Sophie (20) werd maandenlang seksueel en emotioneel misbruikt door een bevriende medestudent. De ernst van de situatie zag ze helaas pas veel later in...
‘Ik had via een van mijn beste vrienden op de universiteit een leuke jongen leren kennen, Dorian. Het klikte meteen tussen ons. En voor het eerst had ik het gevoel dat ik met hem wel verder zou kunnen gaan dan anders. Als tiener dacht ik namelijk dat ik misschien aseksueel was. Ik zag meisjes van mijn leeftijd wel optrekken met jongens, maar ik had nooit de behoefte om er zelf een seksleven op na te houden. Het idee alleen al maakte me altijd zelfs een beetje bang. Maar op de universiteit veranderde ik. Ik schoof mijn vooroordelen dan ook aan de kant en genoot van een soort van nieuwe vrijheid. Pas toen kwam er plaats voor seksualiteit in mijn leven.’
Bespeeld
‘Ik was nog nooit verder dan first base gegaan, dus toen ik na een feestje “meeging” met Dorian, was dat heel wat voor mij. We hebben die avond gekust, maar we zijn niet all the way gegaan. Dat voelde goed en het stelde me ook gerust. We gingen een paar keer samen uit en dat was leuk, maar op een dag hoorde ik dat hij tegen anderen slecht praatte over me. Achter mijn rug. Ik voelde me bespeeld. En dan nog door zo’n type waarvoor ik anders altijd met mijn ogen rolde. Ik wilde verder zonder hem, maar ik wilde ook weten of hij echt zo over mij gepraat had en of hij nooit iets gevoeld had voor mij. Na een avondje uit spraken we af op zijn kot, waar hij me al snel opnieuw kuste, ook al wilde ik dat niet. Hij probeerde me te overtuigen van zijn gelijk.’
Hij paaide me. Een manier om me gerust te stellen, waarschijnlijk. Zodat hij daarna mijn T-shirt en short kon uittrekken.
‘Ik moest toch weten dat hij nooit zulke dingen over mij zou zeggen? Ik kende hem toch? Daarop ben ik hem gevolgd naar zijn slaapkamer. Waarom ik niet gewoon naar huis gegaan ben, kan ik nog steeds niet begrijpen. Op dat moment leek het gewoon de enige juiste beslissing.
Ik wilde antwoorden op mijn vragen. En ondanks zijn achterklap vertrouwde ik hem. Hij paaide me. Een manier om me gerust te stellen, waarschijnlijk. Zodat hij daarna mijn T-shirt en short kon uittrekken. Ik wilde dat niet. En dat zei ik ook, meerdere keren.’
‘Door karma gepakt’
‘Ik zei wel tien keer in paniek dat hij moest stoppen, maar hij luisterde niet. Ik probeerde hem van me af te duwen, maar hij deed gewoon zijn zin. Hij zei zelfs smalend dat ik dat vroeger toch wel leuk vond, dat ik het toen wel wilde. Ik spartelde tegen, maar ik bevroor toen ik de naden van mijn slip hoorde scheuren. Hij vond dat geluid heel grappig, terwijl ik me in een staat van constante paniek en ijzige kalmte bevond. Hij kwam op me zitten en hield mijn polsen vast. “Ga je nu eindelijk rustig doen en meewerken?” vroeg hij, alsof dat een normale vraag en situatie was. Ik voelde niets meer. Kon me niet meer verzetten. Hij begeleidde mijn hoofd dwingend tussen zijn benen, hield me vast aan mijn haar en forceerde me om dingen te doen die ik niet wilde. Pas toen hij klaarkwam, liet hij mij los.’
‘Toen hij het licht aanstak, merkten we dat zijn lakens helemaal bedekt waren met bloed. Zijn bloed. Ik had hem pijn gedaan, zonder het te weten. En daar voelde ik me meteen schuldig over, zonder zelfs nog maar te denken aan hoe hij mij eigenlijk had behandeld. Hij lachte het allemaal weg, hij vond het alleen maar hilarisch. En hij merkte nog op dat hij eigenlijk gewoon door karma gepakt was, want ik had “nee” gezegd...’
Aantrekken en afstoten
‘Het drong pas langzaam tot me door wat er die nacht gebeurd was. Maar het vrat aan me. Ik probeerde een relatie aan te gaan met een andere, lieve jongen, maar wat er gebeurd was met Dorian kon ik niet achter me laten. Bovendien had hij het verhaal rondverteld en werd ik de grap. De periode die daarop volgde, zakte ik steeds dieper. Ik faalde op school, ik had nachtmerries en flashbacks en van de stress viel mijn haar uit. Ik had niet alleen het gevoel dat mijn liefdesleven een ramp was, maar dat ik simpelweg mijn leven aan het vergooien was. En toch kwam ik weer bij Dorian uit. Het was sterker dan mezelf. We belandden in een spel van aantrekken en afstoten, we discussieerden vaak en hij sprak altijd op me in. Door toe te geven aan wat hij wilde en door intiem te zijn, kon ik volgens hem bewijzen dat ik hem vertrouwde.’
Hoe meer ik deed alsof alles wel in orde was, hoe harder ik mezelf begon te haten.
‘Altijd vond hij wel iets om me een soort schuldgevoel aan te praten, zodat ik uiteindelijk zou ingaan op zijn avances. Of me alleszins niet meer zou verzetten. De situatie escaleerde telkens opnieuw. Tot ik besloot dat hij me niet langer mocht misbruiken. Achteraf gezien besef ik dat ik alles gewoon bleef goedpraten. Maar hoe meer ik deed alsof alles wel in orde was, hoe harder ik mezelf begon te haten. Ik. Die jonge vrouw die zich altijd verzette tegen onrecht, zoals seksueel misbruik. Ik noemde mezelf een geëmancipeerde feministe. Zo gedroeg ik me ook, dacht ik. Maar zodra het over mezelf ging, was en deed ik niets meer.’
‘Ik legde de schuld voor het misbruik bij mezelf. Ik had veel eerder afstand moeten nemen van Dorian, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Ik was er namelijk ook echt van overtuigd dat ik hem graag zag. En toen iedereen zei dat zijn gedrag toch oké was, twijfelde ik alleen maar meer aan mezelf. Dat zijn gedachten en gedragingen die enorm schadelijk zijn. En dat zijn gedachten die geen enkel slachtoffer zichzelf mag aanpraten.’
Toffe kerel
‘Ik moest het van mij afschudden en dat lukte pas met de hulp van een psycholoog, een praatgroep en door te schrijven. En nu kan ik zeggen dat ik spijt heb dat ik die stap niet sneller gezet heb. Therapie heeft me geholpen om alles vanuit een ander perspectief te zien. Ik was dan wel verliefd op Dorian, een jongen die ook zijn eigen verleden en verhaal heeft, maar dat mocht geen excuus zijn om vrouwen te behandelen zoals hij deed en waarschijnlijk nog steeds doet. Het was alsof mijn oogkleppen afvielen. Dat maakte me sterker.’
Ik ben meermaals aangerand. Dat kan ik nu luid en duidelijk zeggen. En vanuit legaal oogpunt was het verkrachting.
‘Toen ik uiteindelijk openlijk sprak over wat er gebeurd was, overheerste één type reactie: Dorian was toch een toffe kerel. Of hij was altijd wel een goede vriend van iemand. Of gemeenschappelijke vrienden zeiden dat ze geen kant wilden kiezen. Diezelfde mensen liepen enkele weken later dan wel mee in de Mars tegen Seksueel Geweld. Dat maakte me zo razend. Iedereen wilde opkomen tegen seksueel geweld, maar toen het voor hun neus gebeurde, kozen ze ervoor om het niet te zien. Maar de vereiste om serieus genomen te worden, mag niet afhangen van de situatie. Ik ben meermaals aangerand. Dat kan ik nu luid en duidelijk zeggen. En vanuit legaal oogpunt was dat verkrachting. Dat Dorian zich daar niet onmiddellijk voor heeft moeten verantwoorden, komt doordat ik verliefd was en hem wilde sparen. En omdat ik me schuldig voelde. Maar dat is nu voorbij.’
Lees ook:
