte me zorgen, want waarom bleef een zwangerschap deze keer uit? Op den duur spookte die vraag bijna dag en nacht door mijn hoofd.’
Grotere uitdaging
‘Ik kreeg mijn maandstonden nog altijd niet, maar was ook niet zwanger. Elke maand deed ik meerdere zwangerschapstesten, maar telkens werden Alexander en ik geconfronteerd met een negatief resultaat. We konden ook nergens verder op bouwen, want zolang je geen menstruatie hebt, kan je geen rekening houden met je menstruatiecyclus en vruchtbare dagen.
De gynaecoloog gaf aan dat ik al een gezond kindje had gekregen en wel degelijk vruchtbaar was, maar toen hij via een echoscopisch onderzoek naar mijn eierstokken keek, merkte hij op dat ik het polycysteus-ovariumsyndroom – kortweg PCOS – heb. Dat is een hormonale aandoening waarbij meerdere vochtblaasjes in de eierstokken aanwezig zijn. Het gevolg daarvan is een verminderde vruchtbaarheid, want de ovulatie is erg onregelmatig.
In sommige gevallen blijft de eisprong soms helemaal uit, maar die is natuurlijk noodzakelijk om überhaupt zwanger te kunnen worden. De diagnose kwam als een shock en er ontstonden tal van rampscenario’s in mijn hoofd. Ik begreep niet waarom dat ons ineens overkwam en was als de dood dat ik misschien nooit meer zwanger zou kunnen worden.
PCOS
Mijn gynaecoloog gaf aan dat een tweede zwangerschap niet uitgesloten was, maar door de gevolgen van PCOS zou het wel een grotere uitdaging worden. Aangezien we tegen dan al langer dan een jaar probeerden om via de natuurlijke weg een tweede kind te krijgen, werd er besloten om een vruchtbaarheidstraject te starten.
Voor we van start gingen, werden ook Alexanders zaadcellen gecontroleerd. Dat was geen overbodige luxe aangezien Alexander niet de biologische papa van Fenne is. Dat is wel zo op papier en voor Fenne en iedereen in onze omgeving, maar ze zijn geen bloedverwanten van elkaar. Vandaar dat Alexanders zaadcellen zeker gecheckt moesten worden voor we verdere stappen ondernamen. Bij hem was alles in orde, dus wisten we met honderd procent zekerheid dat het aan mij lag.
Hoewel mijn hoofd op dat ogenblik al geen al te vrolijke plek meer was, probeerde ik de bemoedigende woorden van mijn gynaecoloog in gedachten te houden: “Alle factoren om het te laten lukken, zijn aanwezig.”’
Teleurstelling
‘In eerste instantie ben ik met Clomid gestart, een medicijn dat als doel heeft om de hersenen het signaal te geven om oestrogeen aan te maken, om zo tot een eisprong te komen. Tussendoor moest ik verschillende keren op controle in het ziekenhuis om te kijken of er daadwerkelijk een follikel aan het rijpen was, zodat die op natuurlijke wijze kon worden bevrucht.
Maar ook met de medicijnen kwam mijn ovulatie niet op gang. Na anderhalf jaar proberen werd besloten om de eicelgroei via hormooninjecties te stimuleren. Dat wierp zijn vruchten af, in die zin dat ik eindelijk wel een eisprong kreeg. Maar telkens groeide de eicel onvoldoende en stierf die af, wat voor de zoveelste teleurstelling op rij zorgde.
Flirten met depressie
Bovendien gaf een van mijn zussen tijdens die periode aan dat ze me al even iets wilde vertellen, maar dat ze het al meermaals had uitgesteld omdat ze bang was voor mijn reactie. Toen ze vertelde dat er bij hen een derde kindje op komst was, gaf ik haar een knuffel en feliciteerde ik haar welgemeend. Ik was oprecht blij voor mijn zus en haar gezin. Maar ik zou liegen als ik beweerde dat dat nieuws voor mij niet hartverscheurend was, want voor de zoveelste keer werd ik met de neus op de feiten gedrukt van een realiteit die ik jammer genoeg niet had.
Alexander zag hoe ik steeds ongelukkiger werd. Ik huilde bijna non-stop, functioneerde amper en had het gevoel dat ik richting een depressie ging.
Ons leven werd heel hard geleid in functie van het krijgen van een tweede kindje. Doordat wij nog altijd met lege handen achterbleven, liepen mijn emoties steeds hoger op. Alexander zag hoe ik maand na maand ongelukkiger werd. Na verloop van tijd huilde ik bijna non-stop. Ik was bijna niet meer in staat om nog te functioneren en had het gevoel dat ik richting een depressie ging. Ik wilde niets liever dan een tweede kindje in mijn armen sluiten, maar dat gebeurde maar niet.’
Geminimaliseerd verdriet
‘Een kindje krijgen zou een fijne gebeurtenis moeten zijn, maar doordat het steeds maar niet lukte, werden alle positieve emoties weggenomen. Ik belandde in zo’n diepe put dat Alexander weleens zei: “Als ik zie hoeveel verdriet jij hebt, hoeft het voor mij misschien niet meer. Het is de bedoeling dat Fenne een gelukkige papa én mama heeft. Onze kinderwens mag zeker niet ten koste van hem gaan.”
‘Mijn wens voor een tweede kind was even groot als mijn wens voor een eerste kind. Maar mijn verdriet werd soms geminimaliseerd omdat mijn kinderwens zogezegd al vervuld was.’
Dat zorgde voor wat strubbelingen, want door zo’n opmerking had ik soms het gevoel dat Alexander toch geen tweede kindje meer wilde. Hij zei die dingen natuurlijk om me te beschermen, want hoever ga je om je wens te vervullen zonder dat je eraan onderdoor gaat? Door die storm heen is Alexander me blijven steunen. Hij was mijn rots in de branding, maar dat hield een zeer moeilijke evenwichtsoefening in. Mijn verlangen naar een tweede kindje was immers even groot als mijn verlangen naar een eerste kind. Maar mijn verdriet werd op sommige momenten geminimaliseerd omdat mijn kinderwens zogezegd al vervuld was.
Pijnlijke reacties
Door de jaren heen hoorde ik van mijn omgeving opmerkingen als “Als het niet lukt, is dat dan écht zo’n grote ramp?”, “Het is voor mensen die ongewenst kinderloos blijven toch veel zwaarder om te dragen?” en “Maar jij hebt toch al een kind?”. Door dat soort pijnlijke reacties werd er me onbewust een soort van schuldgevoel aangepraat. Ik interpreteerde zulke uitspraken immers als: “Is Fenne voor jou dan niet voldoende?”. Dat zorgde er dan weer voor dat ik me steeds vaker de vraag stelde waarom ik niet gelukkig kon zijn met één kind.
Het ene versterkte het andere, en dat bracht een domino-effect met zich mee. Hoewel iedereen in onze omgeving op de hoogte was van onze wens voor een tweede kind en ik daar altijd heel open over was, sloot ik me mettertijd steeds meer af. Op een gegeven moment voelde het alsof ik op een onbewoond eiland zat en slechts af en toe contact had met de buitenwereld. Maar die verbinding werd naarmate de tijd verstreek alsmaar minder, met als gevolg dat mijn geïsoleerde gevoel nog groter werd.’
Blijven doorzetten
‘Wat als we Fenne geen broer of zus kunnen geven? Wat als er nooit een tweede kindje komt en we voor altijd met ons drieën blijven? Ik heb geen seconde overwogen om onze wens voor een tweede kind aan de kant te schuiven, laat staan voorgoed op te bergen, maar ik vroeg me wel af hoe ik verder moest met mijn leven als het ons niet gegund was. Alleen al het idee dat er misschien nooit een tweede kindje zou komen, maakte me kapot.
Ik heb geen seconde overwogen om onze wens voor een tweede aan de kant te schuiven, maar ik vroeg me wel af hoe ik verder moest als het ons niet gegund was.
Fenne werd ouder en werd zich steeds meer bewust van de situatie, wat niet abnormaal is aangezien die zo hard leefde binnen ons gezin. Af en toe stelde hij de vraag of hij ooit grote broer zou worden, dus bleven we doorzetten…
LEO
Er was nog één optie voordat Alexander en ik voor de keuze zouden staan of we wilden overschakelen op ivf, en dat was de LEO-procedure. Dat staat voor laporascopische elektrocoagulatieovaria en is een soort kijkoperatie waarbij ze alle cysten in de eierstokken wegbranden. Mijn gynaecoloog legde me alle voor- en nadelen uit. Een nadeel was bijvoorbeeld dat er zich dan verklevingen rond de eileiders en eierstokken konden vormen, wat de kans op een zwangerschap aanzienlijk zou verlagen. Maar het eventuele gunstige resultaat was voor mij een doorslaggevende factor.
Ik wilde het op z’n minst een kans geven, want als de operatie succesvol was, kreeg mijn lichaam de kans om tijdelijk een eigen cyclus te ontwikkelen. In dat geval zouden alle stimulerende hormonen hun werk veel beter kunnen doen.
Na de operatie moest ik wachten tot mijn menstruatiecyclus vanzelf op gang kwam. Toen dat gebeurde, lieten Alexander en ik geen enkele kans onbenut, zodat er niet weer een maand voorbijging. Dankzij ovulatietesten wist ik wanneer ik het vruchtbaarst was en liet ik aan mijn man weten wanneer hij zijn ding moest komen doen (lacht). Dat bracht weinig romantiek met zich mee, maar het is een kwestie van je verstand even op nul zetten. Een techniek die succesvol bleek te zijn, want na meer dan tweeënhalf jaar was het wonder geschied en waren we zwanger van een tweede kind. Toen ik dat ontdekte, sprong ik een gat in de lucht. En dat is nog veel te zacht uitgedrukt...’
Eind goed, al goed
‘Mijn geluk kon niet op, maar toch stelde ik me tijdens mijn zwangerschap nog vragen. Zat er toch niet te veel tijd tussen de broertjes? Daar kon ik nogal over piekeren, maar achteraf gebleken maakte ik me nodeloos zorgen. Luca werd geboren op 2 oktober 2019, en vanaf het moment dat hij ter wereld kwam, viel alles op z’n plaats.
Het is anders gelopen dan ik wilde, maar als ik Fenne en Luca nu samen zie, is de weg naar een gezin met twee kinderen al veel minder pijnlijk om op terug te kijken.
Fenne was ongelooflijk lief en voelde zich zo fier als een pauw omdat hij na al die jaren eindelijk een broertje had. Uiteraard is er een leeftijdsverschil van bijna vijf jaar tussen hen, maar desondanks zijn ze de allerbeste vrienden. Het is anders gelopen dan Alexander en ik initieel in gedachten hadden, maar als ik Fenne en Luca vandaag samen zie, is de weg naar een gezin met twee kinderen al veel minder pijnlijk om op terug te kijken. Ik ben die zeker niet vergeten, maar sinds Luca er is, werd al het verdriet en leed verzacht.
Ik had nooit gedacht dat ik dit ooit zou zeggen, maar ik zie er intussen zelfs de voordelen van in, want doordat Fenne al bijna vijf jaar was, was hij een pak zelfstandiger dan wanneer hij twee jaar was geweest. Bovendien had Luca dankzij Fenne een uitstekende leerschool en snapte hij allerlei zaken veel sneller. Eind goed, al goed (lacht).
Gezin van vier
Ik ben erg blij dat ons geduld beloond werd en dat we een gezin van vier zijn. Ik had nog graag een derde kindje verwelkomd, maar toen ik besefte wat voor traject ons dan zou wachten, borg ik die wens voorgoed op. In mijn hoofd is mijn gezin compleet, maar nu en dan fluistert mijn hart heel zachtjes op de achtergrond. Dat is helemaal oké. Soms wint het hart van het hoofd, maar in dit geval wint het hoofd van het hart.
Alexander en ik zijn extreem dankbaar voor onze twee kindjes en leven dubbel zo hard mee met elke man en vrouw die met onvruchtbaarheid wordt geconfronteerd, of dat nu bij een eerste, tweede, derde of vierde kindje gebeurt. Voor iedereen die in hetzelfde schuitje zit, hoop ik dat hun kinderwens wordt vervuld, hoe die er dan ook uitziet. Afsluiten doe ik graag met een gedichtje van ‘Lief Leven’ dat me in mijn moeilijke periode steun heeft geboden: Ook al moet je soms opgeven,wees niet bang om door te leven. Dans door de dagen. Vecht, bid, huil en val. Beklim de berg, overwin het dal.’
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
