Sarah groeide op in een huis waarin een gezinsmoord plaatsvond.
Sarah: ‘Op de plek waar de lichamen zijn gevonden, groeit het gras harder dan in de rest van de tuin’
True crime is populairder dan ooit. Voor velen zijn de podcasts en bloederige docu’s onschuldig vermaak, maar wat als die horror wel héél dichtbij komt? Vier lezeressen ontdekten dat true crime altijd ‘true’ is voor iemand… Want soms komt true crime dichterbij dan je zou willen.
Eind jaren zeventig speelt zich een ijzingwekkend drama af in een doodgewoon huis op het Vlaamse platteland. De dertigjarige Staf, die pas was ontslagen vanwege zwaar alcoholmisbruik en op de rand van een depressie balanceerde, moordt er zijn complete gezin uit. De lichamen van zijn vrouw en twee kinderen worden een week later door de politie ontdekt in een ondiep graf achteraan in de tuin. Eind jaren tachtig wordt Sarah geboren in hetzelfde huis. Haar mama bevalt daar in haar bed. Tot haar tiende weet Sarah niets over de geschiedenis van de ouderlijke woonst.
Voor een prikje gekocht
Sarah: ‘Ik had enkele vriendjes uitgenodigd voor mijn verjaardagsfeestje. Een jongen vroeg toen waar het graf was. Ik dacht dat hij doelde op de plek waar onze hond begraven lag, in een hoek van de tuin. Ik liet hem die plek zien, inclusief zelf geknutseld kruisje, maar ’s avonds had hij aan zijn ouders verteld dat hij had gezien waar “de dode mensen lagen”. Zij belden in alle staten naar mijn ouders, waarna die me het verhaal vertelden.’
In de woonkamer heeft Staf zijn zoontje neergestoken. Daar probeerde ik als puber niet te veel aan te denken wanneer ik alleen thuis was en een film zat te kijken in de zetel.’
Sarahs ouders kochten het bewuste huis enkele jaren na de feiten voor een prikje. ‘In onze streek was de zaak natuurlijk bekend. Niemand wilde die woning kopen. De familie was wanhopig en verkocht het aan de eerste, de beste potentiële kopers. Mijn ouders vonden het geen reden om zo’n koopje te laten liggen. Mijn mama was huisvrouw en mijn papa werkte als fabrieksarbeider, dus erg breed hadden ze het niet.’ Het koppel renoveerde het huis grondig, waardoor enige sporen van het familiedrama al vrij snel werden uitgewist. De keuken waarin twee moorden plaatsvonden, werd volledig gesloopt. ‘In de woonkamer heeft Staf zijn zoontje neergestoken. Daar probeerde ik als puber niet te veel aan te denken wanneer ik alleen thuis was en een film zat te kijken in de zetel.’
Weer warmte en liefde
In de tuin herinnert een bloemenweide op een vreemde manier aan het drama. ‘Ongeveer op die plek zijn de lichamen gevonden. Mijn ouders hebben de bloemen niet zelf gezaaid, maar ze groeiden er al vrij snel. Het gras groeide er ook altijd harder dan in de rest van de tuin, beweert mijn vader.’ Op het terras is nog een vage roestkleurige vlek te zien, zegt Sarah. ‘Er is één tegel waar het bloed er nooit meer uit ging. Maar je moet het weten om het te zien.’ Thuis wordt er vrijwel nooit over gepraat, behalve wanneer er weer eens true-crimefans vanaf de straat foto’s maken. ‘Mijn ouders weten dan dat het verhaal weer is opgedoken in een podcast of regionale krant. Ze lieten hun huis blurren op Google Streetview om het ramptoeristen niet al te makkelijk te maken.’
Er is één tegel waar het bloed er nooit meer uit ging. Maar je moet het weten om het te zien.
Voor Sarah was het even schrikken toen ze over de geschiedenis van haar huis hoorde, maar nu is ze eraan gewend. ‘Het heeft een tijdje geduurd voor mijn vriend wilde blijven slapen. Dat vond ik stiekem wel grappig. Voor mij hangen er vooral fijne herinneringen aan het huis vast. Het blijft toch mijn thuis. Ik vind het ook wel een troostende gedachte dat de woning na al die gruwel weer liefde en warmte heeft gekend.’
Tekst: Talitha Dehaene
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
