Morgane heeft een onbeschrijflijke band met haar pleegmama, die al sinds haar geboorte in haar leven aanwezig is.
Morgane (19): ‘Op school kreeg ik commentaren als ““Ik begrijp dat je mama drugs verkiest boven jou””’
Niet alle kinderen kunnen opgroeien bij hun biologische ouders. In sommige situaties kan pleegzorg een (tijdelijke) oplossing bieden. Morgane (19) heeft een onbeschrijflijke band met haar pleegmama, die al sinds haar geboorte in haar leven aanwezig is.
‘Ik ben een van de duizenden kinderen in Vlaanderen die in een pleeggezin wonen. Mijn mama was achttien toen ze mij op de wereld zette en mijn papa is tot op vandaag nooit in beeld geweest. Op mijn twaalfde deed ik mijn eerste en enige toenaderingspoging, toen ik zag dat hij op Facebook aankondigde dat hij zijn eerste dochter verwachtte... Gelukkig stond de beste vriendin van mijn mama, die ik “make” noem, wel aan haar zijde.
Borderline en drugsverslaving
Make was bij uitstek de persoon met wie ze de zorg over mij deelde. Dat was eerlijk gezegd geen overbodige luxe, want mama is moeilijk te doorgronden, en dat heeft ze meestal niet zelf in de hand. Ze heeft namelijk borderline, een persoonlijkheidsstoornis die wordt gekenmerkt door sterke veranderingen in stemming en gedrag. Iemand met borderline kan de meest intense gevoelens ervaren en zich minuten later heel anders voelen en gedragen. Dat zorgt er onder andere voor dat het niet vanzelfsprekend is om duurzame relaties aan te gaan, ook niet met je kind.
Toen mama ook nog eens met een drugsverslaving worstelde, liep het op een gegeven moment de spuigaten uit. Na een incident tijdens de kerstperiode van 2012 besloot de politie om pleegzorg in te schakelen.
Zolang ik me kan herinneren, hebben we een moeizame moeder-dochterband die met veel meer downs dan ups verloopt. Het ene moment was ik haar alles, het andere moment – meestal wanneer er een man in beeld kwam – was ik niets meer. Door de jaren heen zijn er verschillende zaken gebeurd die niet door de beugel konden en die een kind absoluut niet zou mogen meemaken. Gelukkig bracht ik het merendeel van mijn tijd bij make door. Ik was nergens zo graag als bij haar. Toen mama ook nog eens met een drugsverslaving worstelde, liep het op een gegeven moment de spuigaten uit. Na een incident tijdens de kerstperiode van 2012 besloot de politie om pleegzorg in te schakelen. Daardoor werd make officieel mijn pleegmama.’
Twee handen op één buik
‘Ik ben van mening dat het pleegzorgsysteem goed in elkaar zit. Het enige waar ik mee heb geworsteld, is dat mijn mama nog altijd zeggenschap had over mijn doen en laten. Zo mocht zij beslissen naar welke school ik ging en hoe en wanneer ik mijn haar liet knippen. Dat soort situaties drukte me telkens met de neus op de feiten en zag ik als de keerzijde van de medaille. Tijdens ruzies op school werd het feit dat ik pleegkind ben ook weleens bovengehaald. Ik kreeg commentaren als “Ik begrijp dat je mama drugs verkiest boven jou. Je make zal ook wel snel van je weggaan”. Het was niet leuk om zulke dingen naar mijn hoofd geslingerd te krijgen, maar ik wist dat make mijn vertrouwen nooit zou schaden.
Make is niet alleen mijn pleegmama, maar ook mijn pleegpapa, zus, beste vriendin én veilige plek op deze wereld.
Verder heeft pleegzorg enkel een positieve impact op mijn leven. De officiële opvang stopte in principe op de dag van mijn achttiende verjaardag, maar ik liet die met veel plezier verlengen tot mijn 21ste levensjaar. Ik weet dat niet elk pleegkind goede ervaringen heeft, maar een goede pleegouder met het hart op de juiste plaats is goud waard. Make en ik, wij zijn twee handen op één buik. Hoewel we niet hetzelfde bloed delen, zie ik haar als mijn familie. Zij aanschouwde mijn eerste lach en zat op de eerste rij toen ik mijn eerste stapjes zette. Zij was er bij élke belangrijke mijlpaal in mijn leven en ook wanneer ik met intense emoties werd geconfronteerd.
Dankbaar
Make is niet alleen mijn pleegmama, maar ook mijn pleegpapa, zus, beste vriendin én veilige plek op deze wereld. Zij heeft er altijd voor gezorgd dat ik ondanks mijn moeilijke thuissituatie zo veel mogelijk kind kon zijn. Mocht zij er niet zijn geweest, had ik ongetwijfeld een heel ander leven gehad, eentje met veel minder mogelijkheden. Ik kan haar nooit genoeg bedanken voor alles wat ze de afgelopen negentien jaar voor mij heeft gedaan. Sinds ze de diagnose van Alzheimer kreeg, probeer ik voor haar hetzelfde te doen.’
Tekst: Marijke Clabots
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
