Camille zat op kot met een moordenaar.
Camille: ‘Mijn stille kotgenoot bleek een gruwelmoordenaar te zijn. Ik deelde ooit een badkamer met hem…’
True crime is populairder dan ooit. Voor velen zijn de podcasts en bloederige docu’s onschuldig vermaak, maar wat als die horror wel héél dichtbij komt? Vier lezeressen ontdekten dat true crime altijd ‘true’ is voor iemand… Want soms komt true crime dichterbij dan je zou willen.
Eind 2020 schokt de bloederige moord op een 59-jarige zorgjuf niet alleen het Antwerpse dorpje Noorderwijk, maar ook de rest van het land. Op 10 november vindt haar man het levenloze lichaam van juf Mieke in een enorme plas bloed in de keuken. Ze blijft met maar liefst 101 messteken te zijn vermoord. De gruwelijke daad moet volgens de politie in een vlaag van allesoverheersende woede door een bekende zijn gepleegd. De zaak houdt de media wekenlang in de ban, maar de dader wordt pas in maart 2022 gevonden. Wanneer Camille vervolgens op een nieuwssite leest dat een 38-jarige ambtenaar bij de belastinginspectie de moord heeft bekend, verslikt ze zich in haar koffie. De beschrijving van Gunter U. wijst wel héél erg naar haar voormalige kotgenoot.
Stil en braaf
Camille: ‘Zijn naam was geanonimiseerd, maar in combinatie met de geblurde foto bij het artikel moest ik meteen aan mijn oude kotgenoot Gunter denken. Maar dat kon toch niet waar zijn? Gunter, die stille, brave jongen? Ik heb ooit een badkamer met hem gedeeld, we hebben samen eindeloos veel thee gedronken en koekjes gebakken, ik heb hem over al mijn gebroken harten verteld... Gunter toch niet? Na wat googelen vond ik een ander artikel, waarin hij G. Uwents werd genoemd. Toen wist ik het natuurlijk zeker.’
Het klinkt vast fout, maar ik beschouwde hem een beetje als mijn project. Gunter was heel stil en bedeesd, dus probeerde ik hem bij de groep te betrekken.
Als student bracht Camille twee jaar lang behoorlijk wat tijd door met Gunter, op kot in Leuven. ‘De regel was dat we minstens één keer per week allemaal samen aten en ook geregeld een activiteit deden. Het was dus niet zo dat ik hem alleen maar in de gang tegenkwam. We kookten samen, keken films of zaten op elkaars kamer te babbelen. Een goede vriend zou ik hem niet genoemd hebben, maar ik deed wel mijn best om contact met hem te leggen. Het klinkt vast fout, maar ik beschouwde hem een beetje als mijn project. Gunter was heel stil en bedeesd, dus probeerde ik hem bij de groep te betrekken. Ik knoopte gesprekjes met hem aan en deed pogingen om hem wat meer uit zijn schulp te krijgen.’
Traumatische schooltijd
‘Ik vind het nog steeds hallucinant dat uitgerekend hij zo’n gruwelijke daad pleegde. In mijn ogen was Gunter een schat van een jongen, het type dat geen vlieg kwaad zou doen. Integendeel, ik denk dat hij zo’n vlieg eerder in een glas zou vangen om hem vervolgens weer vrij te laten. Ik heb hem nooit kwaad gezien of hem iets verontrustends horen zeggen. Het enige wat misschien een beetje raar was – of toch voor een kotstudent – was hoe piekfijn in orde zijn kamer steeds was. Het bed was altijd strak opgemaakt en de vloer was zo schoon dat je ervan had kunnen eten. Wellicht zag je daar zijn strikte opvoeding in terug. Gunter was immers diepgelovig en kwam uit een streng christelijk gezin.
Ik heb hem nooit kwaad gezien of hem iets verontrustends horen zeggen. Het enige wat misschien een beetje raar was – of toch voor een kotstudent – was hoe piekfijn in orde zijn kamer steeds was.
Hij praatte nooit echt over zijn thuissituatie, maar eerlijk gezegd kan ik me ook niet zoveel meer herinneren van wat hij destijds allemaal vertelde. Daar voel ik me nu wel een beetje schuldig over… Maar ja, hoe gaat dat? Je bent jong en de wereld draait om je eigen kleine problemen. Ik maakte me zorgen over mijn examens en de jongen op wie ik toen verliefd was, niet om Gunter.
Sinds ik weet wat hij gedaan heeft, bekijk ik hem wel anders, maar ik heb niet het gevoel dat ik zelf aan iets ben ontsnapt. Ik denk dat er die dag in 2020 iets in hem is geknapt, maar dat het eenmalig was. Volgens de kranten koesterde Gunter een diepe wrok tegenover Mieke, zijn voormalige juf, omdat hij zijn tijd bij haar in de klas als traumatisch heeft ervaren. Er moet toen iets gebeurd zijn wat hem diep heeft gekwetst. Misschien zat hij die bewuste dag in een psychose? Ik probeer nog steeds te begrijpen wat er is gebeurd, maar dat zal ik wellicht nooit kunnen.’
(Camille is een schuilnaam.)
Tekst: Talitha Dehaene
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
