'De dagen gaan aan mij voorbij en elke dag ziet er exact hetzelfde uit: opstaan, studeren, eten, werken en slapen.'
6 lezeressen over hoe zij zich voelen bij de huidige situatie: ‘Mijn gedachten zijn moordend’
Nooit snakten we zo hard naar files, overvolle treinen en de geur van festivaltoiletten. En hoewel er weer perspectief is, zullen we dat ook dit jaar hoogstwaarschijnlijk nog moeten missen. Zes lezeressen getuigen over hun mentale gezondheid en over hoe zij zich bij de huidige onzekerheden voelen.
Ine (23) snakt naar sociale contacten.
‘Nooit eerder werd ik harder geconfronteerd met mijn quarterlifecrisis. Al mijn vrienden kunnen dag in, dag uit met hun lief doorbrengen. En ik? Ik kreeg niet eens mijn bubbel van acht gevuld. Alsof dat nog niet confronterend genoeg is, moet ik samenleven met een broer die net een nieuwe vriendin heeft en in zo’n vreselijke plakrelatie zit. De dagen gaan aan mij voorbij en elke dag ziet er exact hetzelfde uit: opstaan, studeren, eten, werken en slapen. Vroeger was ik een ochtendmens, nu raak ik voor 10 uur mijn bed niet uit en kruip ik er om 21 uur al in.’
‘Omdat ik het gevoel heb dat mijn leven stilstaat, vind ik vaak niet de moed om aan de dag te beginnen. Er zijn geen doelen, geen leuke vooruitzichten, niemand om een leven mee op te bouwen... Zelfs een nieuwe relatie beginnen zie ik op dit moment niet zitten. Ik ben bang om weer gekwetst te worden en wil mijn leven eerst weer op de rails hebben. Hulp zoeken bij een psycholoog doe ik niet. Wat meer sociaal contact zou vast wonderen doen, dus als er één ding is wat ik dit jaar graag weer zou hebben, zijn het geen festivals of bezoekjes aan de cinema, maar wel mijn vrienden dicht bij mij.’
Rena (21) hoopt een job te vinden.
‘In september vorig jaar studeerde ik af aan de hogeschool, weliswaar zonder proclamatie of afscheidsdrink. Dat ik me de laatste maanden van het studentenleven iets anders had voorgesteld, zal ik niet ontkennen, maar ik had een heleboel goede vooruitzichten waaraan ik me kon optrekken. Ik mocht intrekken bij mijn lief, was al volop aan het solliciteren en begon onze toekomst langzaam uit te stippelen. Pas toen ik in november nog steeds geen job had, zakte de moed me stilaan in de schoenen. Corona weerhield me ervan om aan die toekomst te beginnen.’
De dagen gaan aan mij voorbij en elke dag ziet er exact hetzelfde uit: opstaan, studeren, eten, werken en slapen.
‘Ik leefde al weken op automatische piloot, en de enige afleiding die ik had, was mijn studentenjob. Dat mijn vriend in december ontslagen werd, deed niet veel goeds aan de situatie. We zaten plots 24/7 samen in een vreemde omgeving, kropten onze gevoelens op om elkaar niet te kwetsen en hadden allesbehalve goede vooruitzichten. Onze dagen zagen en zien er nog steeds allemaal hetzelfde uit. Met de werkloosheidsuitkering die mijn lief krijgt, kunnen we gelukkig onze huur betalen en komen we net rond, maar het is een uitzichtloze toestand die we niet kunnen blijven volhouden. We leven in angst.’
Eline (25) wil aan haar mentale gezondheid werken.
‘In de zomer van 2020 ben ik zowel mentaal als fysiek gecrasht. Ik baatte een horecazaak uit en dácht dat ik die lockdown zou kunnen overbruggen met het aanbieden van takeaway. Niet dus. Ik viel in een zwart gat, zat als startende ondernemer financieel aan de grond en zag geen uitweg. Na een opname op een psychiatrische afdeling besloot ik met pijn in het hart om mijn zaak te sluiten. Vol goede moed hervatte ik mijn studies vroedkunde en gaf ik me op als vrijwilliger in de zorg. Nu voel ik me sterker dan ooit. In tegenstelling tot mijn vrienden geniet ik van de routine die ik nu heb. Ik kom niet voor onverwachte tegenslagen te staan, weet wat ik kan verwachten, heb ruimte om verdrietig te zijn en heb weer toekomstperspectief dat ik volledig zelf heb opgebouwd. Natuurlijk ondervind ik nog ups-and-downs, maar dankzij de vorderingen die ik heb gemaakt, zal ik volgens mijn psychiater weer helemaal op mijn pootjes terechtkomen dit jaar.’
Ondanks de weinige vooruitzichten ziet dit jaar er hoopvol uit.
Sanne (27) hoopt een nieuwe start te maken.
‘In 2020 zou ik een nieuw leven beginnen. Ik was net hersteld van een gastric bypass en voelde me frisser dan ooit, maar COVID gooide roet in het eten. In april veranderde ik van job. Dat zou de tweede start of something new moeten zijn, maar het werd de start van een langdurige isolatie. Ik ben maar drie keer op mijn werkplaats geweest en heb mijn collega’s amper ontmoet. Alsof ik nog niet eenzaam genoeg was, eindigde mijn relatie van zes jaar en moest ik een nieuwe woning zoeken. We zijn nu een halfjaar verder en ik voel me leeg. Mijn gedachten zijn moordend en niets lijkt zin te hebben. Ik sta op, werk, doe het huishouden en ga slapen. Dag na dag, en ondertussen ook maand na maand. Kon ik maar even op vakantie naar een wereld waarin die anderhalve meter ondenkbaar is en knuffels kunnen. Hopelijk duurt dat niet al te lang meer (zucht).’
Mijn gedachten zijn moordend en niets lijkt zin te hebben.
Kim (26) kan ondanks corona eindelijk aan haar toekomst bouwen.
‘2020 was op mentaal vlak geen evident jaar voor mij. Ik herviel in een depressie en kon door de lockdowns niet in therapie. Gelukkig heb ik een fantastisch lief en geweldige vrienden die me tijdens die periode probeerden te helpen, maar ik werd steeds lastiger en vertoonde destructief gedrag. Na een opname in een psychiatrie werd ik eind vorig jaar gediagnosticeerd met het complexe PTSS (posttraumatische stresstoornis, red.). Na drie woelige jaren van ups-and-downs weet ik wat er aan de basis ligt van mijn slechte gemoedstoestand en krijg ik eindelijk de bevestiging dat ik me al die jaren niet aanstelde. Het goede nieuws is dat er een specifieke therapie voor PTSS bestaat, en daar ben ik begin 2021 mee gestart. Ik heb al van verschillende lotgenoten gehoord dat die behandeling hun leven redde. Ondanks de weinige vooruitzichten ziet dit jaar er dus hoopvol uit voor mij. En niet alleen omdat ik geholpen kan worden, maar ook omdat ik van plan ben om in september de Mont Ventoux op te fietsen. Een week daarna geven mijn vriend en ik elkaar het jawoord. The best is yet to come.’
Amber (24) trekt zich op aan wat ze het voorbije jaar al verwezenlijkt heeft.
‘Mijn lief woont in Amerika, maar sinds de uitbraak van het coronavirus in de Verenigde Staten heb ik hem niet meer in real life kunnen zien. Ik was van plan om vorig jaar voor een langere periode samen met hem in Zuid-Amerika rond te trekken, maar die droom moesten we dus noodgedwongen uitstellen. Het gemis wordt steeds erger, en omdat hij in een zwaar getroffen gebied woont, neemt de angst dat ook hij het virus zal oplopen alleen maar toe. Omdat ik nood had aan afleiding en niet bij de pakken neer wilde blijven neerzitten, besloot ik eind 2020 om zelf mijn steentje bij te dragen en startte ik met het ontwerpen van posters en kaartjes. Ik zag mijn volgersaantal op Instagram in een mum van tijd toenemen en de bestellingen stroomden in sneltempo binnen. Daarom richtte ik een aantal weken geleden een webshop op, die het nu al bijzonder goed doet. Ik kan dan ook alleen maar trots zijn op wat ik ondanks alle tegenslagen bereikt heb, en ik kijk er enorm naar uit om ook dit jaar mijn collectie verder aan te vullen en hopelijk richting Amerika te trekken.’
Heb je vragen over zelfdoding of wil je met iemand praten? Dat kan, gratis en anoniem. Op www.zelfmoord1813.be of www.tele-onthaal.be kan je chatten, bellen kan op de nummers 1813 (Zelfmoordlijn) of 106 (Tele-Onthaal).
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
