Ze was jong, vrolijk en energiek. Tot haar vat leeg was en ze niet anders kon dan toegeven dat het haar te veel was geworden. Nele (32) zat bijna een jaar thuis met een burn-out. Nu pikt ze de draad langzaam, maar zeker weer op.
‘Mijn burn-out heeft niet één oorzaak. Het was een combinatie van verschillende factoren die me de das hebben omgedaan. Mijn dochters waren op dat moment één en drie jaar oud, mijn man en ik hadden pas een huis gekocht en vlak voor onze verhuis kreeg mijn man een ongeluk met de moto. Thuis waren het dus behoorlijk hectische maanden. Bovendien had ik een job die veel van mij eiste: ik was zorgjuf in een Brusselse school, en dat deed ik met hart en ziel. Alleen de samenwerking met een van de collega’s liep helemaal fout. Het waren letterlijk pesterijen...’
‘Die collega liet me vergaderingen voorbereiden die ze last minute annuleerde, schold me voor het minste uit, kleineerde me en was ongelooflijk manipulatief. Veel collega’s zagen wat ze deed, maar niemand greep in. Als we die juf kwijt zijn, dan duurt het zo lang voor we een vervangster vinden, klonk het. Er was inderdaad een nijpend lerarentekort in Brussel. Nergens kon ik nog tot rust komen. Ik voelde mezelf bijna letterlijk wegzakken.’
Bij iedereen gaat het zo vlot?
‘En toch duurde het lang voor ik besefte wat er aan de hand was. Mijn maag en darmen deden alsmaar meer pijn, ik kon nog amper eten en zelfs naar het toilet gaan lukte me niet meer. Alles blokkeerde en zat vast. Ik vermagerde zienderogen. Toch legde ik de link niet met wat er thuis en op school allemaal aan de hand was. Ik herinner me zelfs nog dat de huisarts me vroeg of ik last had van stress, en ik die insinuatie wegwuifde. Ik had toch alles om gelukkig te zijn? Net een huis gekocht, twee schatten van kinderen, een fijne man en een leuke job. Geen moment stond ik erbij stil dat het me misschien allemaal te veel was geworden. Ergens wist ik wel dat ik met alles wat ik in me had de boel draaiende probeerde te houden, maar dat vond ik mijn taak: als mama, als echtgenote, als leerkracht. Ik offerde me op voor alles en iedereen rond me. Ik had geen hobby’s, laste nooit eens me-time in. Straffer zelfs: ik werd boos op mezelf, omdat iedereen zijn huishouden zo vlot leek te kunnen regelen en organiseren, en het mij zo moeilijk afging.’
Mijn huisarts vroeg of ik last had van stress. Dat wuifde ik weg. Ik had toch alles om gelukkig te zijn?
‘Het licht is uitgegaan toen die collega voor de zoveelste keer stond te roepen tegen mij. Ik liet het over me heen gaan, maar thuis ben ik gecrasht. En hoe gek het ook klinkt: toch was ik er op dat moment nog steeds van overtuigd dat ik fysiek iets mankeerde waardoor ik zo diep zat. Met de maag- en darmklachten die me intussen al maanden parten speelden, belandde ik die avond op de spoedafdeling van het ziekenhuis waar ze me binnenstebuiten keerden. Maar dokters vonden geen oorzaak. Ik moest een maagsparend dieet volgen, waardoor ik nóg meer vermagerde, en onderging zelfs kankeronderzoek. Op mijn dieptepunt woog ik nog amper 47 kilo. Pas maanden later stelde de huisarts de ware reden van mijn klachten vast: ik had een burn-out. Hij schreef me antidepressiva voor. Mijn dagen bracht ik door in bed, want ik had nergens energie voor en ik kon zelfs niet voor mijn kinderen zorgen. Maar zelfs toen kon ik aan mezelf moeilijk toegeven dat ik maandenlang zwaar over mijn grens was gegaan. Ik had het gevoel dat ik gefaald had: ik kon niet meedraaien in de maatschappij.’
Yoga, meditatie en een poetsvrouw
‘Het waren uiteindelijk niet de antidepressiva die het tij konden doen keren voor mij, dat lukte pas toen ik terechtkwam bij mijn therapeute: zij heeft me er helemaal bovenop geholpen. Ze liet me beseffen dat ik de lat niet altijd zo hoog moet leggen, dat ik niet alles moet doen zoals ik het in mijn hoofd heb. Ze leerde me dat perfectionistisch kantje te relativeren. En ze hielp me die collega te vergeven, want dat was essentieel om mezelf te bevrijden. Dat was geen gemakkelijke opgave, moet ik toegeven. Dankzij de therapie werd ik ook assertiever, leerde ik mijn grenzen afbakenen én ontdekte ik het belang van me-time. Ik ging mediteren – iets wat ik nog steeds doe – en ik leerde genieten van even rusten met een tas thee. Beetje bij beetje krabbelde ik overeind, en na een jaar thuiszitten kon ik opnieuw aan de slag. Niet langer als zorgjuf, maar deze keer als juf van het zesde leerjaar.’
Die burn-out heb ik nodig gehad om te staan waar ik nu sta: assertiever, maar nog steeds goedlachs en lief.
‘Intussen werkt die collega niet langer op onze school – ze is uiteindelijk helemaal door de mand gevallen – en ben ik halftijds aan de slag. Die beslissing om minder te gaan werken was moeilijk, want ik was bang dat we het financieel niet zouden trekken. Maar omdat ik niet langer zo vaak ziek ben en geen therapie meer volg, lukt het ons prima. Ik heb zelfs een poetsvrouw aangenomen! Ik geniet van de tijd voor mezelf, volg yoga en meditatie én ben intussen zwanger van ons derde kindje. Die burn-out heb ik nodig gehad om te staan waar ik nu sta: stevig in mijn schoenen, assertiever, maar nog steeds goedlachs en lief. Ik heb er zoveel door geleerd, heb zo’n fijne mensen leren kennen. Het is voor mij dus geen verloren periode geweest, integendeel.’
Lees ook:
