Het liefdespad maakt soms vreemde kronkels. En vaak liggen er obstakels op de weg. Maar echte liefde blijft altijd overeind. Nathalie (34) vertelt hoe haar relatie standhield in de moeilijkste momenten.
‘Als prille twintiger werd ik verliefd en trouwde ik. Mijn man en ik bouwden samen een gelukkig leven op, met twee kinderen. Als onthaalmoeder had ik een veeleisende job en na mijn uren kluste ik nog bij als Tupperwaremanager. Onze dochter was ondertussen vijf jaar geworden en ons zoontje was drie jaar. Zowel mijn man als ikzelf hadden een druk leven, en dat zorgde er na negen jaar huwelijk voor dat we eerder als broer en zus naast elkaar leefden dan als gepassioneerde geliefden. Toch waren er nooit ruzies en hadden we een goed leven. En toen kwam Peggy plots op mijn pad. Haar zus had een Tupperwareavond bij me geboekt en ontving me thuis. Alles verliep volgens plan. Als de meest luidruchtige van de groep viel Peggy me wel op, maar verder ging het er gewoon gezellig aan toe. De dames hadden het blijkbaar zo naar hun zin dat ook Peggy die avond nog besloot om bij haar thuis een bijeenkomst te organiseren.’
Allereerste keer
‘Enkele maanden later sprak ik met haar af om het nodige papierwerk voor de demonstratie te overlopen. En wat er die avond gebeurde, kan ik nog altijd niet verklaren. We raakten meteen aan de praat en voelden een enorme klik, alsof we elkaar al jaren kenden en de beste vrienden waren, terwijl we elkaar nog maar één keer heel oppervlakkig hadden ontmoet. Zowel Peggy als ik hadden ons tot dan toe nooit aangetrokken gevoeld tot een vrouw. Nooit hadden we op een of andere manier met lesbische liefde geëxperimenteerd. Maar naarmate de tijd vorderde, begon ik onbewust toch steeds meer af te tellen naar de dag van de demonstratie bij Peggy en begonnen we steeds meer berichtjes naar elkaar te sturen. De avond van de demo zelf was ik vooral gefocust op mijn werk, maar de dag erna heb ik Peggy wel een bericht gestuurd met de vraag of ze zin had om ook als Tupperwareconsulente aan de slag te gaan en mijn team te komen vervoegen.’
Ik had nog nooit gevoelens gehad voor een vrouw, maar ze waren zó sterk.
Dit willen we nooit meer kwijt
‘Voor Peggy was het op dat ogenblik al duidelijk dat er meer speelde tussen ons, ook al was zij – net als ik– gelukkig getrouwd en mama van twee kindjes. Ik had nog niets door, tot Peggy er in haar berichtjes naar mij geen doekjes meer om wond en openlijk bekende wat ze voelde. Toen konden we ons er niet langer tegen verzetten, dus spraken we de dag erna af om elkaar te zien. We zijn toen meteen hevig beginnen te kussen en konden niet meer van elkaar afblijven. Bibberend op onze benen – wat was dat heftig! – konden we maar één ding vaststellen: dit wás het gewoon. Dit wilden we nooit meer kwijt. Nooit eerder had ik me aangetrokken gevoeld tot een vrouw. Dat gevoel had me totaal onverwacht overvallen, maar het was meteen zo sterk dat ik het wel móést volgen. Maar hoe konden we hier ooit voor uitkomen zonder iemand te kwetsen? Geen van beiden wilden we ons huwelijk zomaar op het spel zetten of onze man bedriegen. En wat met de kinderen? Een aantal weken hebben we geprobeerd onze gevoelens te onderdrukken, maar we waren zo verliefd dat we het niet konden laten om elkaar voortdurend berichten te sturen. Onze mannen kregen na verloop van tijd in de gaten dat er iets speelde tussen ons omdat we er niet meer in slaagden om onze verliefdheid te verbergen. Heel even verboden ze ons zelfs om elkaar nog te zien. We namen ons ook zelf voor om aan ons huwelijk te werken en het een tweede kans te geven, maar dat werkte totaal niet.’
Stiekeme afspraakjes
‘We stuurden elkaar in het geheim berichtjes en gingen soms zelfs zo ver dat we op hetzelfde moment naar de bakker gingen om elkaar toch maar even te kunnen zien. Als ik de kinderen naar school bracht metde wagen en Peggy toevallig passeerde op de fiets, was onze dag al geslaagd. De strijd tegen onze liefde was een gevecht dat we gewoon niet konden winnen, dus besloten we uiteindelijk om onze mannen in te lichten en allebei een streep onder ons huwelijk te zetten. Dat nieuws was voor hen natuurlijk pijnlijk en in het begin moeilijk te aanvaarden, maar ze hebben er zich na verloop van tijd bij neergelegd. We hebben de scheiding in een goede verstandhouding kunnen afronden. Mijn kindjes waren nog erg klein en hebben Peggy meteen aanvaard als mama’s nieuwe liefde. Voor de kinderen van Peggy – zij waren al iets ouder – was het wat moeilijker om te aanvaarden dat hun mama nu koos voor een vrouw, maar ook daar hebben we een weg in gevonden. Mijn ouders en familie hebben Peggy meteen aanvaard. Ook de ouders van de kindjes voor wie ik als onthaalmoeder zorg, hebben me niet in de steek gelaten. Alleen mijn beste vriendin heeft me laten vallen. Dat vond ik wel pijnlijk, maar dat was een offer dat ik moest maken voor de liefde.’
We gingen soms op hetzelfde moment naar de bakker om elkaar toch maar even te kunnen zien.
Wakker worden in een droom
‘Twee weken nadat we onze huwelijken hadden opgeblazen, zijn Peggy en ik gaan samenwonen. Meteen daarna kwam onze liefde plots in een stroomversnelling terecht. Maandenlang zijn we elke ochtend wakker geworden in een droom. We konden nauwelijks geloven wat ons was overkomen. Nu, vier jaar later, is onze liefde nog altijd even groot en uniek. Samen met onze vier kinderen vormen we week om week een heel gelukkig nieuw samengesteld gezin. Als ik vandaag de vraag krijg of ik nu lesbisch ben, moet ik dat ontkennen. Andere vrouwen dan Peggy vind ik totaal niet opwindend en zeggen me niets. Het is gewoon mijn liefde voor haar die zo bijzonder is, dat ik er voor de rest van mijn leven voor wil gaan.’
Lees ook:
