Nathalie leeft met een dwangneurose. Niet gemakkelijk, en hier lees je waarom.
'De wc-bril moet altijd naar beneden, anders zou er wel eens iets vreselijks kunnen gebeuren.'
'Zes keer de kast open- en dichtdoen. Zes keer de gordijnen sluiten. Zes keer kijken onder het bed. Zes keer even het deken omhoogtrekken. En zes keer de ruimte onder mijn bureau checken. Dat was mijn bedritueel als kind. Alles moest ik zes keer controleren, omdat ik zo bang was in mijn eigen kamer. Waarom ik zo bang was, weet ik niet, maar alleen wanneer al die handelingen uitgevoerd waren, kon ik gaan slapen. Door de jaren heen heb ik mijn dwangneurose kunnen afbouwen tot het cijfer vier. Op kot moest ik bijvoorbeeld vier keer nakijken of het fornuis wel uit stond en vier keer voelen of de deur wel op slot was. Nu woon ik samen met mijn vriend, en sindsdien heb ik véél minder last van mijn dwang. Vooral op momenten van stress durft die nog eens op te duiken, maar dan ook maar tot het getal vier.
Zes keer de kast open- en dichtdoen. Zes keer de gordijnen sluiten. Zes keer kijken onder het bed. Zes keer even het deken omhoogtrekken. En zes keer de ruimte onder mijn bureau checken.
Mijn dagelijkse dwangtrekjes zijn nog niet helemaal verdwenen. Al ben ik al op tien meter afstand van mijn auto, ik zal toch terugkeren om nog eens extra te checken of het portier op slot is. En de wc-bril moet altijd naar beneden, anders zou er wel eens iets vreselijks kunnen gebeuren. Maar net door die kleine handelingen heb ik de rest van mijn dwang onder controle leren houden. Best ironisch, eigenlijk.'
